Θέατρο: Σεργιάνι με την Μαρία Παπαφωτίου στο Μινόρε όταν μαθήματα κωμωδίας μοιράζονται σε δυο κόσμους

Προτάσεις εκλεκτές για το θέατρο σάς φέρνω και πάλι στην εβδομαδιαία μας ατζέντα, μέσα από το zappIT, οι οποίες και θαρρώ πως θα προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση στην έξοδο σας. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με την Μαρία Παπαφωτίου, στο δεύτερο μετά το ραδιοφωνικό μας σεργιάνι, καθώς ξεχωρίζει με την Σύλβια της στο «Μινόρε» που συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία στο θέατρο Ιλίσια.

Το μινόρε, των Βαγγέλη Γκούφα και Φώτη Μεσθεναίου
Τετάρτη, Παρασκευή έως Κυριακή στο θέατρο Ιλίσια

“Η ηρωίδα μου είναι η Σύλβια, μια μεγαλοαστή σε πλήρη αντίστιξη με το μεγαλύτερο μέρος του θιάσου που είναι λαϊκά παιδιά από τον Πειραιά. Ταρακουνιέται όμως από τον έρωτα και αυτό αλλάζει την ζωή της. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη ηρωίδα που αγαπώ πολύ, καθώς είναι πυκνός ο χρόνος και ο χώρος της μέσα στο έργο και βλέπουμε μια μεγάλη γκάμα όσων συμβαίνουν στη ζωή της μετά την γνωριμία με τον Αρίστο. Ουσιαστικά έλκεται από όλο αυτό το λαϊκό, φολκλόρ στοιχείο, παρασύρεται μέσα στη δύνη του έρωτα και προσπαθεί να ξεπεράσει το ταξικό ζήτημα» μου εξομολογείται η Μαρία Παπαφωτίου για την Σύλβια της. «Ο θεατής την συναντά πρώτη φορά όταν πηγαίνει χαράματα σε ένα από τα ρεμπέτικα στέκια του Πειραιά. Εκεί πέφτει πάνω στην κομπανία όπου βρίσκεται και ο Αρίστος».

Πως και πόσο συναντήθηκες, αλήθεια, με την ηρωίδα σου αγαπητή Μαρία; «Βρεθήκαμε σε πολλά σημεία, τα οποία μπορώ να πω πως έχουμε κοινά. Είναι παρορμητική όπως είμαι και εγώ. Καθορίζεται από τον έρωτα, καθορίζομαι από τον έρωτα. Θα έφερνε τούμπα όλη την ζωή της για έναν έρωτα κάτι που θα έκανα και εγώ. Θα ξεπερνούσε  οτιδήποτε στερεοτυπικό και ταξικό για τον έρωτα και αυτό το κομμάτι παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή της, όπως συμβαίνει και με μένα. Ξένη προς εμένα νιώθω την έκβαση της ιστορίας της, την οποία όμως ας μη μαρτυρήσουμε. Στην τελική επιλογή, όμως, δεν θα την ακολουθούσα».

«Μπήκα με πολύ γρήγορους ρυθμούς στην παράσταση, καθώς αντικατέστησα την Αλεξάνδρα Αϊδίνη κατά την μεταφορά στο θέατρο Ιλίσια και ήταν όλοι από πάνω μου. Ο Άρης Αντωνόπουλος, που είναι και ο βασικός μου συμπαίκτης, με βοήθησε πάρα πολύ καθώς είχα και μια άσχημη συγκυρία. Η δική μου πρεμιέρα στο Μινόρε συνέπεσε δυστυχώς με την εβδομάδα που σκοτώθηκε ο Πάνος Νάτσης. Μια απώλεια που στοίχισε πολύ στους φίλους του, μας τσάκισε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, λοιπόν, τον τρόπο που μου στάθηκε ο Άρης γιατί δεν είχε να διαχειριστεί μόνο την καινούργια του συμπαίκτρια και να βρουν τους ρυθμούς τους, αλλά και την επιβάρυνση του συναισθηματικού μου κομματιού» θέλει να μου διευκρινίσει η ηθοποιός για την παρθενική της πρώτη στη δουλειά που υπογράφει με μεράκι ο Τάκης Τζαμαργιάς. «Η παράσταση μας δεν μοιάζει με την υπέροχη σειρά, που είχα δει παλαιότερα και είδα και πάλι πρόσφατα. Είναι πολύ μεγάλη επιτυχία του Δημήτρη Χαλιώτη, ο οποίος έχει κάνει την διασκευή, το γεγονός ότι μεταφέρθηκε η ατμόσφαιρα και η αίσθηση της ιστορίας με την ίδια ισχύ. Ενώ δεν έχουν αντιγράψει καθόλου το ύφος της σειράς, σε συνεργασία βεβαίως με τον σκηνοθέτη μας, έχουν μεταφέρει με τις ίδιες αξιώσεις και την ίδια γλύκα την ατμόσφαιρα που έχει και η σειρά». Σπουδαίο κατόρθωμα, θα συμφωνήσω, με χαρά τόσα χρόνια μετά να ανασύρεις σκηνικά μνήμες και θύμισες μιας εποχής ξεχασμένης.

