Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μιλά πρώτη φορά για την σχέση του με τη Λένα Δροσάκη

Υπάρχει ένα σημείο που λέγεται «μηδέν». Είναι το σημείο που τα πάντα τελειώνουν για να αρχίσουν ξανά. Στη ζωή του Αλέξανδρου το σημείο μηδέν ήρθε τα τελευταία δύο χρόνια. «Συνέβησαν κάποια πράγματα στην προσωπική μου ζωή… Κατάλαβα ότι είχα χάσει τον έλεγχο» εξομολογείται ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στο περιοδικό People και τη Φανή Πλατσατούρα.

Η νέα, βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού του είναι αποτέλεσμα εξάμηνης ψυχοθεραπείας και του «Δεν φταίνε για όλα η μάνα μου και ο πατέρας μου». Αλλά και αυτοκριτικής –συχνά σκληρής–, μοναχικών ωρών στο σπίτι του στον Κολωνό, αποχής από τα κοσμικά πάρτι, που κάποτε πίστευε ότι θα βοηθούσαν –λανθασμένα όπως αποδείχτηκε–, καλύτερα φιλτραρισμένων προσωπικών και επαγγελματικών επιλογών και μιας αποστασιοποίησης από ανθρώπους και καταστάσεις που έδειχναν να μην έχουν βάθος. Όπως ορίζει κανείς αυτό το βάθος.

Είσαι ικανοποιημένος από τον εαυτό σου σήμερα; Είμαι σε καλό σημείο. Σ΄ αυτό βοήθησε και ένα ξεσκαρτάρισμα που έπρεπε να έχει γίνει καιρό πριν. Μάζεψα τον κύκλο των ανθρώπων που θέλω δίπλα μου. Αναγκαστικά. Δεν μπορώ πια να ξοδεύομαι.

Πού νιώθεις ότι ξοδεύτηκες; Τα προηγούμενα χρόνια ξοδεύτηκα σε κοσμικότητες, χωρίς λόγο. Σπατάλησα πολλή ενέργεια σε πράγματα που δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Πίστευα, για παράδειγμα, πως αν πάω σε αυτά τα μέρη, με αυτούς τους ανθρώπους, κάπου όλο αυτό θα με ωφελούσε. Συνειδητοποίησα τελικά ότι αυτά τα μέρη έχουν ανάγκη εμάς, παρά εμείς αυτά! Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι είχα πολλούς γνωστούς. Κάποια στιγμή αναρωτιέσαι: «Τους θέλω όλους αυτούς στη ζωή μου;». Προσπάθησα να βάλω τα πράγματα σε νέες βάσεις, να αξιοποιώ διαφορετικά τον χρόνο μου. Οκ, να πας στα μπουζούκια, να κάνεις το κέφι σου, πόσο όμως να σπαταληθείς στις κοσμικότητες;

Όλο αυτό που μου περιγράφεις είναι ένα σημάδι ωρίμανσης; Ναι, νιώθω ότι αρχίζω να «ενηλικιώνομαι» στη ζωή και στη δουλειά. Κι αυτό είναι ένα καλό, πρώτο βήμα. Θα μου πεις τι σημαίνει «ενηλικιώνομαι»; Νομίζω αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι: Να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, να δούμε τις καταστάσεις χωρίς φίλτρα. Ήρθε η στιγμή που ένιωσα ότι μπούκωσα από όλο το κομμάτι που σου περιέγραψα πριν. Και είπα «Όχι, δεν θέλω άλλο αυτό το πράγμα στη ζωή μου». Λίγο αν με παρατηρήσει κάποιος, ειδικά από τη δική σου πλευρά, των δημοσιογράφων, θα διαπιστώσει αυτή την προσωπική αλλαγή τα τελευταία δύο-τρία χρόνια.

