Εκλεκτές είναι οι προτάσεις για το θέατρο που σας φέρνουμε στην εβδομαδιαία μας ατζέντα, μέσα από το zappIT, για να προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση στην έξοδο σας. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με τον εκλεκτό φίλο Ρένο Χαραλαμπίδη μιας και αφορά το δικό του «παιδί» που από το πανί μεταφέρεται στη σκηνή.
Φτηνά τσιγάρα, του Ρένου Χαραλαμπίδη
Τετάρτη με Κυριακή στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής
«Κανείς δεν πίστευε εκείνον τον Αύγουστο του ’99 πως μια μέρα τα Φτηνά Τσιγάρα θα ανέβαιναν στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής. Ένα δώρο της μοίρας, ίσως επιβεβαιώνεται αυτό που λέμε «στο τέλος, θέλουμε δεν θέλουμε, κερδίζει το καλό». Είμαι από αυτούς που το πιστεύουν βαθιά» μου εξομολογείται ο Ρένος Χαραλαμπίδης. «Τότε ήμουν μικρός, περίπου 29 χρονών, δεν είχα ούτε τις πνευματικές ούτε τις ψυχικές δυνάμεις για να κοιτάξω βαθιά μέσα στο μέλλον. Απλά ακολουθούσα την καρδιά μου, το ένστικτο μου, το ταλέντο μου. Όλα τα άλλα τα έφερε το ποτάμι της ζωής. Ένα ποτάμι που κάποιες φορές μπορεί να στερέψει και να καταλήξει στην ξέρα, οπότε δεν μπορείς να συνεχίσεις το ταξίδι γιατί το βαρκάκι σου κολλάει στο χώμα. Κάποιες άλλες μπορεί να κατεβάσει πάρα πολύ νερό και να σε πνίξει οπότε και πάλι δεν μπορείς να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Υπάρχουν και περιπτώσεις, όμως, που το ποτάμι έχει αρμονία στο κατέβασμα του νερού και μπορεί να σε πάει πολύ μακριά».
Υπήρχε ποτέ αχνά στην αντίπερα όχθη, άραγε, η νέα ζωή του φιλμ; «Σαφώς και όχι. Δεν πίστευα ότι η ταινία θα ανακαλυφθεί από την αρχή, θα γεμίσει τα καλοκαιρινά σινεμά, θα ξαναγραφτούν κριτικές για αυτήν δεκαετίες μετά την προβολή της. Δεν πίστευα ότι κάποιοι θα χτυπάνε τατουάζ με φράσεις της, ακόμα και με το πρόσωπο μου. Είναι σημαντικό βραβείο για μια ταινία να εμπνέει άλλες τέχνες όπως το μουσικό θέατρο. Μια αυτόνομη, πολύπλοκη και πολυδιάστατη τέχνη. Στη Εναλλακτική Σκηνή ο πυρήνας παραμένει ακριβώς ο ίδιος. Είναι το ίδιο κουκούτσι το οποίο φυτεύτηκε σε έναν διαφορετικό κήπο».
Σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει από εκείνη την εποχή, τα περισσότερα δεν υπάρχουν πια μα η ταινία ξαναζεί. Σπουδαία αντίθεση! «Θα συμφωνήσω, έχουν αλλάξει τα πάντα από τότε. Δεν υπάρχουν οι δραχμές, τα καρτοτηλέφωνα, τα τρόλεϊ, το Zonars, η έννοια του χάνομαι στην πόλη χωρίς να μπορεί να με βρει κανένας. Δεν υπάρχει η μοναξιά της Αθήνας, η ερημιά του Αυγούστου του ’99. Η ζωή της ταινίας έγκειται στη δύναμη της Τέχνης και την ομορφιά του καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Η παντοδυναμία της Τέχνης, η νίκη με τον χρόνο».