Ο ενθουσιασμός και η χαρά που αναβλύζει από την Μαρία για την εν λόγω παράσταση σχεδόν μου επιβάλλει να της δώσω τον χώρο για τις όποιες ευχαριστίες. «Έχω αγαπήσει όλους τους συναδέλφους πολύ, τους έχω συνδυάσει και με αυτό που έγινε στην δική μου πολύ ταραγμένη περίοδο. Σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις Αλέξανδρε να τονίσω πόσο όμορφα περνάω με αυτή την ομάδα που, επειδή είμαι ένας άνθρωπος που συνήθως δουλεύω με σταθερούς συνεργάτες, μπορεί να μην τους γνώριζα μα τους έχω αγαπήσει. Έχω αισθανθεί όμορφα πράγματα και περνάω τόσο καλά μαζί τους παρόλο που δεν είμαστε φίλοι. Μερικές φορές, λένε, μπορεί να αισθανθείς δέσιμο για κάποιον που στην πραγματικότητα δεν ξέρεις. Δεν μπορώ να σου προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μας ενώνει, αλλά το νιώθω πολύ γλυκό χωρίς η σχέση μας να μετρά σε διάρκεια χρόνου».

«Κάθε φορά που μου έρχεται ένας ρόλος νιώθω πως είναι ο τελευταίος που θα παίξω» μου ομολογεί η Μαρία Παπαφωτίου για να μου δημιουργήσει, εύλογα θαρρώ, την περιέργεια και να της ζητήσω διευκρινήσεις. «Επειδή δεν έχω ένα συντεταγμένο σχέδιο και υπερισχύει ίσως μια φοβία, πάντα νομίζω ότι είναι ο τελευταίος μου ρόλος. Λειτουργούν δυο πράγματα. Σίγουρα το «γιατί να πάρουν εμένα όταν υπάρχουν τόσα ταλέντα», το κομμάτι δηλαδή της ανασφάλειας. Το δεύτερο θεωρώ πως είναι το εξής και το λέω με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Από την πρώτη παράσταση που κάναμε με τον Κώστα Γάκη μέχρι και την Κυβέλη που έρχεται προσεχώς, έχω παίξει τόσο σημαντικούς ρόλους, τόσο σπουδαίους και τους έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ που πόσο άλλο πια; Έχω απολαύσει τόσο πολύ τα τέσσερα τελευταία χρόνια που αν μου πεις ότι τώρα δεν έχει άλλο, θα νιώθω ειλικρινά γεμάτη».

Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο πρώτο μεγάλο τηλεοπτικό βήμα που έρχεται για την Μαρία Παπαφωτίου και θα συζητηθεί ως Κυβέλη Αδριανού στην ΕΡΤ. «Θα ξεκινήσουμε σύντομα γυρίσματα και αναμένω με πολύ μεγάλη χαρά! Η σειρά θα είναι βασισμένη στο βιβλίο του Στέφανου Δάνδωλου, «Φλόγα και Άνεμος» και αφορά στη ζωή της Κυβέλης και του Γιώργου Παπανδρέου. Το σενάριο και την διασκευή υπογράφει η Ρένα Ρίγγα και την σκηνοθεσία η Ρέινα Εσκενάζυ, δύο υπερταλαντούχες γυναίκες που με εμπιστεύτηκαν και στην πρώτη μου δουλειά, τα «Πέντε κλειδιά» που έγινε στην Κύπρο. Έξι χρόνια μετά ξανασυναντιόμαστε και θα βρίσκομαι σε μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτών αποτελούμενη από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη, τον Αργύρη Πανταζάρα, την Λένα Παπαληγούρα και τον Κώστα Γάκη».

