Θέατρο: Σεργιάνι σε μια μπανιέρα όπου δεσπόζουν το χώμα και οι εφιαλτικές αλληγορίες

Μια πρόταση ειδικού ενδιαφέροντος έρχομαι σήμερα να σας φέρω για το θέατρο, εδώ μέσα από το Σεργιάνι του zappIT, αγαπητοί μου φίλοι που χρήζει προσοχής ιδιαίτερης. Ο λόγος για την πρώτη και μοναδική συγγραφική απόπειρα του Φαίδωνα Καστρή, «Χώμα στη μπανιέρα» που επιλέγει ο ίδιος να στήσει στη σκηνή του So What στο Παγκράτι.

Τέσσερα αδέλφια, τέσσερα παιδιά. Ο Γιάννης, η Μαρία, η Όλια και ο μικρός Φωτάκης, 16, 15, 12 και 8 χρόνων αντίστοιχα, ζουν σε ένα σχεδόν σουρεαλιστικό – ταυτόχρονα ονειρικό και εφιαλτικό – σύμπαν, με σκηνικό χώρο το μπάνιο ενός μικροαστικού διαμερίσματος  που ανήκει στη γιαγιά τους. Αξίζει να σημειωθεί πως το «Χώμα στη μπανιέρα» γράφτηκε το μακρινό 2001, μια χρονιά αργότερα βρέθηκε υποψήφιο για το Βραβείο θεατρικού έργου Κάρολος Κουν, για να στηθεί 22 χρόνια αργότερα με μεράκι από τον δημιουργό επί σκηνής.

«Σχεδόν το ίδιο το έργο με υποχρέωσε να το γράψω, σαν μια κραυγή, σαν αναστεναγμός και σαν ένα αυθόρμητο ασυγκράτητο γέλιο. Το έγραψα σαν ηθοποιός, ποτέ δεν ένιωσα συγγραφέας και παρά τη θερμή υποδοχή, δεν ξαναέγραψα ποτέ» ομολογεί ο δημιουργός του.

Έτσι στη σκηνή απλώνεται μέρος των περισσότερων φόβων που χαρακτηρίζουν την παθογένεια που μαστίζει την σημερινή οικογένεια και την σημερινή κοινωνία, μέσα από τα μάτια των παιδιών. Σαν ένα παραμύθι ενηλίκων, με δύσκολα στο σύνολο και σκοτεινά μονοπάτια, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτή την παράσταση. Ο εξαίσιου ταλέντου καλλιτέχνης θίγει όλα τα θέματα με τα οποία ο ίδιος θαρρεί πως πρέπει να φέρει αντιμέτωπο τον θεατή στον καθρέφτη του, προβληματίζοντας τον και εν μέρει ενοχλόντας τον στη θέαση του ειδώλου του. Τα τέσσερα αδέλφια που θα μπορούσαν να είναι αντικατοπτρισμοί του ενός, το παιδικό χθες στο ενήλικο με παιδικότητα σήμερα αλλά και η πηγή του οικογενειακού κακού έρχονται σε πρώτο πλάνο με τρόπο δεξιοτεχνικό, αν και τακτικά η ομαλή γραμμή παρακολούθησης του θεατή συγχύζεται στη σκηνοθετική αφήγηση του Φαίδωνα Καστρή. Ο ίδιος, δε, επιλέγει να ενσαρκώσει το μικρότερο παιδί από τα τέσσερα, τον Φωτάκη και για μια ακόμα φορά «είναι» ο Φωτάκης του από τον οποίο και αναβλύζουν όλα όσα τον ανησυχούν και τον κυριεύουν από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πλάι στον πυρήνα της εν λόγω δουλειάς βρίσκουμε στη σκηνή τον Στράτο Χατζηηλία, την Ντένυ Αργυροπούλου και την Δόμνα Ζαφειροπούλου. Τρεις άξιοι ηθοποιοί και συνοδοιπόροι που μοιάζει να βουτούν με μια ανάσα και πολύ ορμή στα σαγηνευτικά νερά του έργου τα οποία σε στιγμές είναι κρυστάλλινα ενώ σε άλλες θολά.

Την ολοκληρωμένη, με αγάπη και μεράκι, αυτή δουλειά ενισχύουν με τη τη σκηνική της δημιουργία η Φλώρα Φουστέρη, ο Σπύρος Τσακίρης υπογράφοντας τους φωτισμούς καθώς και η Μαρία – Όλια Ντακογιάννη που επιμελείται την μουσική της παράστασης.

Μια πολύ ιδιαίτερη πρόταση, με την ουσιαστική για τους φίλους του θεάτρου έννοια, για μια επόμενη έξοδο σας από την οποία σίγουρα θα αποκομίσετε πλήθος στοιχείων προς σκέψη και συζήτηση. Ανακαλύψτε την στην καρδιά του Παγκρατίου μια από τις επόμενες Δευτέρες!