Θέατρο: Σεργιάνι στις Ακρότητες που η κοινωνία μπορεί να μας οδηγήσει

Σε ένα «διαμαντάκι»… της διπλανής, σκληρής, πόρτας θα σας ωθήσω στο θέατρο με θέρμη αυτή τη φορά, μέσα από το Σεργιάνι στο zappIT, ώστε και να προγραμματίσετε εγκαίρως τη θέαση του! Ο λόγος για το έργο «Ακρότητες» του William Mastrosimone το οποίο στήνει ο Νίκος Δαφνής στην μικρή σκηνή του φιλόξενου θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα με μια εξαίσιων στοιχείων ερμηνευτική ομάδα στηριζόμενος στην μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη.

Σύμφωνα με τα στατιστικά, μόνο το 4% των βιασμών και το 9% από τις απόπειρες βιασμού φτάνουν στο δικαστήριο. Μόνο το 2% των υποθέσεων που παρουσιάζουν πειστήρια οδηγούν τους δικαστές σε καταδικαστική απόφαση και το βιαστή στη φυλακή. Κάθε βιαστής που συλλαμβάνεται έχει διαπράξει (κατά μέσο όρο) 29 βιασμούς ή απόπειρες βιασμού. Στοιχεία που, μάλλον, οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε και έρχεται να αναδείξει με τρόπο άμεσο και ουσιαστικό το έργο του Αμερικανού συγγραφέα.

Ως προς την ιστορία, μέσα σε ένα βράδυ ένας άντρας μπαίνει απρόσμενα και απροειδοποίητα σ’ ένα σπίτι για να βιάσει μια γυναίκα. Εκείνη όμως καταφέρνει να τον εξουδετερώσει. Τον δένει χειροπόδαρα και αρχίζει να τον βασανίζει απάνθρωπα. Οι ρόλοι, εκ πρώτης, αντιστρέφονται και το παζλ συμπληρώνεται όταν επιστρέφουν στο σπίτι οι δυο συγκάτοικοι και φίλες της νεαρής γυναίκας. Όταν ο θύτης γίνεται θύμα και το αρχικό θύμα αναλαμβάνει δράση, οι ενέργειες μεταβάλλονται και οι σκέψεις του θεατή βαδίζουν σε δυσδιάκριτα μονοπάτια. Και αυτό καθώς ο βιαστής επιχειρεί φλερτάρει σε σημεία με τον ρόλο του «καλού παιδιού» ενώ η ήρεμη βραδινή διάθεση της οικοδέσποινας γρήγορα δίνει την θέση της στην πιο ακραία διαδρομή που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Ερμηνεία πλούσια σε χρώματα, βαδίζοντας μονίμως μέσα στα όρια που απαιτεί ο χαρακτήρας και ακολουθώντας λεπτούς χειρισμούς προσφέρει ο Θοδωρής Αντωνιάδης. Έχοντας την χαρά να την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια, εδώ, η Ελεονώρα Αντωνιάδου εκμεταλλεύεται με πάθος την ευκαιρία να παρουσιάσει πτυχές του ταλέντου της διαφορετικές, πιο ανθρώπινες και ευάλωτες, σε έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Ζηλευτή στιγμή σου Ελεονώρα, όπως σου ανέφερα, σε μια σοφή καλλιτεχνική επιλογή! Επίσης, η Κωνταντίνα Σαραντοπούλου με μέτρο ζηλευτό και στιβαρότητα έρχεται την κατάλληλη στιγμή της πλοκής ώστε η ηρωίδα της να προσφέρει ισορροπία στην ένταση που περνά στον θεατή. Την σύνθεση συμπληρώνει με σκηνική ορμή η νεότερη Σοφία Αγγελικοπούλου.

Σκηνοθετικά ο Νίκος Δαφνής ακολουθεί μια καθαρή προσέγγιση από την αρχή, αναδεικνύοντας με εμπειρία το ίδιο το έργο και αποσπώντας με γενναιοδωρία το καλύτερο από τα όπλα των ερμηνευτών του. Αλήθεια και ρεαλισμός, διχως σκηνικά φτιασίδια, σε πρώτο πλάνο. Τέλος, τα σκηνικά φέρουν την υπογραφή της Ελένης Σουμή, τα κοστούμια της Ελένης Παπαδοπούλου ενώ οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέξανδρου Πολιτάκη.

Σπεύσατε φίλοι σε αυτή την πολύ έντιμη προσπάθεια για αυθεντικής ομορφιάς θέατρο όπου δίχως άλλο θα ανακαλυψετε πλήθος στοιχείων που θα σας «κλέψουν» μαζί τους. Προσωπικά θα ξεχωρίσω το ίδιο το κείμενο και την ερμηνευτική στιγμή της Ελεονώρας Αντωνιάδου συνοδεία της ισορροπημένης χημείας με τον συμπαίκτη της, Θοδωρή Αντωνιάδη.