«Θα πρότεινα στον θεατή να επιλέξει να δει το Μινόρε γιατί θα αφυπνίσει ένα συλλογικό ασυνείδητο που περνάει στο dna των ανθρώπων που κατοικούν στον ίδιο τόπο ακόμη και αν αυτοί έχουν διαφορετικές καταβολές. Υπάρχει η μνήμη, που το έργο την φέρει ακόμα και αν ένα παιδί 25 χρονών δεν έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του ρεμπέτικο και δεν ξέρει την ιστορία του» καταλήγει η Μαρία Παπαφωτίου για να υπερτονίσω με χαρά τα λεγόμενα της και να σας ωθήσω, φίλοι, να απολαύσετε προσεχώς την δουλειά στο θέατρο Ιλίσια.

Μαθήματα κωμωδίας, του Θοδωρή Αθερίδη
Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Μικρό Παλλάς

Με νέο έργο, το οποίο και γράφτηκε εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, έρχεται ο Θοδωρής Αθερίδης αυτή τη σεζόν στη γνώριμη καλλιτεχνική του στέγη στην καρδιά της Αθήνας. Μάλιστα, ο δημοφιλής καλλιτέχνης επιλέγει να έχει πλάι του ισχυρούς και προσαρμοστικούς συμπαίκτες εκ των οποίων καθείς ανθεί στο ρόλο που του έχει δώσει!

Πρόκειται για μία ξεκαρδιστική κωμωδία, με τον απαραίτητο δε κοινωνικό – δραματικό τόνο που πάντα αρέσκεται να προσθέτει ο Θοδωρής Αθερίδης στα έργα του, η οποία διεισδύει στο χώρο της εκπαίδευσης των ηθοποιών που θέλουν να μάθουν πως να κάνουν κωμωδία. Τι γίνεται, όμως, όταν όλοι έρχονται να συναντήσουν τον γνωστό πλην απένταρο σήμερα σκηνοθέτη δίχως να έχουν ιδέα του αντικειμένου και του χώρου;

Οι αυτοσχεδιασμοί και οι ασκήσεις τους καθώς και η διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ τους είναι ο κύριος άξονας της αφήγησης μίας σημερινής ιστορίας, στην οποία ο Θοδωρής Αθερίδης επιλέγει οι ήρωες της να αντιστέκονται στο ζοφερό τοπίο των καιρών μας με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας. Όταν η Δήμητρα Ματσούκα μοιάζει εξαίσια επιλογή στην ξεναγό του έργου, ο Αντώνης Κρόμπας αποτελεί μια υπέροχη σταθερά όπως σε κάθε παράσταση άλλωστε στην οποία συμμετέχει, ο Δημήτρης Σαμόλης κατορθώνει να αποδώσει με χάρη και σκηνικό πάθος τον πλέον αβανταδόρικο ρόλο και η Αναστασία Τσιλιμπίου λάμπει με την φρεσκάδα της – μα και τις μικρές ρωγμές που ο ρόλος της έχει – τότε… ο Θοδωρής Αθερίδης ξέρει από καλή κωμωδία!

Ήρωες αληθινοί, πρόσωπα της διπλανής πόρτας καθώς άλλωστε, όπως και στο έργο αναφέρεται κάποια στιγμή, «το να μάθεις να γελάς με αυτό που σε βασανίζει, σε οδηγεί στην λύση και στην κάθαρση». Μια γνήσια κωμωδία, που ξεφεύγει από το πρώτο επίπεδο και μπολιάζεται με μικρές πλην ουσιαστικές δόσεις πραγματικότητας στο Μικρό Παλλάς!