Από πρωταγωνιστής αφηγητής και από συλλέκτης στιγμών στους άδειους δρόμους ενορχηστρωτής συνόλου. Μα λησμονιά, αλήθεια, για τις πρώτες θέσεις δεν αισθάνεται; «Έχω αποκτήσει την καλλιτεχνική ωριμότητα της αυτοσυγκράτησης, της αίσθησης του μέτρου και την γοητεία του παρατηρητή. Μου αρέσει πια να είμαι απ’ έξω και να χαζεύω την εξέλιξη της ιστορίας. Το απολαμβάνω και βιώνω κάθε στιγμή της παράστασης σαν να είναι ένα δώρο προς τον κουρασμένο μου νεανικό εαυτό που προσπαθούσε να συλλάβει και να πραγματώσει μια τόσο δύσκολη ταινία. Τα Φτηνά Τσιγάρα δεν είναι μια αφηγηματική ιστορία. Είναι ιστορίες μέσα στις ιστορίες, όπως η ζωή. Σήμερα, το εγχείρημα δεν είναι δικό μου αλλά του Κωνσταντίνου Ρήγου που σκηνοθετεί την παράσταση. Θα σου παραδεχθώ πως είχα μια αίσθηση σαν να παντρεύω την κόρη μου. Ένα παιδί δεν είναι ιδιοκτησία σου και έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να παραδοθεί στον επόμενο. Έτσι λοιπόν η ταινία μου μεγάλωσε και σαν μια ώριμη γυναίκα αρχίζει τους γάμους με άλλους καλλιτέχνες. Το εγώ μου έχει θραφεί και ικανοποιηθεί τόσο πολύ από την πορεία της ταινίας στα θερινά σινεμά που έχω ξεδιψάσει και το βλέπω με πραγματική συγκίνηση».
Ειδική μνεία θα κάνω με αγάπη στον σκηνικά σαρωτικό και εξαίσιου ταλέντου ηθοποιό, Κωνσταντίνο Μπιμπή για να έρθει ο Ρένος Χαραλαμπίδης να το υπερτονίσει εκφράζοντας με θέρμη την βαθιά του πίστη στην ομάδα της παράστασης. «Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μαζί με τον Πάρη Θωμόπουλο κάνουν ένα ντουέτο που, ας μην ακουστεί υπερβολή, πιστεύω ότι θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Κάνουν κάτι το οποίο είναι αυτόνομο σε απόλυτη σύνδεση με την παράσταση. Βλέπεις δυο ηθοποιούς που έχουν δεξιοτεχνία και είναι κάτοχοι πολλών τεχνών. Επίσης, ο Θάνος Λέκκας ο οποίος ανέλαβε το πιο βαρύ, το πιο επίπονο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα παίζοντας τον ρόλο που έπαιξα εγώ είναι κατά τη γνώμη μου ο μεγάλος νικητής της παράστασης. Ο Τάκης Βαμβακίδης δίνει με την λαϊκή κωμική του φλέβα έναν τόνο γης που τον χρειάζεται η παράσταση. Η πρωταγωνίστρια Χριστίνα Στεφανίδη, με την εξαιρετική φωνή και την προσωπικότητα της, προσφέρει μια άλλη διάσταση στη σχέση του ζευγαριού έχοντας αναλάβει έναν εξίσου δύσκολο ρόλο που είχε παιχτεί καθοριστικά από την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Ακόμα η Σοφία Κουρτίδου είναι ανατιναχτική παρουσία επί σκηνής και από την άλλη έχουμε την Idra Kane και τον Ίαν Στρατή που δείχνουν πόσο μεγάλοι τραγουδιστές είναι. Ο Πέτρος Βουνισέας έγραψε λιμπρέτα εμπνευσμένα από την ταινία αλλά δημιούργησε από την αρχή ένα δικό του σύμπαν. Τέλος, ο Παναγιώτης Καλανζόπουλός απέδειξε τη φήμη που τον ακολουθεί για την δεξιοτεχνία στα τραγούδια και έχει φτιάξει κομμάτια που θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια. Όλα αυτές τις ψηφίδες τις πήρε ο Κωνσταντίνος Ρήγος και έφτιαξε ένα παζλ στο οποίο έβαλε 100% την δική του σφραγίδα. Εδώ μιλάμε για το σύμπαν του Κωνσταντίνου ενισχυμένο με τα εξαιρετικά ρούχα του Απόστολου Μητρόπουλου».
Κάποια στιγμή θυμάμαι να ακούγεται στην ταινία, τώρα και στη σκηνή, η φράση «κωλοχώρα, δεν καταλαβαίνει τους καλλιτέχνες». Μήπως, όμως, θα έπρεπε Ρένο να αναθεωρήσεις; «Μα ναι, μάλλον τους καταλαβαίνει. Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να πάρω πίσω την φράση της ταινίας. Τους καταλαβαίνει με μια χρονοκαθυστέρηση. Άρα η σωστή ατάκα θα έπρεπε να είναι «κωλοχώρα, αργεί να καταλάβει τους καλλιτέχνες». Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου που μπορεί η Ελλάδα και το ελληνικό κοινό, το οποίο θεωρώ από τα αξιολογότερα θεατρικά γιατί είμαστε πολύ καλά εκπαιδευμένοι, να αντιληφθεί πράγματα. Έχει πια αυτή την ωριμότητα και τα αντανακλαστικά».
