Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης παραχώρησε συνέντευξη στο Reader και στη Χριστίνα Κατσαντώνη και μίλησε για την πρόσφατη απώλεια του πατέρα του, Ηλία Λογοθέτη.
Γνωρίσατε τον χώρο από πολύ μικρός λόγω του πατέρα σας, του σπουδαίου Ηλία Λογοθέτη. Λίγους μήνες μετά την απώλεια του, θέλω να ρωτήσω τι σας λείπει περισσότερο από εκείνον;
Ακόμα διαπραγματεύομαι τι είναι αυτό τελικά, που μου άφησε ο Ηλίας. Νομίζω ότι όσα μου έχει εμφυσήσει, δεν μπορώ να τα εκφράσω με λόγια. Είναι αισθήσεις, είναι πράγματα υποσυνείδητα. Όπως, ας πούμε, μου λείπει πολύ το ότι είχαμε αρχίσει τα τελευταία χρόνια να επικοινωνούμε σε ένα επίπεδο αρκετά ισότιμο και υψηλό, αν και τον Ηλία δύσκολα μπορούσες να τον πιάσεις στο επίπεδο της σκέψης του.
Ήταν ένας από τους ανθρώπους, που σπάνια περνάνε από τη ζωή του καθενός. Μπορεί και να μην περάσεις ποτέ δίπλα σε ένα τέτοιον άνθρωπο, ώστε να σου φυσήξει το μαγικό του φίλτρο. Όπως κάνουν οι ιθαγενείς στον Αμαζόνιο, που φυσάνε τη σκόνη στο πρόσωπό σου κι αρχίζεις να έχεις παραισθήσεις.
Ο Ηλίας δημιουργούσε παραισθήσεις τέτοιου τύπου. Σου πέταγε αυτή τη “σκόνη” μέσα από τη μαγεία των λέξεων του, τη μαγεία της σκέψης του και σε άφηνε. Αν εσύ την άκουγες, είχες κερδίσει, αν δεν την άκουγες και πέρναγε χωρίς να σε ακουμπήσει, δεν έγινε τίποτα.
Έδινε απλόχερα την σκέψη του, έδινε απλόχερα τον προβληματισμό του, τον μοιραζόταν και όποιος καταλάβαινε.
Όταν αναφέρεστε σε αυτόν, συνήθως δεν λέτε ο πατέρας μου, αλλά ο Ηλίας…
Οι άνθρωποι για μένα δεν είναι οι ιδιότητες τους, οι εξ αίματος ιδιότητες τους. Δεν λέω η μάνα είναι ιερή, ο πατέρας είναι ιερός. Τίποτα δεν είναι ιερό, εάν δεν είναι υγιές και όλα είναι υπό αναίρεση, αν δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι.
Αν για παράδειγμα ένας γονιός είναι κακοποιητικός, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο εμένα, ως παιδί του. Τι θα λέω, “ο μπαμπάς μου που πέθανε”; Ευτυχώς, θα λέω. Τι θα λέω; “Η μάνα που πέθανε και δεν ήταν ποτέ εκεί για μένα; Η μανούλα μου πέθανε, τι κρίμα;”.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για μένα, εγώ δεν μεγάλωσα έτσι και δεν νιώθω καθόλου έτσι ούτε ως γονιός.