Θέατρο: Σεργιάνι με τον Μάνο Κανναβό και μια μπομπονιέρα σε μια σιωπηλή λίμνη στη Σεβίλλη

Εκλεκτές προτάσεις για το θέατρο σας φέρνουμε και αυτή την εβδομάδα, μέσα από το zappIT, που σίγουρα θα προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση στην έξοδο σας. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με τον Μάνο Κανναβό που σκηνοθετεί την ιστορία του Βασίλη Τσιγκριστάρη, Μπομπονιέρα ή Πως έλυσα τα θέματα μου.

Μπομπονιέρα ή Πως έλυσα τα θέματα μου, του Βασίλη Τσιγκριστάρη
Τετάρτη και Πέμπτη στον Πολυχώρο Vault

«Από τον τίτλο του έργου καταλαβαίνουμε ότι επικρατεί το λευκό. Oι ήρωες βρίσκονται σ’ ένα γάμο, λευκές μπομπονιέρες, λευκό νυφικό, λευκά φώτα. Αυτό προστάζει η παράδοση και όσο ανατρεπτικά  ή εναλλακτικά και αν θέλουν να είναι τα ζευγάρια, όταν αποφασίζουν να παντρευτούν, υποκύπτουν σε κάποια στερεότυπα» μου εξηγεί ο Μάνος Κανναβός για το πρωτότυπο έργο του αγαπητού φίλου, Βασίλη Τσιγκριστάρη. Ποιες γραμμές ωστόσο θέλησε να ακολουθήσει σκηνοθετικά; «Εστίασα δραματουργικά στην επιμονή των ηρώων να υπερασπιστούν τα δικά τους στερεότυπα που έχουν διαμορφώσει δια βίου ασυνείδητα τους χαρακτήρες τους και συγχρόνως στις αναπάντεχες συναισθηματικές ανατροπές που μπορεί να συμβούν μέσα από τυχαίες συναναστροφές και να χρωματίσουν τον λευκό καμβά. Οι σχέσεις των ηρώων που προκύπτουν από τρισδιάστατους πραγματικούς ανθρώπους, όχι τύπους, ήταν το κύριο μέλημα μου. Είχα διαρκώς στο μυαλό μου ότι σκηνοθετώ μια κωμωδία. Με ενδιέφερε να αναδείξω το χιούμορ του έργου αλλά δεν θεωρούσα ότι έχω υποχρέωση να βρω τον τρόπο που θα κάνω τους θεατές να γελάσουν. Ήθελα  οι άνθρωποι που θα έρθουν να μας δουν, να παρακολουθήσουν την ιστορία και να ακολουθήσουν τις συναισθηματικές εναλλαγές των ηρώων. Τελικά η μπομπονιέρα μας έγινε ένα πολύχρωμο στολίδι που τα χρώματα εναλλάσσονται και μπερδεύονται μεταξύ τους, ένα ουράνιο τόξο ίσως  να είναι το σύμβολό μας».

Σε μια κοινωνία που αισιόδοξα αλλάζει συνεχώς, πόσες αλήθειες όμως μπορούν να ειπωθούν μέσα από το πρίσμα της κωμωδίας; «Η κωμωδία για μένα είναι ένα γόνιμο περιβάλλον να ειπωθούν τα πιο σκληρά πράγματα με τον πιό αβίαστο τρόπο. Η κωμωδία δεν είναι μόνο αστείες ατάκες που κάνουν τον κόσμο να γελάει. Είναι ιστορίες ανθρώπων σε ακραίες συνθήκες που αυτό που βιώνουν είναι τόσο ισχυρό και μεγάλο που για να το αντέξει ο θεατής γελάει. Η κοινωνία όντως αλλάζει συνεχώς, πλέον δεν είναι αποδεκτό να κοροιδευουμε ή να υπονομεύουμε ανθρώπους πάνω στη σκηνή, χρειάζεται να ψάξουμε να βρούμε έναν πιο ουσιαστικό κώδικα για να κάνουμε χιούμορ. Η μπομπονιέρα αναφέρεται στην κοινωνική υποχρέωση της γυναίκας να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, στη δυσκολία της κοινωνίας να αφομοιώσει την διαφορετικότητα, στο δικαίωμα της προσωπικής επιλογής, στην υποκρισία του φαίνεσθαι και κυρίως στη ουσία της αποδοχής. Θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε  ουσιαστικά για όλα αυτά μέσα από το πρίσμα της κωμωδίας».

«Τα πρόσωπα του έργου, τα οποία υποδύονται ο Τάσος Δέδες, ο Αστέρης Κρικώνης και η Νατάσα Σφενδυλάκη είναι τόσο μοναχικά και συναισθηματικά απομονωμένα που η πανδημία και τα lockdowns θα ήταν η ιδανική συνθήκη να αισθανθούν ασφαλείς, αλλά δεν εστίασα καθόλου στην κρίση της πανδημίας. Δεν αφορά το έργο και δεν υπάρχουν και αναφορές μεσα σε αυτό. Σίγουρα όμως δουλέψαμε επηρεασμένοι από αυτή τη συνθήκη, χαρούμενοι που ήμασταν δημιουργικοι μετά από σχεδόν δύο χρόνια, ανήσυχοι και φοβισμένοι για τα επακόλουθα της πανδημίας τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αν και ο Βασίλης Τσιγκριστάρης έγραψε το έργο πριν περίπου έξι χρόνια, που η πανδημία ήταν επιστημονική φαντασία, βλέπουμε μέσα σε αυτό ανθρώπους κλεισμένους στον εαυτό τους, φοβισμένους να δυσκολεύονται να αναλάβουν την ευθύνη, να επιτρέψουν στους εαυτούς τους να γίνουν μέρος του συνόλου. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν προφητικό. Αυτά τα αισθήματα δεν τα δημιούργησε η πανδημία, προϋπήρχαν και αναδείχθηκαν μέσα από τη συνθήκη της πανδημίας» υπογραμμίζει ο Μάνος Κανναβός για αυτό το δεύτερο, ανανεωμένο ανέβασμα της παράστασης.

