Με θέρμη έρχομαι αυτή τη φορά να σας ωθήσω σε ένα «διαμαντάκι»… δωματίου στο θέατρο ώστε και να προγραμματίσετε εγκαίρως τη θέαση του. Ο λόγος για το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα, Enda Walsh που επιλέγει ο Μάνος Καρατζογιάννης να ανεβάσει, σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, στη σκηνή του φιλόξενου Σταθμού.
Πώς είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πώς είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;
Πλούσιο σε εναλλαγές κωμωδίας και δράματος, γέλιου και λύπης, φάρσας και συγκίνησης, το Χάπι μοιάζει σαν μια καλογραμμένη αλληγορία για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη όλων γι’ αυτήν. Ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προκειμένου να κατανοήσουμε και να ακούσουμε καλύτερα τον διπλανό μας, αλλά κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι. Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται ο Τζον Κέιν, παγιδευμένος δίχως να το γνωρίζει και διψασμένος να νιώσει την αγάπη. Με μια ψυχή απομονωμένη από τον έξω κόσμο που όμως σκιρτεί όταν συναντά, στον δικό του κόσμο, την Μαρία και την Μαρία.
Ειδικότερα, η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε μία ψυχιατρική δομή όπου ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται έγκλειστος για θεραπευτικούς λόγους. Μία μέρα κάθε χρόνο είναι αφιερωμένη σε έναν διαφορετικό τρόφιμο, ο οποίος και συμμετέχει σε μια δράση δραματοθεραπείας κατά την οποία, μέσω προηχογραφημένων συνεδριών, αφηγείται την προσωπική του ιστορία. Σε αυτή την μέρα, λοιπόν, παρακολουθούμε την περίπτωση και την ιστορία του Τζον όπου εμφανίζονται δύο νέες γυναίκες, με το όνομα Μαρία. Παράλληλα, τις ακολουθεί συμβάλοντας καθ’ όλα στην «αναπαράσταση» ένας ντράμερ. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό την εποπτεία ειδικών γιατρών, οι οποίοι βρίσκονται έξω από το δωμάτιο και παρεμβαίνουν φωνητικά όποτε χρειάζεται ώστε να επαναφέρουν την τάξη υπενθυμίζοντας στον τρόφιμο Τζον τους λόγους του εγκλεισμού του.
Αναλαμβάνοντας ένα ισχυρό ομολογουμένως ρίσκο με το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου, για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη, ο Μάνος Καρατζογιάννης καταφέρνει μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά να «περάσει» ατόφια την ιστορία στον θεατή. Δίχως φλυαρίες και περιττά φτιασίδια, ακολουθεί μια τρυφερή προσέγγιση που αναδεικνύει πλήρως και ομαλά τόσο τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα όσο και τα χρώματα του κόσμου που τον περιβάλλει. Με μεγάλη χαρά θα πω, δε, μιας και γνωρίζω προσωπικώς το μεράκι και την αφοσίωση που δίνει αδιάκοπα στην τέχνη του, πως ο Μάνος Καρατζογιάννης δεν ερμηνεύει τον Τζον Κέιν αλλά… είναι ο Τζον Κέιν. Αν και ανέλαβε αυτό τον διπλό δύσκολο ρόλο στο παρόν έργο, του σκηνοθέτη και του ερμηνευτή, με χρώματα ευαίσθητα μα και πονεμένα, ρωγμές αλλά και φως ψυχής, ανθίζει ο ήρωας του στην πλέον ώριμη σκηνική στιγμή του ηθοποιού. Εύγε, ειλικρινά, Μάνο.
Πλάι του στη σκηνή βρίσκονται η Βέρα Μακρομαρίδου και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, οι οποία και αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να «ντυθούν» όλους τους ρόλους της ζωής, στο παρελθόν και το σήμερα, του Τζον. Με ερμηνευτικό πάθος και ορθή εναλλαγή συναισθημάτων επιτυγχάνουν, στο σύνολο, καίριες και ολοκληρωμένες ερμηνείες. Μουσική συνοδεία, επί σκηνής, φέρει ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης.
Τα λειτουργικά σκηνικά του Κωνσταντίνου Χαλδαίου κατορθώνουν να μεταφέρουν τον θεατή ακριβώς μέσα στην ιστορία, ενώ τα προσεγμένα κοστούμια υπογράφει η Βασιλική Σύρμα. Οι απαραιτήτως ψυχροί φωτισμοί ανήκουν στον Άγγελο Παπαδόπουλο και η μουσική φέρει την υπογραφή του Μαναγιώτη Μανουηλίδη.
Προσωπικά την απήλαυσα την δουλειά και θα σας ωθήσω να την δείτε και εσείς στο Σταθμό, αγαπητοί φιλοι, μιας και έχει σαφώς λόγο ύπαρξης στην πλούσια καλλιτεχνική σεζόν που διανύουμε. Τόσο για την γνωριμία με ένα εξαίσιο νέο έργο του Enda Walsh όσο και για την αίσθηση αποχώρησης από την αίθουσα όντας πλημμυρισμένοι από το μεθυστικό άρωμα αυθεντικού θεάτρου.