Θέατρο: Σεργιάνι με τον Μάρκο Σεφερλή στο ίσωμα όπου γυναικείες ιστορίες αντηχούν στους Ηρακλείδες 

Εκλεκτές και για κάθε διάθεση είναι οι προτάσεις για το θέατρο που σας φέρνουμε αυτή την εβδομάδα, μέσα από το zappIT, για να προσφέρουν στην έξοδο σας. Παραστάσεις που για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία αξίζει να συμπεριλάβετε στην ατζέντα της θέασης σας.

Χαμός στο ΙΣΩΜΑ, των Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields
Τετάρτη με Κυριακή στο θέατρο Περοκέ

Χαμό χρόνια τώρα και δικαίως προκαλεί ο Μάρκος Σεφερλής στον θεατρικό κόσμο έχοντας κατορθώσει να χτίσει, με εντιμότητα και σεβασμό, σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό που τον επιλέγει σταθερά για την ψυχαγωγία του. Αυτή τη φορά, στην ιδιαίτερη για όλους θεατρική σεζόν, ο λαοφιλής καλλιτέχνης ρισκάρει να επαναλάβει την επιτυχημένη παράσταση «Χαμός στο ΙΣΩΜΑ» με ανανεωμένο θίασο στο χειμερινό του «σπίτι» στην καρδιά της Αθήνας. Στο φιλόξενο θέατρο της οδού Οδυσσέως, πλάι στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο Μεταξουργείο.

Μια παράσταση που διακρίνεται για το έξυπνο κείμενο των Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields, το οποίο ο ίδιος μαζί με τον Στέλιο Παπαδόπουλο έφεραν στα ελληνικά δεδομένα και στα… μέτρα του ηθοποιού, καθώς και τα συνεχόμενα και ευφυή γκαγκς που ο Μάρκος Σεφερλής αγαπά και εξελίσει χρόνο με τον χρόνο. Ανεξάντλητος και ορεξάτος – δίχως ποτέ να κοιτά, κυριολεκτικά, το ρολόι – για σχεδόν τέσσερις ώρες οργώνει την σκηνή και προσφέρει απλόχερα γέλιο στον θεατή κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής ομάδας.

Έχοντας φροντίσει να πλαισιώνεται από μια ομάδα καλοκουρδισμένη, νέων ηθοποιών με ενέργεια και θετική διάθεση, ο ακάματος εργάτης του θεάτρου κατορθώνει να κρατά αμείωτο δίχως εκβιασμό το χαμόγελο στα χείλη του κοινού και κυρίως – όπως ο ίδιος έχει ορθώς έγνοια για τα παιδιά που βρίσκονται πάντα στις θέσεις των θεατών – δίχως βωμολοχίες και προσβλητικές εκφράσεις, ελέω χιούμορ, που πρωταγωνιστούν στις περισσότερες κωμικές παραστάσεις. Ένα θέαμα λαϊκό, ναι, με σαφείς όμως κωμικές γραμμές και γνησιότητα. Κάτι για το οποίο και θα του εκφράσω από καρδιάς συγχαρητήρια γιατί, Μάρκο, και αυτό το στοίχημα κερδήθηκε!

Το «Χαμός στο ΙΣΩΜΑ», τίτλος που προέρχεται από τη πολυβραβευμένη βρετανική κωμωδία «The play that goes wrong», φέρει σε πρώτο πλάνο την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Ινστιτούτου Σωματικής Αγωγής (Ι.ΣΩΜ.Α.) η οποία αποφασίζει να ανεβάσει ένα θρίλερ που κόβει την ανάσα κι έχει τίτλο «Φόνος στην έπαυλη Τζέιμσον».

Εγκλήματα, ίντριγκες, πάθη, τέσσερις πιθανοί δολοφόνοι κι ένας Επιθεωρητής , ο οποίος καλείται να διαλευκάνει την υπόθεση, είναι τα στοιχεία που κάνουν αυτήν την παράσταση τόσο ενδιαφέρουσα. Μια παράσταση στην οποία, ωστόσο, τίποτα δυστυχώς δεν λειτουργεί σωστά. Πόμολα βγαίνουν, πόρτες ξηλώνονται, παράθυρα σπάνε, πατάρια πέφτουν, πολυέλαιοι εκρήγνυνται μέχρι που στο τέλος γκρεμίζεται ολόκληρο το σκηνικό!

Τελικά η τιμιότητα και ο ιδρώτας στη σκηνή, σε συνδυασμό με την εμφανή διάθεση να περάσει πρωτίστως καλά ο θεατής, αποδεικνύονται δώρα πολύτιμα και όποιος βρεθεί με ανοιχτή καρδιά στην πλατεία του θεάτρου Περοκέ θα το αντιληφθεί. Εύγε!