Θα ρωτήσω, τέλος, ορμώμενος και από τον υπότιτλο της δουλειάς, αν αποχωρώντας από την φιλόξενη αίθουσα του Πολυχώρου Vault στην ήσυχη πλευρά του Βοτανικού, θα μπορούσε ο θεατής να έχει… λύσει μέρος των προσωπικών του θεμάτων. «Όχι, σίγουρα όχι» μου διευκρινίζει με σαφήνεια ο ηθοποιός και σκηνοθέτης. «Το θέατρο θέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις ούτε λύσεις. Όποιος θέλει να λύσει τα θέματά του χρειάζεται να αφιερώσει χρόνο, ενέργεια, να ενδοσκοπησει και να κάνει ότι ο καθένας θεωρεί λυτρωτικό για τον εαυτό του. Αυτό που θέλω να πάρει ο θεατής αποχωρώντας είναι μία ευχάριστη αίσθηση, να φύγει με καλή διάθεση και ελπίζω να του έχουμε δώσει την αφορμή να ανακαλέσει στιγμές κάποια στιγμή μέσα στην καθημερινότητα του. Αυτό επιθυμώ να καταφέρει η παράσταση, για τα υπόλοιπα, παιδιά στον ψυχολόγο μας».

Ο κουρέας της Σεβίλλης, του Μπομαρσέ
Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Ακροπόλ

Μια καλοκουρδισμένη παράσταση για όλη την οικογένεια απλώνει η Σοφία Σπυράτου στη σκηνή του κεντρικού θεάτρου. Κωμική, φασαριόζικη και ονειροπόλα ενσωματώνοντας σύγχρονα στοιχεία και ταξιδεύοντας το θεατή μέσα από μία γλώσσα σημερινή. Ισχυροί συνοδοιπόροι, στο υπέροχο πρωταγωνιστικό δίδυμο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και του Φάνη Μουρατίδη, είναι οι πρωτότυπες μελωδίες του Μιλτιάδη Παπαστάμου καθώς και τα σκηνικά και τα κοστούμια που φέρουν την υπογραφή του Μανόλη Παντελιδάκη και ισορροπούν ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο.

Πλάι στους δύο πρωταγωνιστές που οργώνουν με μαεστρία την σκηνή και τους ζηλεύεις πραγματικά για την χημεία τους, ένας δεκαεπταμελής θίασος που αποτελείται από ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές, μουσικούς καθώς και ζωντανή ορχήστρα.

Όσο για την ιστόρια; Το 1775 στις παρυφές της Γαλλικής επανάστασης ο Καρόν ντε Μπομαρσέ εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ και επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει το περίφημο έργο που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία. Στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως. Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός  χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου, ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.

Στην ιστορία του «Κουρέα της Σεβίλλης» μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα, που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο, ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την  πανέμορφη Ροζίνα και ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας. Προσθέστε την στην ατζέντα σας καθώς θα χαρίσετε ένα πολύ όμορφο βράδυ διασκέδασης στον εαυτό σας!

Σιωπηλή Λίμνη, του Νταβίντ Ντεσόλα  
Πέμπτη έως Κυριακή στο θέατρο Επί Κολωνώ

Μια βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη ιστορία, τρεις έξοχοι ερμηνευτές στη σκηνή υπό την υποδειγματική καθοδήγηση της Ελένης Σκότη.

Κάποιες φορές η ζωή μοιάζει με ένα παιγνίδι. Ένα απεγνωσμένο παιγνίδι ρόλων με την ελπίδα να δοθεί πνοή σε ό,τι θέλουμε να κρατήσουμε κοντά μας. Σε ό,τι έχουμε ανάγκη για να υπάρξουμε ή για να αντέξουμε το γεγονός της ύπαρξής μας. Πότε όμως αυτό το παιχνίδι αντικαθιστά την πραγματικότητα και σε πόσο επικίνδυνα μονοπάτια μπορεί να μας οδηγήσει;

Ο Όσκαρ, ένας καθηγητής που δεν διδάσκει πια εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας στο σχολείο που εργαζόταν, δέχεται μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου να αναλάβει τη μελέτη ενός μαθητή, παιδιού μιας παράξενης μα γοητευτικής γυναίκας που προσπαθεί και εκείνη να αντιμετωπίσει τα δικά της τραύματα. Η εξέλιξη όμως δεν θα είναι η αναμενόμενη και οι ιστορίες των τριών αυτών ηρώων θα συναντήσουν η μία την άλλη με φόντο μια σιωπηλή λίμνη.

Σπουδαία σκηνική στιγμή για την Παναγιώτα Βλαντή, που κατορθώνει να ντύσει με πολύ λεπτά χρώματα τον ρόλο της πλάι στον εξαίσιας ποιότητας συμπρωταγωνιστή της και αγαπημένο φίλο, Θανάση Κουρλαμπά. Ο Χάρης Τσιτσάκης συμπληρώνει άριστα την ερμηνευτική τριάδα σε μια ιστορία που δεν θα πρέπει να χάσει κανείς θεατρόφιλος.