Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού της, τα παραμύθια που άκουγε ήταν χειροποίητα. Δεν προέρχονταν από κάποια άλλη βάση, γιατί πολύ απλά εκεί μπροστά έστεκε ο ίδιος ο δημιουργός τους. Έτσι από πολύ μικρή, η Άλκηστις Ζιρώ, μεγάλωσε μέσα στον μαγικό κόσμο των ιστοριών. Ο Γκυ Ζιρώ με καταγωγή από τη Γαλλία ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που εισήγηγαν το θέατρο στο ελληνικό ραδιόφωνο.
Ήταν, όμως, και ο παππούς της. Και σιγά – σιγά από την ανάγνωση των παραμυθιών έγινε η μετάβαση σ’ εκείνη των θεατρικών έργων. Από εκείνα τα όμορφα, νοσταλγικά βράδια είχαν μπει για τα καλά τα θεμέλια για την πορεία, την οποία μετέπειτα θ’ ακολουθούσε.
Αφού τελείωσε, λοιπόν, το καλλιτεχνικό σχολείο η Άλκηστις Ζιρώ αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Πέρασε στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και από το 2018, που αποφοίτησε βρίσκεται ενεργά στον χώρο της υποκριτικής, «της μαγείας του τώρα», όπως την χαρακτηρίζει.
Σε μια εποχή, όπου θεωρεί πως, «οι καλλιτέχνες πρέπει να παίρνουν θέση, να κινητοποιούν τον κόσμο και να ξυπνούν συνειδήσεις» η Άλκηστις Ζιρώ ευελπιστεί να κάνει και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους.
Η νέα σεζόν, πάντως, την βρίσκει στο καστ της νέας σειράς του Alpha, «Αγγελικής», που υποδύεται την Κατερίνα, «ένα κορίτσι πολύ φωτεινό, πολύ δοτικό, χωρίς δεύτερες σκέψεις που πιστεύει στην καλοσύνη των ανθρώπων. Υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία ανάμεσα σε μένα και την Κατερίνα. Η διαφορά μας είναι στον τρόπο που επιλέγουμε να τα εκδηλώσουμε. Σίγουρα το πιο βασικό μας χαρακτηριστικό είναι η πίστη στην καλοσύνη των άλλων», αναφέρει στο All4fun και τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη η Άλκηστις με περίσσιο ενθουσιασμό λίγες μόλις ώρες μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου.
«Ο παππούς μου Γκυ Ζιρώ ήταν από τους ανθρώπους που έφεραν το θέατρο στο ραδιόφωνο και παράλληλα έγραφε και παιδικά παραμύθια. Όταν λοιπόν πήγαινα να μείνω στην γιαγιά και στον παππού, εκείνος αντί για παιδικά παραμύθια έδινε στην γιαγιά τα θεατρικά έργα που θα μου διάβαζε πριν κοιμηθώ, οπότε ετσι ξεκίνησα να έχω μια μικρή επαφή με τον κόσμο αυτό. Περνώντας ο καιρός άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει η έκθεση στον κόσμο, κάτι με εξιτάρει σ’ αυτήν.
Όταν θα έμπαινα στο γυμνάσιο αποφάσισα να πάω στο καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα στο τμήμα θεάτρου-κινηματογράφου. Εκείνη την περίοδο πέθανε και ο παππούς μου αφήνοντας μου μια τεράστια κληρονομιά από θεατρικά βιβλία και σημειώσεις. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω αυτά τα θεατρικά κείμενα να τα αντιλαμβάνομαι και να το απολαμβάνω αυτό. Και εν τέλει οι συνθήκες με βοήθησαν να καταλάβω τι θέλω να κάνω και τελειώνοντας το σχολείο τι θέλω να σπουδάσω.
Η υποκριτική για μένα είναι η μαγεία του τώρα. Όλα συμβαίνουν στο τώρα και δεν επαναλαμβάνονται. Κάθε φορά γεννιέται κάτι καινούριο και όταν κι εσύ είσαι διαθέσιμος σε αυτό που συμβαίνει τότε το συναίσθημα είναι αναζωογονητικό.
Ένας καλλιτέχνης πρέπει να αφουγκράζεται το τι συμβαίνει στην κοινωνία γύρω του. Να παίρνει θέση, να κινητοποιεί μέσα από την τέχνη του τον κόσμο.
Πιστεύω ότι η τέχνη δεν δίνει τις απαντήσεις αλλά θέτει τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να προβληματιστεί το κοινό και ίσως τότε σε προσωπικό επίπεδο δώσει ο καθένας τις δικές του απαντήσεις. Η τέχνη πρέπει να είναι πολιτικοποιημένη. Να ξυπνά τις συνειδήσεις.
Μια μέρα του Ιουνίου και καθώς έψαχνα δουλειά στο χώρο της εστίασης, μιας και λόγω καραντίνας όλα τα προγραμματισμένα σχέδια μου είχαν παγώσει, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήθελαν να με δουν για τη νέα σειρά του Αlpha, κλείσαμε το ραντεβού και πήγα στο κάστινγκ. Τα πράγματα πήγαν ανέλπιστα καλά και μέσα σε λίγες μέρες χτύπησε για δεύτερη φορά το τηλέφωνο μου, λέγοντας μου να περάσω από τα γραφεία να υπογράψω το συμβόλαιο μου. Και έτσι ξαφνικά ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι της «Αγγελικής».