Γυναικείες Ιστορίες, του Γιώργη Μασσαβέτα
Σάββατο και Κυριακή στον Πολυχώρο Vault

Το ήθελε καιρό και ήρθε η στιγμή να το φέρει στη σκηνή ο Δημήτρης Καρατζιάς το βιβλίο του Γιώργη Μασσαβέτα, το οποίο περιλαμβάνει 16 βιογραφικά διηγήματα. Με τον ίδιο τον σκηνοθέτη και ηθοποιό να κρατά με στιβαρότητα τον ρόλο του αφηγητή στη σκηνή του ζεστού θεάτρου στον Βοτανικό απλώνεται ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία. Στη Γυναίκα. Στην Ελληνίδα Μάνα. Στη μητρότητα. Στη γυναίκα όπου το τετριμμένο ρητό “του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου” παίρνει σάρκα και οστά στα λόγια και στις πράξεις μια αγράμματης Αρβανίτισσας γριάς, που δεν την άφησε η μητέρα της να πάει σχολείο και να μάθει γράμματα, για να μην μάθει να κάνει ραβασάκια και να πιάσει αγαπητικούς.

Ένα ασβεστωμένο πεζούλι μιας φτωχογειτονιάς στην Κοκκινιά είναι το σημείο συνάντησης μιας γυναικοπαρέας. Εκεί, η Αννέτα η Βλάχα, η «Αγία» Ασήμω, η καφετζού η Μαριγώ και η πρώην ελευθέρων ηθών Κατινάρα, για 30 χρόνια, από το 1944 έως το 1974, μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους. Αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες αλλά και των άλλων γυναικών της γειτονιάς, άλλοτε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά κι άλλοτε με γέλια και τραγούδια. Πότε με σκληράδα και πότε με τρυφερότητα. Πάντα όμως με πάθος, χιούμορ κι αυτοσαρκασμό.

Την ώρα που ξετυλίγουν το νήμα της ζωής τους, τις αγωνίες, τα βάσανα, τους έρωτες, τις απώλειες, τα οικογενειακά τους δράματα, ταυτόχρονα ξετυλίγεται και η ιστορία της Μεταπολεμικής Ελλάδας. Μέσα από τις εκμυστηρεύσεις τους μαθαίνουμε τον αγώνα τους για επιβίωση, τους καημούς τους, τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Όλη την ουσία της ανθρώπινης ζωής, όπως τη βίωσαν οι γυναίκες αυτές. Όπως τη βίωσαν και χιλιάδες άλλες γυναίκες εκείνη την εποχή σε όλη την Ελλάδα. Ίδιες με εκείνες που ακούγαμε από τις γιαγιάδες και τις μανάδες μας όταν ήμασταν παιδιά.

Αστείες και συγκινητικές «γυναικείες ιστορίες» που κρυφάκουγε ένας πιτσιρικάς από τις γυναίκες της γειτονιάς του, που συναστρέφονταν καθημερινά σε ένα πεζούλι στην Κοκκινιά και τις οποίες κατέγραψε, χρόνια μετά, σε 16 βιογραφικά διηγήματα. Διηγήσεις που περιελάμβαναν από τα πονηρά κουτσομπολιά της γειτονιάς έως τις πιο βαθιές εκμυστηρεύσεις για τις τραγωδίες της ζωής τους. Όλα αυτά με φόντο τα πέτρινα χρόνια της Μεταπολεμικης Ελλάδας. Μιας χώρας με έντονες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, γεμάτη τραύματα και πληγές, που προσπαθούσε να σταθεί όρθια, μετά από τρεις πολέμους. Με τους χιλιάδες νεκρούς της Κατοχής και με έναν Εμφύλιο που δίχασε και ρήμαξε τον λαό της. Από τα Δεκεμβριανά και τις αγριότητες του πολέμου, τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τις φυλακές, μέχρι τη χούντα.

Μέσα από το συγκεκριμένο ανέβασμα, ο Δημήτρης Καρατζιάς κατορθώνει να προβάλλει με δεξιότητα και αλήθεια (πρώτη ύλη του άλλωστε σε κάθε δουλειά που υπογράφει στον Πολυχώρο Vault) τις ιστορίες που χρωματίζονται με θέματα σημαντικά. Θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η γυναικοκτονία, η σεξουαλική κακοποίηση, η θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής, τα προξενιά, η πορνεία, η μοιχεία, η υπογεννητικότητα, ο αναλφαβητισμός, η θρησκοληψία, ο κομματικός φανατισμός, οι πολιτικές διαμάχες, οι πληγές του πολέμου, τα εγκλήματα του Εμφυλίου, ο ρατσισμός, η προσφυγιά και πάνω από όλα η μητρότητα.

