Θέατρο: Σεργιάνι στη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις με Αξύριστα πηγούνια και Πανούκλα

Με νέες ενδιαφέρουσες προτάσεις για το θέατρο ερχόμαστε για μία ακόμη εβδομάδα μέσα από το zappIT, βεβαίως και στο ξεκίνημα της, προκειμένου να οργανώσετε όμορφα την ατζέντα θέασης σας.

Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, της Ornela Vorpsi
Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Σταθμός

Στη χώρα που οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ’ ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός. Στη χώρα εκείνη όπου τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει μια ολόκληρη θάλασσα. Εκεί, ναι μάς ταξιδεύει μέσα από συγκίνηση, πόνο και λόγια καρδιάς ο Ένκε Φεζολλάρι. Μια δουλειά την οποία χαρακτηρίζει το μεράκι του σκηνοθέτη, η αυθεντικότητα των συναισθημάτων και το πάθος των ερμηνειών.

Την συγγραφέα Ornela Vorpsi ντύνεται η Αμαλία Αρσένη, η οποία κατορθώνει να μπολιάσει την ηρωίδα της με όλα εκείνα τα στοιχεία που κουβαλά με πυγμή από την μικρή της ηλικία και την κάνουν να αντέχει τόσο τα οικεία όσο και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της.

Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 έως τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Σαν να γράφτηκε, ωστόσο, σήμερα αντικατοπτρίζοντας όλα εκείνα που έχουν φτάσει και τη χώρα μας στα στοιχεία που ταρακουνούν το είναι μας καθημερινά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλα τα «νέα» στην Ελλάδα.

Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα που διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση. Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφή της, η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα από τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί. Μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει.

Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και στο τέλος επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις «καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα και να γράψεις χρόνια μετά  ένα μυθιστόρημα για όλα όσα έζησες.

Αξύριστα Πηγούνια, του Γιάννη Τσίρου
Τετάρτη με Κυριακή στο θέατρο Μικρό Χορν

Με την φόρα, την δικαιολογημένη, από το προηγούμενο ανέβασμα έρχεται το έργο του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη εκ νέου στη σκηνή. Αυτή τη φορά επιλέχθηκε το Μικρό Χορν για να παρουσιαστεί το κοινωνικό δράμα με τρόπο ρεαλιστικό, όπως δηλαδή του αρμόζει, το έργο που ειδικά σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Και αυτό γιατί στο κέντρο του βρίσκεται μια γυναικοκτονία.

Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα.

Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.

Σε μια εποχή που όλα γύρω μας συνταράσσουν, το σκηνικό αποτέλεσμα μοιάζει να θέλει να μας δώσει μια γροθιά στο στομάχι και να βγούμε από την αίθουσα του Μικρού Χορν με τροφή για συζήτηση και ακόμη περισσότερη για σκέψη.

Στη σκηνή βρίσκονται για δεύτερη χρονιά ο Ηλίας Βαλάσης, ο Στέλιος Δημόπουλος και η Μαρία Νεφέλη Δούκα για να συναντήσουν τον νεοφερμένο Γιώργο Πυρπασόπουλο. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας σε πρώτο πλάνο.

Πανούκλα, του Αλμπέρ Καμύ
Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104

Έπειτα από τον επιτυχημένο «Παίκτη» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι και το πέρας του εγκλεισμού για την πανδημία της Covid 19, η ομάδα GAFF επανέρχεται με ένα ακόμη λογοτεχνικό έργο σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη,  στη σκηνή του θεάτρου 104. Το αριστουργηματικό αφήγημα του Αλμπέρ Καμύ που μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο γιατρός Ριέ, η Πόλη και η Πανούκλα ξετυλίγουν ένα παράλογο χρονικό τρόμου, επιβίωσης κι ανθεκτικότητας. Όλα ξεκινούν σε μια συνηθισμένη πόλη, όπου οι αρουραίοι αρχίζουν να βγαίνουν από τους υπονόμους και να πεθαίνουν στους δρόμους. Η ζωή των ανθρώπων της αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς ο ιός μεταδίδεται ανεξέλεγκτα από τα ζώα στους ανθρώπους και έρχονται αντιμέτωποι με την αρρώστια, τη μοναξιά, τον φόβο, την τρέλα και τον θάνατο. Ο γιατρός Ριέ βάζει στο μικροσκόπιό του το χάος που προκαλεί μια τέτοια κρίση, παλεύει ακατάπαυστα για την υγεία των συμπολιτών του και δίνει όλες του τις δυνάμεις για να πολεμήσει, όχι μόνο την αρρώστια, αλλά κυρίως την απελπισία.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ,ο Κωνσταντίνος Πασσάς και ο Δημήτρης Μαμιός επί σκηνής ζωντανεύουν το αλληγορικό τοπίο του έργου και αναρωτιούνται για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές «υπάρχουν στον άνθρωπο περισσότερα πράγματα να θαυμάσεις απ’ όσα μπορείς να περιφρονήσεις». Την μουσική της παράστασης υπογράφει ο Στάθης Δρογώσης, ο οποίος και βρίσκεται παρών στη σκηνή του θεάτρου 104.