Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης επέστρεψε με πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση, στο σίριαλ του Alpha, Σπίτι είναι. Πότε τον είδαμε τελευταία φορά στη μικρή οθόνη; Ποια είναι η άποψή του για το GNTM και τις Άγριες Μέλισσες; Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης τα λέει όλα στο Τηλέραμα και την Αθηνά Ζαχαράκη.
Είχαμε να σας δούμε στην τηλεόραση από… «…τη “Συμπεθέρα”, ένα σίριαλ του ΑΝΤ1 που πέρασε απαρατήρητο. Αν και έθιγε το ζήτημα της κρίσης με έξυπνο τρόπο και είχε πλάκα, ο κόσμος δεν το αγκάλιασε, ενώ ούτε και το κανάλι είχε τότε τη δύναμη που ίσως έχει αποκτήσει αυτή τη στιγμή για να το υποστηρίξει».
Τουλάχιστον πληρωθήκατε; «Εάν δεν πληρωνόμουν και εγώ που είμαι 30 χρόνια ηθοποιός, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο άσχημα από ό,τι είναι. Πήραμε ένα αξιοπρεπές ποσό από τη “Συμπεθέρα”, αλλά μόνο με αυτά τα χρήματα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε».
Το «Νησί», όπου σας βλέπαμε, ήταν η τελευταία μεγάλη δραματική παραγωγή; «Ήταν ένα κομβικό σημείο στη δουλειά μου, στη ζωή μου και σίγουρα στην ελληνική τηλεόραση. Και τώρα βέβαια ξαναρχίζουν κάποιες μεγάλες παραγωγές, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις, καθώς τα μεγέθη είναι ανόμοια. Αλλά ούτε και το “Νησί” είχε την τύχη που του άξιζε. Βέβαια στη χώρα του την είχε, όχι όμως έξω. Θα μπορούσε το MEGA, το οποίο μαθαίνω θα ξανανοίξει, να κάνει μια πιο δομημένη παραγωγή, ώστε η σειρά να προωθηθεί καλύτερα στο εξωτερικό».
Υπό την έννοια και του βιοπορισμού, η τηλεθέαση σας αγχώνει; «Τι ακριβώς είναι η τηλεθέαση; Τι μετρούν οι περίπου 2.500 δέκτες που υπάρχουν; Το “Greece’s Next Top Model” ή τις “Μέλισσες”; Ποιοι είναι αυτοί που καθορίζουν τι θα συνεχιστεί και τι θα κοπεί; Ποιοι λένε ότι πρέπει να παίξει το “GNTM”, ενώ η “Συμπεθέρα” δεν έπρεπε να πάει; Πρόκειται για παιχνιδάκι που παίζεται στην πλάτη πολλών και κοροϊδεύει τον κόσμο, γιατί βολεύει κάποιους. Εγώ ξέρω πως με σταματούν και μου λένε ότι μας βλέπουν. Αυτή είναι η δική μου μέτρηση. Τι να πιστέψω δηλαδή; Πως ο κόσμος θέλει να βλέπει μοντέλα να ξεκατινιάζονται με κότες και φίδια; Αυτό θέλει ο μέσος θεατής; Δεν το πιστεύω… Εγώ νομίζω πως ο κόσμος αγαπά τη μυθοπλασία. Κωμωδία ή δράμα, δεν έχει σημασία. Και ποιος είπε πως δεν θέλουμε δράμα; Ίσα ίσα που το θέλουμε και ως ψυχοθεραπεία: για να κλάψουμε με το δράμα του άλλου και να ξεχάσουμε το δικό μας».