Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Βασίλης Μίχας στην κάμερα της εκπομπής «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και τον δημοσιογράφο Αλέξη Μπαρτζώκα το μεσημέρι της Κυριακής στο Μεγάλο Κανάλι. Μεταξύ άλλων, δε, το όμορφο μοντέλο γύρισε στα παιδικά του χρόνια, στον αθλητισμό και στην διακοπή του ονείρου του καθώς και στο απότομο ξεκίνημα στον χώρο της υποκριτικής.
Ειδικότερα, ο Βασίλης Μίχας σημείωσε χαρακτηριστικά πως «το σχολείο που πήγαινα δεν θεωρείται και από τα καλύτερα, στην Γκράβα πήγαινα, παρόλα αυτά εμένα μου έδωσε τότε ότι χρειαζόμουν. Ήμασταν παιδιά από πολλές εθνικότητες και έτσι είχαμε μια επαφή με την πραγματικότητα, ξέραμε τι συμβαίνει. Όλοι οι γονείς έχουν ανησυχίες οπότε φαντάζομαι το ίδιο πως είχαν και οι δικοί μου».
«Πιστεύω ότι με κράτησε ο αθλητισμός στο να είμαι εγκρατής. Όλη την εκτόνωση μου την έβγαζα εκεί. Μάλλον είχαν δει το έργο οι γονείς μου, με έβλεπαν που ήμουν μικρός δραστήριος και υπερκινητικός, οπότε σκέφτηκαν να το βάλουν το παιδί στο ποδόσφαιρο. Όταν όμως έχεις επενδύσει σε κάτι τόσα χρόνια και έχεις βάλει πάθος, ιδρώτα, προπονήσεις, έχεις ένα όνειρο και ξαφνικά αυτό κόβεται, υπάρχει πόνος».
«Το όνειρο μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Πίστευα μέχρι και την τελευταία στιγμή ότι θα συνεχίσω να παίζω. Δεν είναι ότι είχα κάποια σκέψη, όταν μου ανακοινώθηκε ότι πρέπει να σταματήσω, «τώρα τι κάνουμε;» αναρωτήθηκα και ήταν πολύ έντονο για μένα».
«Μπαίνοντας στην υποκριτική δεν ήξερα σχεδόν τίποτα. Απλά μπήκα και κολύμπησα, αυτό» συμπλήρωσε, επίσης, ο Βασίλης Μίχας στην ψυχαγωγική εκπομπή του MEGA. «Σε κάποιους ανθρώπους που είναι αρνητικοί και δεν δέχονται πολύ εύκολα το να μπαίνουν άτομα από άλλους χώρους στο κομμάτι της υποκριτικής, τι θα απαντούσες;» ρώτησε, εν συνεχεία, ο δημοσιογράφος για να απαντήσει το νεαρό μοντέλο με χαλαρότητα ως εξής.
«Δεν έχω να απαντήσω κάτι. Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους σχόλια. Δηλαδή όπως θα είσαι μέσα στο γήπεδο και θα παίξεις μπαλίτσα και θα έχεις το στάδιο να σε βρίζει, εσύ πρέπει να παίξεις την μπάλα σου για να κερδίσει η ομάδα σου και να βάλεις γκολάκι. Άμα εγώ βάλω γκολ, κερδίζει η ομάδα μου. Η εξέδρα μπορεί να είναι μαζί μου, μπορεί και να μην είναι. Δεν μπορώ να ασχοληθώ, να γυρίσω και να βλέπω τι είπε αυτός και τι είπε ο άλλος».