Η συνεργασία μου με την υπόλοιπη ομάδα είναι φανταστική. Νομίζω δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερη ομάδα, πραγματικά. Είναι όλοι ένας κι ένας. Με βοηθανε και με στηρίζουν ο καθένας με τον τρόπο του σε κάτι το οποίο για μένα είναι ακόμα πολύ πρωτόγνωρο. Δεν έχω συγκεκριμένες προσδοκίες. Δοκιμάζομαι σε κάτι καινούριο, μαθαίνω από τους ανθρώπους γύρω μου και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Η Κατερίνα είναι ένα κορίτσι πολύ φωτεινό, πολύ δοτικό, χωρίς δεύτερες σκέψεις που πιστεύει στην καλοσύνη των ανθρώπων. Υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία ανάμεσα σε μένα και την Κατερίνα. Η διαφορά μας είναι στον τρόπο που επιλέγουμε να τα εκδηλώσουμε. Σίγουρα το πιο βασικό μας χαρακτηριστικό είναι η πίστη στην καλοσύνη των άλλων.
Οι πρώτες μέρες των γυρισμάτων δεν θυμάμαι πως κύλησαν ακριβώς. Ήμουν φοβερά τρομοκρατημένη και μαγκωμένη λόγω του νέου ξεκινήματος. Σε αυτό, όμως, με βοήθησαν πολύ οι σκηνοθέτες μου που μου έδωσαν τις κατάλληλες οδηγίες ώστε να σταματήσω να σκέφτομαι και να αρχίσω να το ζω. Επίσης με βοήθησαν και οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί που μέσα από συζητήσεις μας με έκαναν να αφήσω πίσω τις δικές μου ανασφάλειες. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτο. Η εικόνα που έχω πολύ έντονα από τις πρώτες μέρες των γυρισμάτων ήταν μάσκες, μάσκες, μάσκες και παλι μάσκες. Το συνήθισα κι αυτό όμως.
Ή παρουσία μου στο «Ου φονεύσεις» στο επεισόδιο «Πληρωμή» ήταν νομίζω από τα καλύτερα πράγματα που θα μπορούσαν να μου συμβούν βγαίνοντας από τη σχολή ως νέα ηθοποιός. Όλοι τους τρομερά επαγγελματίες με βοήθησαν πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ, με αγκάλιασαν και μέσα σε μια βδομάδα που διήρκησαν τα γυρίσματα γίναμε οικογένεια. Τους σκέφτομαι όλους με πολλή αγάπη. Και έχω την τύχη να δουλεύω με κάποιους από αυτούς και στην τωρινή παραγωγή που είμαι. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα η συνεργασία μου με τον Πάνο Κοκκινόπουλο.
Μου αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος. Έχω δουλέψει σε μικρού μήκους ταινίες αλλά θα ήθελα σίγουρα στο μέλλον να έρθω σε μεγαλύτερη τριβή με αυτό το κομμάτι της τέχνης. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολύ άξιοι κινηματογραφιστές και πιστεύω σε αυτούς.
Πάντα με κάτι θα ασχολιόμουν αθλητικά. Ακόμη και χόκεϊ επί χόρτου έχω κάνει. Αλλά θα το έκανα σαν αγγαρεία. Είμαι τρομερά αντιαθλητικός τύπος χααχχαχα. Παρόλα αυτά έχω βρει το άθλημα που μου αρέσει και είμαι καλή σε αυτό και αυτό είναι το τένις. Τώρα έχω ξεκινήσει και πυγμαχία. Και μπορώ να πω μ’ αρεσει αρκετά.
Με την σκηνοθεσία έχω καταπιαστεί μόνο μια φορά, πέρυσι το χειμώνα που ανεβάσαμε με την ομάδα μου τους bpm (beats per minute) το “hyperspace ή αλλιώς…” που είχα τον ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη. Μέχρι εκεί ομως, δεν με εξιτάρει ιδιαίτερα η σκηνοθεσία, αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Όσον αφορά το γράψιμο δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση. Θα γράψω ίσως κάτι προσωπικό για μένα και θα μείνει εκεί στο τετράδιο μου.
Δεν έχω να σου απαντήσω κάτι συγκεκριμένο σχετικά με το τι θέλω να κάνω στο μέλλον στο θέατρο. Γενικά θέλω να καταπιαστώ και να δοκιμαστώ σε πολλά πράγματα και το θεωρώ πολύ υγιές αυτό. Με βεβαιότητα μπορώ να σου πω ότι μου αρέσουν τα έργα που θιγούν κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και σίγουρα θα ήθελα να είμαι κομμάτι τέτοιων παραστάσεων.
Τώρα που σκέφτομαι τι θα απαντήσω σχετικά με τα χρόνια μου στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έχω αυτό το χαμόγελο της νοσταλγιας. Μου έρχονται στο μυαλό ένας-ένας, αστεία σκηνικά, κλάματα, αγκαλιές, καφρίλες, ώρες ατέλειωτες συζητήσεων. Πιστεύω πως ήμουν τρομερά τυχερή που μπήκα εκείνη την χρόνια στη σχολή με αυτούς τους ανθρώπους. Με τα παιδιά ήμασταν και είμαστε σαν γροθιά. Στηρίζουμε πολύ ο ένας τον άλλον και φυσικά θα ήθελα να συνεργαστώ με όλους τους. Όπως και γίνεται εξάλλου με κάποιους από εκείνους, λόγω της ομάδας (bpm) που αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από παιδιά που ήμασταν στο ίδιο έτος. Παιδιά αν διαβάζετε την συνέντευξη να ξέρετε πως μου λείπετε.
Γενικά την Αθήνα την αγαπώ και δύσκολα την αλλάζω. Μου αρέσει να πηγαίνω και να την βλέπω από ψηλά, τα φώτα της, οι πολυκατοικίες της, οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα της. Είναι μια πόλη που συνδυάζει τα πάντα. Από διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης μέχρι διαφορετικές κουλτούρες κι αυτό είναι υπέροχο.
Πηγή: all4fun.gr