Η ζωή κυλάει και ο Ρένος Χαραλαμπίδης ξέρω πως την εμπιστεύεται. Τι μπορεί να φαντάζεται όμως για τις επόμενες της στάσεις; «Προσπαθώ καθώς ωριμάζω να μην φαντάζομαι και να μην προσδοκώ. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Για αυτό, μέσα από την σημερινή μας σύνδεση, θα κάνω μια άσκηση. Θα προσπαθήσω να μην φανταστώ το αύριο. Ας έρθει όπως είναι να έρθει. Αυτή είναι άλλωστε και η θέση των στωικών φιλοσόφων. Ας γίνουμε για λίγο στωικοί λοιπόν».
Αφού σε ευχαριστήσω από καρδιάς για την εμπιστοσύνη, εκφράζοντας και εδώ την εκτίμηση μου, θα ήθελα να κλείσουμε με τους λόγους που αξίζει κάποιος να δει ή να ξαναδεί τα Φτηνά Τσιγάρα στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής. «Θα ανταποδώσω από καρδιάς τα όμορφα λόγια. Η εμπειρία του μουσικού θεάτρου είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την εμπειρία μιας ταινίας. Θα έρθει να δει την δουλειά για να διασκεδάσει πραγματικά, όχι με τον τρόπο που διασκεδάζει στην ταινία αλλά με έναν τρόπο πιο αλέγκρο, εξωστρεφή και εκρηκτικό που το εγγυάται η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Θα έρθει να δει τη νέα δουλειά του συνθέτη μας, Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και στο κάτω κάτω της γραφής είναι τόσο ωραίος ο χώρος στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που αξίζει το σύνολο της βόλτας».
Πίθηκος Ξουθ, του Ιάκωβου Πιτσιπίου
Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Σταθμός
To μυθιστόρημα του Ιάκωβου Πιτσιπίου αποφασίζει να φέρει στη σκηνή η ομάδα ΑΝΙΜΑ υπό την σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. Ένα έργο γραμμένο το 1848 σε συνέχειες που θεωρείται το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας και στηλιτεύει τα ήθη της εποχής του. Δηλαδή τον μιμητισμό προς οτιδήποτε ευρωπαϊκό, τη δουλική ξενομανία, τη νεόπλουτη αθηναϊκή κοινωνία με τις ιδιοτροπίες της, αλλά και την αλλοτρίωση της ανθρώπινης φύσης από τα πάθη και τις λανθασμένες επιλογές.
Ένας άνθρωπος, καταδικασμένος από τη θεία δίκη για σοβαρό παράπτωμα, μεταμορφώνεται σε πίθηκο. Αφού περάσει ένα διάστημα σ’ έναν ερημότοπο, ο Ξουθ όπως είναι το όνομά του, αιχμαλωτίζεται και ζει στην Αγγλία και την Ελλάδα, εκτελώντας χρέη υπηρέτη στον εκάστοτε κύριό του, χάρη στη μεγάλη του ικανότητα να μιμείται τον άνθρωπο. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης του είναι ο Καλλίστρατος Ευγενίδης, τυπικό δείγμα ανερχόμενου νέου στην Αθήνα της δεκαετίας του 1840. Ταπεινής καταγωγής, εκπαιδευμένος στην «πεφωτισμένη Ευρώπη», αλλάζει το όνομά του και επινοεί ένα ένδοξο οικογενειακό παρελθόν προκειμένου να μπει στη σφαίρα επιρροής του παλατιού. Οι νέες περιπέτειες του πίθηκου Ξουθ ξεκινούν, λοιπόν, στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει με τον τωρινό κύριό του και τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου, οι οποίοι έχουν εξέχοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας του πρώτου μισού του δέκατου ενάτου αιώνα.
Μια ουσιαστική κωμωδία αστεία, ζωηρή και τολμηρή που συνδυάζει τη φαντασία με τον ρεαλισμό και διακωμωδεί την «πιθηκίζουσα» μετεπαναστατική ελληνική κοινωνία η οποία επιχειρεί να βρει την ταυτότητά της ανάμεσα στο «σήμερα» και το «χθες», ανάμεσα στην εικόνα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτήν και η ίδια για τον εαυτό της.
