Θέατρο: Σεργιάνι με την Ολεάννα όταν το metoo, εύκολα, υπερβαίνει τα όρια

Σε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου έργα για δυο πρόσωπα στο θέατρο θα κινηθεί η πρόταση για αυτή την εβδομάδα εδώ στο Σεργιάνι του zappit. Ο λόγος για το διαμάντι του Ντέιβιντ Μάμετ, Ολεάννα με το οποίο επιλέγει να καταπιαστεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ο Φίλιππος Σοφιανός που υπογράφει και την σκηνοθεσία στη σκηνή του Μικρού Άνεσις.

«Εκείνος λέει ότι ήταν απλώς ένα μάθημα. Εκείνη, σεξουαλική παρενόχληση. Όποιον και να πιστέψετε, θα κάνετε λάθος» τονίζει, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας στο εισαγωγικό του σημείωμα για το έργο και εύκολα μπορεί να το αντιληφθεί ο θεατής που θα επιλέξει την προσεγμένη δουλειά για την επόμενη θεατρική του εξόρμηση. Αν και γραμμένο το 1992, όταν και είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων με τους κριτικούς θεάτρου να το αντιμετωπίζουν σαν μια δεξιά πολιτική ενάντια στην πολιτική ορθότητα, σήμερα με το ξέσπασμα του κινήματος #metoo μοιάζει ευφυέστατη, πλην τολμηρή, η επιλογή και η παρουσίαση από τον δημοφιλή καλλιτέχνη στο θεατρικό γίγνεσθαι της Αθήνας μέσα από μια σκληρή ανάγνωση.

Στην Ολεάννα συναντάμε έναν καθηγητή πανεπιστημίου και μια νεαρή φοιτήτρια, οι οποίοι εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι βαθιάς αντιπαράθεσης που καθιστά αδύνατη την όποια επικοινωνία μεταξύ τους. Και αυτό μιας και η ανάγκη τους για εξουσία και ασφάλεια κυριαρχεί πάνω απ’ όλα. Αφορμή γι’ αυτό το λεκτικό παιγνίδι εξουσίας που θα οδηγήσει σε παρερμηνείες, το γραπτό της φοιτήτριας Κάρολ και η πρόταση του καθηγητή Τζον για αναβαθμολόγηση μετά από ιδιαίτερες συναντήσεις έξω από το δεδομένο πλαίσιο κανόνων του φαινομενικά δημοκρατικού πανεπιστημίου. Ο καθηγητής απαξιώνει τη φοιτήτρια του, αμφισβητώντας τα εργαλεία που παρέχει η εκπαίδευση και εκείνη αμφισβητώντας τα προνόμια του θα τον καταγγείλει για παρενόχληση.

Ένα πραγματικά αριστοτεχνικό έργο που εξερευνεί τα όρια μα και τις υπερβολές της πολιτικής ορθότητας διερευνώντας παράλληλα τη σχέση του λόγου και της συμπεριφοράς στα μονοπάτια της εξουσίας. Ο Φίλιππος Σοφιανός δείχνει να μελέτησε εις βάθος τις απαιτητικές λεπτές γραμμές του κειμένου και να φωτίζει σκηνοθετικά κάθε πτυχή των ερωτημάτων που θίγονται στην πορεία της ιστορίας. Μια πορεία που συχνά μπερδεύει, διχάζει και δημιουργεί σταθερή αναφάλεια στην κρίση του θεατή μιας και το θύμα γίνεται θύτης στη μια σκηνή για να αντιστραφούν οι ρόλοι στην επόμενη. Πώς μπορεί, αλήθεια, μια φιλική χειρονομία να μεταφραστεί σε παρενόχληση; Μήπως στην πραγματικότητα είναι; Μήπως η εξουσία την κάνει να είναι;

Με πλήρη ωριμότητα και εμπιστοσύνη στα εκφραστικά του μέσα, ο αγαπημένος ηθοποιός κατορθώνει να παρουσιάσει έναν καθ’ όλα ολοκληρωμένο Τζον δίνοντας απλόχερα χώρο στην πρωτοεμφανιζόμενη σκηνική του παρτενέρ. Ο λόγος για την Δένια Μιμερίνη, η οποία και κερδίζει με ευκολία τον θεατή μιας και ακολουθεί με προσοχή  και άνεση όλα τα χρώματα που εμπεριέχονται στην ψυχοσύνθεση της Κάρολ σε όλες τις δύσκολες κλιμακούμενες στιγμές της. Σκηνική χημεία, δε, ουσιαστική ανάμεσα στους δυο καλλιτέχνες που χαίρεσαι να παρακολουθείς! Να την δείτε την δουλειά αυτή στο Μικρό Άνεσις, αγαπητοί φιλοι, μιας και έχει σαφώς λόγο ύπαρξης στον πλούσιο θεατρικό χειμώνα που διανύουμε και ξεχωρίζει σε πλήθος λεπτομερειών από τα προηγούμενα ανεβάσματα του έργου του Μάμετ.