Την ερχόμενη Παρασκευή συμπληρώνονται 25 χρόνια από τη μέρα που η Αλίκη Βουγιουκλάκη έφυγε από τη ζωή βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα. Ο Μάκης Δελαπόρτας έγραψε ένα υπέροχο κείμενο στο περιοδικό ΟΚ για την απόλυτη Ελληνίδα star, αυτή που στο πέρασμά της παρέσυρε τα πάντα.
«Ναι, Αλίκη μας, πράγματι σωστά είχες προνοήσει. Ακόμη και οι μεγάλοι αμφισβητίες σου υποκλίνονται πλέον σήμερα στη μοναδική σου ακτινοβολία και τη μεταφυσική σου διαχρονικότητα, 25 χρόνια μετά το αναπάντεχο φευγιό σου. Αλλά ξέρουμε πια πολύ καλά πως οι όμορφες νεράιδες των παραμυθιών ζουν για πάντα στη χώρα των ονείρων μας και η δική μας Αλίκη στη χώρα των δικών της θαυμάτων.
Τώρα όσο για μας… Εμείς συνεχίζουμε να ζούμε πάντα εδώ. Ζούμε στη Μ.Α. (Μετά Αλίκη) Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που δεν μυρίζει πια γιασεμί, αθωότητα, χαρά και αισιοδοξία. Σε μια Ελλάδα όπου έχουν αλλάξει πολλά. Ίσως γι’ αυτό και κάποιοι ακόμη αθεράπευτα ρομαντικοί προτιμούν να γυρίζουν πίσω, σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, έτσι όπως χαρακτηρίστηκαν από τη δική σου παρουσία και το δικό σου αισιόδοξο χαμόγελο. Κι αυτό σίγουρα μας λείπει», γράφει αρχικά ο Μάκης Δελαπόρτας για την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Όσο για μένα που είχα την τύχη να ζήσω κοντά σου και να είμαι ένα από τα αγαπημένα σου “παιδιά”, όπως εσύ έλεγες, περνώντας τα χρόνια συνειδητοποιώ πλέον πως αυτή η σχέση, αυτή η συνάντηση μαζί σου, ήταν αυτό που λέμε καρμική. Έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξή μου αφού τώρα πια γυρνώντας πίσω κι εγώ σε συναντώ σε κάθε μου βήμα, σε κάθε καλλιτεχνική μου κίνηση και κάθε επαγγελματικό μου επίτευγμα.
Τώρα αν με ρωτούσε κάποιος, θα του έλεγα πως εγώ τη δική μου Αλίκη δεν την αποχαιρέτησα ποτέ. Ναι, αρνούμαι να την αποχαιρετήσω και συνεχίζω να το αρνούμαι πολύ συνειδητά. Και μην πάει το μυαλό σας σε κάτι νοσηρό ή προβληματικό. Όχι. Απλά δεν θέλω. Είναι σαν να αποχαιρετώ τη χαρά της ζωής, τη φωτεινή πλευρά του εαυτού μου, το δικαίωμα που έχω να χαμογελώ, να τραγουδώ και να χαίρομαι μαζί της κάθε φορά που την ακούω ή τη βλέπω μέσα πλέον από τα καντράν της τηλεόρασης.
Αρνούμαι να αποχαιρετήσω τα παιδικά μου ταξίδια, τις στιγμές που έζησα κοντά της. Κι ας με έκανε να κλάψω όταν έφυγε. Καλά έκανα κι έκλαψα. Στο κάτω κάτω δικό μου είναι το δάκρυ. Ότι θέλω το κάνω. Κι αν το καλοσκεφτούμε, η Αλίκη δεν έφυγε ποτέ. Απλά σταμάτησε το χρόνο σε μια φωτογραφία και φυγαδεύτηκε προς την αιώνια νεότητα. Έμεινε το αιώνιο κορίτσι, τόσο στη δική μου σκέψη όσο και στην καρδιά ενός ολόκληρου λαού. Αθάνατη!», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο αφιέρωμά του για την Αλίκη Βουγιουκλάκη ο Μάκης Δελαπόρτας.