Κατ’ εμέ η επιτυχία της παράστασης, πέραν του πολύ καλού ερμηνευτικού υλικού και την διασκευή της Ευγενίας Μαραγκού, έγκειται στην ευφυία της σκηνοθέτιδος να φέρει την φόρμα του καμπαρέ που «ξεκλειδώνει» και το όλο εγχείρημα στο πέρασμα προς τον θεατή. Στη σκηνή συναντάμε ένα καλοκουρδισμένο καράβι ερμηνευτών, με μπροστάρη τον Δημήτρη Κουρούμπαλη σαν ιδανική επιλογή ως Ξουθ και πλάι του ικανούς τους Αντιγόνη Μακρή, Ευγενία Μαραγκού, Νίκο Μέλλο και Πηνελόπη Σεργουνιώτη. Η επιμέλεια κίνησης φέρει την υπογραφή της Φρόσως Κορού, η φωτισμοί του Γιώργου Λιντζέρη ενώ την μουσική υπογράφει ο Κώστας Νικολόπουλος.
Moby Dick, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Herman Melville
Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή έως Κυριακή στο Christmas Theater
Η μνημειώδης αναμέτρηση του ανθρώπου με τον Θεό μετατρέπεται σε μιούζικαλ και έρχεται να απλωθεί δια χειρός Γιάννη Κακλέα στη σκηνή βασισμένη στην εξαίσια μουσική σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου (μουσική και λιμπρέτα). Μια συγκλονιστική περιπέτεια για τη ζωή στη θάλασσα και τη φαλαινοθηρία παίρνει σάρκα και οστά.
Το βιβλίο που διασκευάστηκε περισσότερο από κάθε άλλο από την πρώτη του έκδοση το 1851 έως και σήμερα, ο Moby Dick αφορά στην ιστορία ενός καπετάνιου που θέλει να πάρει εκδίκηση σκοτώνοντας μια τεράστια λευκή φάλαινα η οποία, σε προηγούμενο ταξίδι του, είχε επιτεθεί στο πλήρωμα, τον ίδιο αλλά και το πλοίο του.
Ο καπετάνιος Αχαάβ καταλήγει ο πιο συγκινητικός Άγιος. Ζητά με απαράμιλλη γενναιότητα να θυσιασθεί για να εισακουσθεί από τον αδιάφορο σκληρό Πατέρα η ανάγκη του για ελευθερία και αγάπη. Και, σαν όλους τους Άγιους, έχει πάρει μαζί του εν τέλει όλο το πλήρωμα του που δεν είναι άλλο από τους θεατές, οι οποίοι καλούνται να διαλέξουν «στρατόπεδο» μεταξύ του ιδεολόγου μαχητή της Αλήθειας, του γενναίου πρώτου υποπλοιάρχου Στάρμπακ, του δεύτερου υποπλοιάρχου Σταμπ, του ρεαλιστή Φλασκ και του ιστορικού καταγραφέα Ισμαήλ. Γιατί όπως όλα τα αριστουργήματα πρόκειται για ένα αιώνιο γενετικό εργαστήρι ιδεών. Αρκεί να βάλεις τις σωστές έννοιες στην ίδια ιστορία και αυτές με τη σειρά τους θα αναπαράγονται και θα αναπαράγουν.
Μια ιστορία, που στα μάτια πολλών είναι πάντα επίκαιρη, αποτυπώνεται με συναίσθημα σε μια συγκλονιστική σκηνική περιπέτεια με έξοχους ερμηνευτές χρησιμοποιώντας 3D graphics και ολογράμματα. Από τον ζηλευτού ταλέντου Αιμιλιανό Σταματάκη ως τον στιβαρό Ιβάν Σβιτάιλο και από τους καλλίφωνους Μπάμπη Βελισσάριο και Θοδωρή Βουτσικάκη ως τον αγαπημένο φίλο με το σκηνικό πάθος Βασίλη Τσιγκριστάρη. Υπέροχη δουλειά επίσης από την Αγγελική Τρομπούκη στις χορογραφίες και την Ηλένια Δουλαδίρη στα εντυπωσιακά κοστούμια. Μια υποδειγματική παράσταση για όλη την οικογένεια που αξίζει δίχως άλλο να προσφέρετε άμεσα στην ψυχαγωγία σας!