Θέατρο: Σεργιάνι με τον τρόμο εκεί όπου ο θεατής αναλαμβάνει την τελική κρίση

Πρόταση εκλεκτή και, προσωπικώς αγαπημένη, έρχομαι απόψε να σας φέρω για το θέατρο, αγαπητοί μου φίλοι, μέσα από το Σεργιάνι του zappIT. Ο λόγος για το Terror του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ, το οποίο και επαναλαμβάνεται πλήρως ανανεωμένο σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου για τρίτη χρονιά στο θέατρο Βασιλάκου.

Έχοντας την χαρά να γνωρίζω το έργο από την… ιδέα ανεβάσματος του, πριν από λίγα χρόνια, δηλώνω εξ αρχής γοητευμένος από την πλοκή του. Πρόκειται για ένα δικαστικό δράμα όπου οι θεατές ως ένορκοι καλούνται να κρίνουν, να αθωώσουν ή να καταδικάσουν τον κατηγορούμενο, για μια πράξη που είχε ως αποτέλεσμα τον βίαιο θάνατο 160 ανθρώπων.

Στις 26 Μαΐου και λίγο μετά τις οχτώ το απόγευμα, ένα αεροπλάνο της Lufthansa ταξιδεύει από το Βερολίνο προς στο Μόναχο με 164 επιβάτες, υπό καθεστώς ομηρίας. Η διαταγή του τρομοκράτη προς τον πιλότο είναι να το ρίξει στο γήπεδο Allianz Arena του Μονάχου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας – Αγγλίας, τον οποίο παρακολουθούν 70.000 φίλαθλοι. Η Γερμανική κυβέρνηση ενημερώνεται άμεσα και δύο μαχητικά αεροσκάφη απογειώνονται. Παρακολουθούν την κατάσταση από απόσταση αναπνοής περιμένοντας οδηγίες.

Ο νόμος απαγορεύει ρητά στους πιλότους των μαχητικών να καταρρίψουν το πολιτικό αεροσκάφος. Δεν σκοτώνεις αθώους για να προστατέψεις άλλους αθώους. Παραβαίνοντας τις διαταγές όμως ο σμηναγός Λαρς Κοχ το καταρρίπτει για να προστατέψει τους φιλάθλους του γηπέδου επικαλούμενος την αριθμητική διαφορά.

Σε μια εξαίσια διασκευή με την υπογραφή της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, ο Γιώργος Οικονόμου επιλέγει να στήσει από την αρχή με καθαρές γραμμές την παράσταση φωτίζοντας πρωτίστως τον λόγο. Έχοντας μια καλοκουρδισμένη και ομοιογενή ομάδα ερμηνευτών σε αυτό το ανέβασμα, ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει έναν σφιχτό ρυθμό όπου πρωταγωνιστούν οι συναισθηματικές κορυφώσεις και οι ομαλές εναλλαγές συναισθημάτων.

Στη σκηνή δεσπόζει η «κόντρα»  της εισαγγελέως Μαριάννας Πολυχρονίδη και του συνηγόρου Γιάννη Στεφόπουλου, οι οποίοι αμφότεροι γίνονται οι ρόλοι που καλούνται να παρουσιάζουν με αποτέλεσμα να κατευθύνουν εξαίσια συνεχώς, άλλοτε προς τη μια και άλλοτε προς την άλλη κατεύθυνση, το κοινό για την τελική του απόφαση. Ο Νίκος Ορφανός ενορχηστρώνει την δική, ως πρόεδρος, διατηρώντας το μέτρο στο μοίρασμα του λόγου. Από την μία πλευρά της σκηνής βρίσκεται ο Αντώνης Αντωνάκος, ο οποίος παρουσιάζει μια ολόσωστη προσέγγιση στον μάρτυρα υπεράσπισης και από την άλλη η Φιόνα Γεωργιάδη που, παρά μια ελαφρά υπερβολή, νιώθει το συναίσθημα της απώλειας ως μάρτυρας υπεράσπισης.

Τέλος, ο Γιώργος Σπάνιας «ντύνεται» με στιβαρότητα τον κατηγορούμενο πιλότο φωτίζοντας την αλήθεια του ήρωα και συμπαίζοντας ορθά, αρτιότερα της προηγούμενης φοράς, με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους στην θεατρική αυτή δίκη.

Πριν από δύο περίπου χρόνια μάλιστα, όταν η εν λόγω δουλειά είχε ανέβει εκ νέου σε διαφορετικό χώρο, ο Γιώργος Σπάνιας μού είχε εκμυστηρευτεί τα εξής για το τελευταίο καθοριστικό μέρος και τη συμμετοχή των θεατών. «Το διαδραστικό τελευταίο μέρος, όπου ο κόσμος παίρνει την τελική απόφαση, είναι μια πολύ έντονη στιγμή. Η στιγμή της ετυμηγορίας του κοινού, δηλαδή των ενόρκων. Ως κατηγορούμενος είναι για μένα η πιο κρίσιμη της βραδιάς και δεν είναι καθόλου εύκολο να την δω με άλλα μάτια πέρα από αυτά του ανθρώπου που κρίνεται το μέλλον του. Συμφωνήσαμε να μην κοιτάω καθόλου το κοινό κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Δικαιούμαι μόνο να ρίχνω ματιές στον συνήγορο και την εισαγγελέα, προσπαθώντας να καταλάβω από τα μάτια τους τι συμβαίνει και τους βλέπω να παρακολουθούν με αγωνία αυτό που συμβαίνει μπροστά τους. Είναι για μια στιγμή που το θέατρο αλλάζει θέση και η σκηνή παρακολουθεί τη πλατεία».

Με ιδιαίτερη θέρμη, λοιπόν, θα σας προτρέψω να εντάξετε αυτό το νέο ανέβασμα του Terror στην ατζέντα της θέασης σας καθώς θα έχετε την ευκαιρία για μια έξοδο ουσίας, όπου ο προβληματισμός και η σκέψη θα σας συνοδέψουν όμορφα για πολλές ώρες αργότερα. Μέχρι το επόμενο έκτακτο Σεργίανι, όποτε κι αν πρέπει αυτό να έρθει, να περνάτε όμορφα!