Για την απώλεια που τον συγκλόνισε μίλησε ο Αλέκος Ζαζόπουλος στο Λοιπόν και στην Μαρία Σοφιανού.
Η πιο δύσκολη βραδιά που έχετε ζήσει στην καριέρα σας;
Δύσκολη βραδιά, ήταν, αυτή που έμαθα ότι πέθανε ο πατέρας μου. Τραγουδούσα και μόλις τελείωσα το πρόγραμμα, με ενημέρωσε η μητέρα μου ότι ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή. Έχω ένα αγαπημένο τραγούδι το «Πατέρα μας μεγάλωσες», το οποίο το αγαπούσε πολύ κι ο πατέρας μου, που συχνά το έλεγα και το λέω ακόμα. Συμπτωματικά έρχεται ένας φίλος που είχε χάσει κι εκείνος πρόσφατα τον πατέρα του και ξεκίνησα να πω το συγκεκριμένο τραγούδι και σταμάτησα γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω από τα κλάματα.
Ξεπερνιούνται ποτέ αυτές οι απώλειες;
Την περασμένη βδομάδα ήμουν στο πατρικό μου στην Πτολεμαΐδα, περνούσα έξω από το δωμάτιο που κοιμόταν ο πατέρας μου και ένιωθα ότι θα ανοίξω την πόρτα και θα τον δω. Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο από εκείνον και θα μιλήσουμε. Όποτε πηγαίνω στην Πτολεμαΐδα, πάω στο νεκροταφείο και του μιλάω. Του μιλάει και ο μεγάλος μου ο γιος που έχει το όνομά του και του λέει «παππού ήμουν πολύ καλό παιδί και εξαιρετικός μαθητής».
Ήταν ξαφνικό το φευγιό του;
Όχι, το περιμέναμε. Ταλαιπωρήθηκε 2,5 χρόνια. Είναι αυτές οι στιγμές, που όσο κι αν θες να ζήσει ο άνθρωπός σου, όταν τον βλέπεις να λιώνει, αναρωτιέσαι αν είναι καλύτερα να «φύγει» και να ξεκουραστεί.
Νιώθετε ότι έχετε καταφέρει όσα θα θέλατε στον χώρο;
Θεωρώ ότι έχω κάνει αρκετά πράγματα αλλά πιστεύω ότι έχω να δώσω κι άλλα. Για παράδειγμα, θα ήθελα να βγάλω ένα δίσκο με ποντιακά τραγούδια, καθώς είμαι ποντιακής καταγωγής και πάντα τα εντάσσω στο πρόγραμμά μου.