Τι μεσολάβησε αυτά τα χρόνια; Κοίταξε, συνέβησαν διάφορα πράγματα στην προσωπική μου ζωή κι αυτά τα πράγματα έφεραν μια στροφή 180 μοίρες, για να πω «Όπα, τι γίνεται εδώ; Έχεις χάσει λίγο τον έλεγχο, φίλε». Τον πρώτο καιρό το έριξα στην εργασιοθεραπεία, δούλευα επτά μέρες την εβδομάδα στο θέατρο και την τηλεόραση, κάποια στιγμή όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι λύση, να κρύβεις το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Σταδιακά, άρχισα να εξερευνώ κομμάτια του εαυτού μου, πώς έφτασα ως εδώ, γιατί έφτασα ως εδώ, τι θέλω να αφήσω, τι θέλω να αλλάξω, σε τι είμαι φάουλ. Επίσης, εδώ και έξι μήνες κάνω ψυχοθεραπεία. Δεν θέλω να κουβαλάω άλλο ενοχές και λάθη του παρελθόντος. Δεν θέλω πια να κουβαλάω τίποτα. Μπορώ να είμαι ήρεμος;

Τι ενοχές μπορεί να είχες στο παρελθόν; Αν δεν πήγαινα στην πρεμιέρα κάποιου συναδέλφου που με είχε καλέσει, για παράδειγμα, είχα ενοχές. Έλεγα «Ναι, πρέπει να τιμήσω κι αυτόν και τον άλλον». Πόσους, όμως, να τιμήσεις; Άσε, που όταν τους καλούσες εσύ, στη δική σου πρεμιέρα, αυτοί δεν σε τιμούσαν! Δεν θα κρύψω πως από τη στιγμή που ήρθε το κομμάτι της δημοσιότητας στη ζωή μου κάπου αλλοτριώθηκα, ένιωσα να χάνω την μπάλα. Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσεις. Αυτό που με έσωσε, αν θέλεις, είναι πως ήρθε μετά τα τριάντα, οπότε με βρήκε κάπως πιο ώριμο να την αντιμετωπίσω. Με τα όποια λάθη έκανα και μπορεί να ξανακάνω στο μέλλον.

Σε αυτή τη νέα εκδοχή του εαυτού σου έπαιξε κάποιο ρόλο η Λένα Δροσάκη; Δεν ξέρω αν είμαι κάποια νέα εκδοχή, σίγουρα όμως είμαι μια πιο ειλικρινής εκδοχή του εαυτού μου. Κι αυτός ο άνθρωπος με έχει βοηθήσει και συνεχίζει να με βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Σας είδα πριν από λίγες εβδομάδες στις Ικέτιδες του Ευριπίδη στην Επίδαυρο. Αν δεν απατώμαι, ήταν η πρώτη σας δημόσια εμφάνιση. Α, ήσουν εκεί; (γέλια) Κυκλοφορούμε μαζί, δεν κρυβόμαστε, αλλά όλο το υπόλοιπο κομμάτι καλό είναι να το κρατήσουμε για εμάς και τους φίλους μας. Δεν θέλω πια να λέω μεγάλα λόγια στις συνεντεύξεις. Αυτό που μπορεί να ζω τώρα στην προσωπική μου ζωή θα το φυλάξω για μένα, αν μου επιτρέπεις. Το ξέρω πια το παιχνίδι και προσπαθώ, όσο μπορώ, να μην το ξαναπαίξω. Ούτε έχει νόημα να αναλύσω περισσότερο αυτό το κομμάτι, γιατί από μόνο του δεν χρήζει περισσότερης ανάλυσης και επιβεβαίωσης.

Ποια λάθη του παρελθόντος δεν θέλεις να μεταφέρεις στην τωρινή ή κάποια μελλοντική σου ενδεχομένως, σχέση; Αυτό που είναι πολύ βασικό σε μια σχέση –το πιο βασικό– είναι η ειλικρίνεια. Μιλάω γι’ αυτή την απόλυτη ειλικρίνεια, που αφορά από τα πιο μικρά πράγματα μέχρι τα μεγαλύτερα. «Να πάμε για σούσι;». «Όχι, δεν μου αρέσει το σούσι» ή «Πάμε, για σένα, να φάμε σούσι, αλλά να φάμε μια επόμενη φορά και μια ωραία μακαρονάδα;». Να λες τα πάντα, ακόμη και τα πιο απλά. «Με ενοχλεί όπως πίνεις αυτή τη στιγμή τον χυμό σου». Πες το! Κι ας στεναχωρήσεις τον άλλον. Αυτή η ανατριχιαστική ειλικρίνεια, του πώς πίνεις τον χυμό σου, μπορεί να σώσει τη σχέση, όταν θα έρθουν οι πιο μεγάλες κρίσεις. Γιατί θα έρθουν, σίγουρα. Αυτό θα άλλαζα από τις σχέσεις του παρελθόντος μου κι αυτό αλλάζω τώρα.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη αυτή την Κυριακή στο People που κυκλοφορεί μαζί με το ΕΘΝΟΣ