Ανάμεσα σε δυο κόσμους, του Ιβάν Τουργκένιεφ
Δευτέρα και Τρίτη στο Σύγχρονο θέατρο

Το κύκνειο άσμα του Ιβάν Τουργκένιεφ, «Κλάρα Μίλιτς ή Έρωτας μετά θάνατον» επιλέγει να διασκευάσει και να φέρει στη σκηνή η Κωνσταντίνα Νικολαϊδη. Μια ερωτική ιστορία βασισμένη σε αληθινό γεγονός, όπως την κατέγραψε με μοναδικό τρόπο ο Ρώσος κλασικός συγγραφέας με μεταφυσικές προεκτάσεις την οποία η ταλαντούχα σκηνοθέτιδα στήνει σε ρομαντική και έντονα νοσταλγική ατμόσφαιρα.

Στην πληρέστερη μέχρι σήμερα δουλειά της, η Κωνσταντίνα Νικολαϊδη κατορθώνει να θυμίσει στον θεατή τα πλουμιστά κλαδιά του ρομαντισμού, της αθωότητας, της αγάπης και της μαγείας του έρωτας έχοντας την αγαπημένη φίλη, Νίκη Παλληκαράκη ως τον πλέον ισχυρό ερμηνευτικό πόλο σε μια γεμάτη συναίσθημα και ρωγμές Πλάτοσια. Ακολουθούν σε ωραίες στιγμές ο Ορέστης Τρίκας και η Σοφία Πανάγου.

Ο νεαρός Γιάκοφ, τον οποίο υποδύεται ο Δημήτρης Μανδρινός, ζει επτά ολόκληρα χρόνια απομονωμένος στο σκοτεινό του δωμάτιο. Μοναδική του επαφή αποτελούν η θεία του, με την οποία συγκατοικεί και ο πληθωρικός του φίλος, Φιόντορ ο οποίος τον επισκέπτεται συχνά. Σε μία από τις σπάνιες εξόδους του στη νυχτερινή Μόσχα, ο νεαρός ήρωας γνωρίζει την Κλάρα Μίλιτς, ένα ανερχόμενο αστέρι της όπερας μέσω της οποίας ανοίγεται μπροστά του ένα μονοπάτι που δεν είχε ως τότε εξερευνήσει. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη ερωτική έλξη που σύντομα, όμως, θα έχει μια αναπάντεχα τραγική κατάληξη. Μετά από αυτήν, δε, το μόνο που απομένει στον Γιάκοφ είναι μια φωτογραφία της η οποία ασκεί μιαν ολοένα και μεγαλύτερη γοητεία. Μια γοητεία που όσο η μελαγχολική Κλάρα μπορούσε να βρίσκεται στην ζωή του, εκείνος δεν ένιωσε. Η λυτρωτική δύναμη του Έρωτα και της Αγάπης, όμως, αναιρώντας τις φυσικές σταθερές του γήινου κόσμου θα αποκαλύψουν στους δύο νέους την ουσία της ανθρώπινης ζωής.

«Πρόκειται για ένα ερωτικό μεταφυσικό δράμα στο οποίο, όπως ανακαλύψαμε μέσα στις αναλύσεις και στο βαθύ ψάξιμο, αναβλύζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα με ένα μέγεθος τεράστιο. Αυτό που λέμε ίσως και για τα αρχαία μας κείμενα, όπου όλα γίνονται μεγάλα. Τα συναισθήματα, οι σχέσεις, υπαρξιακά και φιλοσοφικά ανθρώπινα ζητήματα σπουδαία. Όπως η έννοια του θανάτου, του έρωτα, του αιώνιου, του άφθαρτου. Μια πάλη ανάμεσα σε υπαρξιακά ζητήματα τρομακτικά που πάντα μας απασχολούν και πάντα θα μας αφορούν» μου είχε αναφέρει πρόσφατα η Νίκη Παλληκαράκη για το Ανάμεσα σε δυο κόσμους και ακριβώς αυτό αντικατοπτρίζεται στη σκηνή.

Τους πραγματικά υπέροχους φωτισμούς υπογράφει ο Αργύρης Θέος, το σκηνικό η Μαρία Φιλίπου και τα κοστούμια η Μαντώ Ψυχουντάκη. Μια πολύ συναισθηματική παράσταση, σαν όνειρο για δυο ώρες, που ασφαλώς και θα πρέπει να έχει θέση στην θεατρική σας ατζέντα…