«Αδέλφια και ξαδέλφια παίζαμε κρυφτό ανάμεσα στα φέρετρα»
«Θέλω να μπω μέσα στο χώμα της Αττικής γης, που τη λατρεύω, και πάνω από τη στάχτη μου να μεγαλώσει ένα δέντρο. Έχω αφήσει εγγράφως το συγκεκριμένο σημείο.»
Ο Σπύρος Μπιμπίλας, έχει μιλήσει αρκετές φορές για την επιθυμία του να τον κάψουν όταν πεθάνει, αλλά και για την εξοικείωση του με το θάνατο. Ο ίδιος αναφερόμενος σε συνέντευξη του στη Ρενέ Σαραντινού και στο περιοδικό Λοιπόν στα παιδικά του χρόνια, λέει πως αδέλφια και ξαδέλφια έπαιζαν κρυφτό ανάμεσα στα φέρετρα στο γραφείο κηδειών της προγιαγιάς του.
Γιατί επιλέγεις την καύση από την ταφή;
Αν κι έχουμε οικογενειακό τάφο στο Α’ Νεκροταφείο Πειραιά και βρίσκονται μέσα πάνω από 50 πρόγονοί μου, καθώς το είχαν πάρει από το 1910 για την προγιαγιά μου, η οποία «μπήκε» πολύ μετά τα παιδιά και τα εγγόνια της, όπως ήταν ο μπαμπάς μου. Η προγιαγιά μου «έφυγε» 105 ετών, είχε γραφείο τελετών. Αυτός είναι ο λόγος που από μικρό παιδάκι έχω εξοικειωθεί με το θάνατο.
Δηλαδή;
Ήμουν στο γραφείο κηδειών που είχε και μαζί με τα άλλα 8 παιδιά της οικογένειας, αδέλφια και ξαδέλφια, παίζαμε κρυφτό στα φέρετρα.
Πιτσιρίκια κρυβόσασταν μέσα στα φέρετρα;
Ναι, ήταν η πλάκα μας. Έχω εξοικειωθεί πολύ με το θάνατο, έχω μπει μέσα σε φέρετρα σε ταινίες. Πάντα ήμουν υπέρ της καύσης νεκρού. Πίστευα πάντα ότι είναι καλύτερα να έχουμε τη στάχτη των δικών μας στο σπίτι μας, να έχουμε την ενέργεια τους ή να τη βάζουμε εκεί που θέλει κάθε άνθρωπος. Εγώ θέλω να μπω μέσα στο χώμα της Αττικής γης, που τη λατρεύω, και πάνω από τη στάχτη μου να μεγαλώσει ένα δέντρο. Έχω αφήσει εγγράφως το συγκεκριμένο σημείο. Δεν θέλω ούτε θρησκευτική , ούτε πολιτική κηδεία, μόνο να γίνει μια πολύ μεγάλη γιορτή, αφού γίνει η τοποθέτηση της στάχτης μου εκεί που έχω πει.
Ακούγεται μακάβριο…
Για μένα δεν είναι μακάβριο, είναι φυσιολογικό. Θα ήθελα πολύ να έχω τη στάχτη των δικών μου στο σπίτι μου. Την καύση θα ρυθμίσουν όσοι ζουν από τους συγγενείς και τους φίλους μου. Μου αρέσει πολύ το μοβ χρώμα από μικρό παιδί, γιατί με μοβ κορδέλες έντυναν τις εκκλησίες, στις κηδείες και πήγαινα εγώ και χάζευα τα μωβ λουλούδια, όλα μωβ. Όλοι στην οικογένεια μας έχουν τέτοια εξοικείωση. Στεναχωριέμαι όταν «φεύγουν» αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά το αντιμετωπίζω πολύ ψύχραιμα.