Στη σκηνή συναντάμε τέσσερις ερμηνεύτριες που ντύνονται τις λεπτομέρειες των ρόλων που υποδύονται και όσα εκείνες έχουν περάσει μέσα από εμφανή δουλειά και όρεξη στην προετοιμασία τους. Έκφραση, ειλικρίνεια και λόγος καθαρός λοιπόν από την Κική Μαυρίδου, την Μαρία Γράμψα, την Χριστίνα Σαμπανίκου και την Φανή Παλιούρα. Ειδική μνεία, δε, θα κάνω με πολλή χαρά στον αγαπητό φίλο Μάνο Αντωνιάδη που κατορθώνει να δημιουργήσει, για μια ακόμη φορά, το ιδανικότερο μουσικό πλαίσιο ενισχύοντας κάθε περιγραφή στην ροή της ιστορίας.

Ηρακλείδαι, του Ευρυπίδη
Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Olvio

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και η Άρτεμις Γρύμπλα καταπιάνονται για πρώτη φορά με ένα κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και επιλέγουν την κατεξοχήν πολιτική τραγωδία του Ευριπίδη. Ένα έργο που ανεβαίνει σπάνια στη σκηνή και είναι σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Μέσα από μια ενδιαφέρουσα ομάδα ερμηνευτών στη σκηνή, με εξέχουσα την εκλεκτή Μυρτώ Γκόνη που κερδίζει το βλέμμα με την εκφραστικότητα και τον καθαρό της λόγο, η παράσταση φιλοδοξεί να φωτίσει τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του έργου και το πεδίο όπου συγκρούονται οι αρχές  της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης με αυτές της ιδιοτέλειας, της βίας και του συμφέροντος του ισχυρού.

Η ελεύθερη πόλη μετράει στις αποφάσεις της την ντροπή πιο πολύ από τον φόβο και ακολουθεί το δίκιο ανεξάρτητα από το κόστος. Ο πόλεμος, όμως, τα σαρώνει όλα και το δίκαιο της βίας και της εκδίκησης θριαμβεύει.  Όταν οι άνθρωποι αλλάζουν θέση και μεταβάλλεται η ισχύς τους τότε μεταβάλλεται και η οπτική τους. Ακολουθώντας μία φόρμα που μετεωρίζεται ανάμεσα στο δράμα και την φαιδρότητα, αφήνοντας το κοινό να προσδώσει το δικό του πρόσημο στην πρόσληψη της σκηνικής δράσης, η παράσταση μοιάζει σαν ένας διαρκής πλην εύστοχος πειραματισμός στο πώς ο ρυθμός και η μουσική του λόγου εναρμονίζονται με την κίνηση των σωμάτων. Πως τα νοήματα ενός τέτοιου κειμένου μπορούν να προκύψουν και να φωτιστούν μέσα από τον δρόμο αυτόν.

Σύμμαχος της ομάδας στο συγκεκριμένο ανέβασμα είναι η μετάφραση του ποιητή Κώστα Βάρναλη. Οι απόγονοι του Ηρακλή καταδιωκόμενοι από τον βασιλιά του Άργους, Ευρυσθέα, καταφεύγουν στην Αθήνα όπου ζητούν να τους δοθεί άσυλο. Η δημοκρατική πόλη τούς το παρέχει, παρά τις απειλές του Άργους για πόλεμο και δεν υποκύπτει στο συμφέρον του δυνατού. Η πόλη είναι ελεύθερη γιατί παραμένει δίκαιη. Στην μάχη, η Αθήνα κερδίζει και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο Ευρυσθέας είναι πλέον αιχμάλωτος ικέτης και οι Ηρακλείδες ισχυροί νικητές. Το δίκαιο επιβάλλει να σωθεί η ζωή του αιχμαλώτου αλλά η Αλκμήνη, μητέρα του Ηρακλή, αποφασίζει τον θάνατο του Ευρυσθέα. Η πόλη της Αθήνας δεν παρεμβαίνει.

Στη σκηνή συναντάμε με πάθος για την μεταφορά του λόγου του Ευρυπίδη τον Ελισσαίο Βλάχο, τον Δημοσθένη  Ξυλαρδιστό, τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, την Έλενα Σταύρου και την Μυρτώ Γκόνη. Το αφαιρετικό σκηνικό υπογράφει η Βίκυς Πάντζιου και τα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα.