Αλεξάνδρα Πασχαλίδου: Τα αφεντικά μου έλεγαν «κάνε λίγο τη χαζή»

Σε συνέντευξή της στην Κατερίνα Σταυρίδου και το περιοδικό «Λοιπόν» μίλησε για το βιβλίο που γράφει για την οικονομική κρίση αλλά και για το κεφάλαιο Eurovision που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της εδώ.

– Πώς προέκυψε η ιδέα να γράψετε βιβλίο για την οικονομική κρίση;

«Υπάρχει πολύ έντονο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και ερχόμενη στην Ελλάδα, έκανα ανταποκρίσεις για το σουηδικό ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Κάπως έτσι μου έγινε και η πρόταση να γράψω το βιβλίο, γιατί θεωρούν ότι πρέπει να γίνει από έναν άνθρωπο που να ξέρει τη χώρα και την ιστορία της. Πολλές φορές διαπιστώνω ότι οι ξένοι ανταποκριτες έχουν αρκετές ελλείψεις και ξεχνάνε τι έχει περάσει αυτή η χώρα και έχει φτάσει ως εδώ. Βλέπουν μόνο αριθμούς και από μια πολύ περιορισμένη οπτική γωνία».

– Υπάρχει δηλαδή η διάθεση να φανεί η άλλη πλευρά;

«Ναι, να φανεί μια πολύπλευρη εικόνα της Ελλάδας και λιγότερο στερεότυπη. Στο βιβλίο θα υπάρχουν συνεντεύξεις με διάφορους ανθρώπους. Από την άλλη, δεν θα υπερασπιστώ κάποια πράγματα μόνο και μόνο γιατί είμαι Ελληνίδα. Ο καθένας από εμάς που είμαστε Έλληνες, είτε ζούμε εδώ είτε στο εξωτερικό, πρέπει να κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτή τη χώρα. Και το καλύτερο, τη συγκεκριμένη στιγμή είναι και μια δόση αυτοκριτικής, γιατί με κάποιον τρόπο ο καθένας μας έχει και μια ευθύνη. Για αυτούς που ψηφίσαμε, για αυτά που ανεχτήκαμε. Σε αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσω να δώσω μια πολύπλευρη εικόνα και να πιάσω τον παλμό της Ελλάδας».

– Έχετε σκεφτεί ποτέ να επιστρέψετε μόνιμα στην Ελλάδα;

«Όχι, τώρα πια δεν το σκέφτομαι. Σκέφτομαι να κάνω ό,τι μπορώ από εκεί που είμαι για να βοηθήσω την Ελλάδα, να έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ, να έχω στενές σχέσεις και να κάνω και την κόρη μου να την αγαπήσει. Ίσως θελήσει κάποια στιγμή να έρθει εκείνη. Επαγγελματικά η Ελλάδα δεν νομίζω ότι μπορεί να μου δώσει κάτι. Έζησα εδώ 2,5 χρόνια και μπορώ να πω πως ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο για μένα, γιατί με ξύπνησε. Νομίζω ότι κοιμόμουν όταν ήρθα, ίσως να ήμουν αφελής και πίστευα ότι όλα είναι όπως φαίνονται».

– Ίσως να έφταιξε το γεγονός ότι ασχοληθήκατε με τη Eurovision…

«Κερδίσαμε όμως, δεν χάσαμε».

– Ναι, αλλά στην Ελλάδα η Eurovision συνοδεύεται με απίστευτο παρασκήνιο στα κανάλια.

«Με ανάγκασαν όμως. Εγώ ξεκίνησα με συνεντεύξεις, με την Αλιέντε, την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, αλλά μετά η ΕΡΤ με ανάγκασε να κάνω τη Eurovision. Και η αλήθεια είναι ότι ως γυναίκα στα ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν έχεις πάρα πολλές επιλογές».

– Φύγατε στεναχωρημένη από την Ελλάδα;

«Πάρα πολύ! Έκλαιγα και στεναχωριόμουν, γιατί ένιωσα ότι απέτυχα με κάποιον τρόπο, ότι έχασα τον εαυτό μου. Γιατί έφτασα να κάνω μια εκπομπή που δεν θα την έβλεπα ούτε εγώ η ίδια. Ήρθα με άλλες προϋποθέσεις, με δίψα για να δημιουργήσω, να κάνω πράγματα, και κατέληξα να κάνω ό,τι όλοι οι άλλοι: ένα πρωινό στο Star με κουτσομπολιό. Δεν ήμουν εγώ αυτό. Μου έλεγαν τα αφεντικά μου: “Κάνε λίγο τη χαζή, υποτίμησε τον εαυτό σου, τσαλακώσου”. Και επέστρεψα στη Σουηδία, έκανα ντοκιμαντέρ με τρεις κι εξήντα, αλλά ένιωθα τόσο καλά, τόσο περήφανη για τον εαυτό μου και πάλι. Ένιωθα ότι ζορίζω λίγο το μυαλουδάκι μου και ότι πραγματικά στέκομαι στις μύτες των ποδιών μου. Αυτό χρειαζόμουν».