Θέατρο: Σεργιάνι με την Κική Μαυρίδου στη Μάνα αυτουνού ενώ παραφυλάει άθικτο το πονηρό πνεύμα

Προτάσεις εκλεκτές για το θέατρο σάς φέρνω και πάλι μέσα από το zappIT στην ατζέντα μας, οι οποίες θαρρώ πως θα προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση στην έξοδο σας. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με την Κική Μαυρίδου, η οποία επιλέγει να καταπιαστεί με την μητέρα του Κώστα Ταχτσή δημιουργώντας το έργο «Η μάνα αυτουνού» για τον Πολυχώρο Vault.

Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή, της Κικής Μαυρίδου
Παρασκευή και Σάββατο στον Πολυχώρο Vault

Το να ασχοληθείς με την μητέρα ενός σημαντικού δημιουργού σίγουρα προκαλεί ενδιαφέρον για αυτό και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για την ώθηση που είχε η Κική Μαυρίδου να αναλάβει αυτό το εγχείρημα. «Θα υπογραμμίσω ότι έχω αδυναμία στην προσωπικότητα του Κώστα Ταχτσή. Ίσως αυτό διέκρινε ο Δημήτρης Καρατζιάς και μου ανέθεσε την συγγραφή της συγκεκριμένης μάνας. Το ενδιαφέρον μου ήταν ο ίδιος ο Ταχτσής».

«Η Έλλη Ταχτσή δεν ζούσε στη σκιά του ονόματος του γιου της αλλά της ίδιας της ζωής του. Ο Κώστας Ταχτσής, ως γνωστό, ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν έμεινε όμως στην ομόφυλη πλευρά του, κρύβοντας την. Αντιθέτως! Ήρθε αντιμέτωπος με αυτήν, δεν την αποσιώπησε. Δεν την έσπρωξε κάτω από το χαλί. Η μάνα του, η Έλλη γνώριζε τι γινόταν. Ήξερε ότι ο γιος της δεν ήταν μόνο ομοφυλόφιλος αλλά και παρενδυτικός. Ντυνόταν γυναίκα και εκδίδονταν στα στέκια του κέντρου της Αθήνας. Δεν της το έκρυβε άλλωστε. Κάθε άλλο. Της το χτυπούσε στα μούτρα, ως όπλο εκδίκησης για όση αγάπη, πίστευε, ότι του στέρησε» μού εξηγεί με ενθουσιασμό η ηθοποιός και συγγραφέας. «Την ηρωίδα την συναντάμε σε όλες τις στιγμές του συγγραφέα. Πριν τη γέννηση του και μέχρι το τέλος. Μέσα από την αφήγηση της ζωής της μαθαίνουμε την εκρηκτική της σχέση με εκείνον. Γινόμαστε ‘’αυτόπτες μάρτυρες’’ της εικονικής επανάληψης κάποιων γεγονότων, που μόνο η τέχνη μπορεί να μας προσφέρει. Παρακολουθούμε τις συγκρούσεις τους. Απαντάμε στο πως και στα γιατί. Τόσο, όσο και η ίδια μπορούσε να καταλάβει και να απαντήσει».

Στο σκηνικό της ανέβασμα, με τη σύμπραξη του Βαγγέλη Λάσκαρη και της Ράνιας Σχίζα, πόσο καλύτερα την γνώρισες αγαπητή μου Κική και ποια χρώματα της προσωπικότητας της επιλέξατε να φωτιστούν; «Ο Βαγγέλης, η Ράνια και εγώ δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Επικοινωνήσαμε αμέσως. Καταλάβαμε και σεβαστήκαμε ο καθένας τις ανάγκες του άλλου για τον κοινό σκοπό που μας συνέδεε. Την επί της ουσίας ανάδειξη της προσωπικότητας της ηρωίδας μας. Χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς. Απλά, λιτά και ουσιαστικά. Όταν πηγαίνεις από την πλευρά του άλλου, βλέπεις τη θέα που αντικρίζει αυτός. Ακόμη και αν δεν συμφωνείς, μπορείς να τον καταλάβεις. Ο ήρωας σου, γίνεται κομμάτι των πνευμόνων σου. Αναπνέεις μαζί του. Τον νιώθεις. Εγώ αυτά έχω να πω για την παράσταση. Τα άλλα θα τα διαπιστώσει ο θεατής από μόνος του».

Πως θαρρείς πως μπορεί να συνδεθεί ο θεατής με την Έλλη σου και με ποια αίσθηση θα ήθελες ιδανικά να αποχωρήσει από την αίθουσα του φιλόξενου Πολυχώρου Vault στην καρδιά του Βοτανικού;» Το μόνο που θέλω, όταν κάνω θέατρο ή όταν γράφω, είναι να συνταξιδεύω με όσους με ‘’διαβάζουν’’. Γράφω από ανάγκη. Αν δεν έγραφα, θα έπρεπε να τρέχω στα βουνά και να ουρλιάζω για να μην τρελαθώ. Γράφω για όσα θέλω να φωνάξω. Για όσα με πνίγουν ή με κάνουν ευτυχισμένη. Τα ντύνω με λέξεις από τα βάθη των συναισθημάτων μου και τα αφήνω να επιπλέουν στα συναισθήματα των άλλων. Κάποια βρίσκουν λιμάνι. Άλλα, τορπιλίζονται χωρίς να ακουστούν».

«Αυτό είναι που θέλω και στην παράσταση. Η Έλλη μου, να γίνει η Έλλη τους. Να ανοίξουν το λιμάνι τους, να υποδεχτούν τις λέξεις μας και να αφεθούν στο ταξίδι» ομολογεί η Κική Μαυρίδου και της το εύχομαι ολόψυχα σε ένα ταξίδι απολαυστικό στο οποίο θα σας πρότεινα με χαρά να γίνετε σύντομα  συνταξιδιώτες, φίλοι.

Πονηρό πνεύμα, του Νόελ Κάουαρντ
Τετάρτη με Κυριακή στο Εθνικό θέατρο

Θέατρο με όλη την σημασία της λέξεως προσφέρει, για μια ακόμη φορά, στο κοινό ο Γιάννης Χουβαρδάς ο οποίος και επιλέγει να καταπιαστεί με την σχεδόν μεταφυσική κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ έχοντας μια ουσιαστική dream team ερμηνευτών στη σκηνή. Από τον σαρωτικό Αργύρη Ξάφη, που κεντάει κάθε λεπτομέρεια του Τσαρλς του και την εξαίσια Άννα Μάσχα, την οποία όπως σε κάθε άλλη δουλειά χαζεύεις για την βουτιά στην αερική Ελβίρα της μέχρι την νεαρή οικιακή βοηθό που ντύνεται με ζωντάνια και χαρά η Ειρήνη Λαφαζάνη.

Ο γάμος του Τσαρλς και της Ρουθ βρίσκεται σε μόνιμη κρίση. Όταν όμως στην εξίσωση μαπίνει  ένα εκκεντρικό μέντιουμ και το ενοχλητικό φάντασμα μιας πρώην συζύγου, η κατάσταση παίρνει την κάτω βόλτα. Μια ομολογουμένως αριστοτεχνικά δομημένη δουλειά η οποία εξετάζει το θέμα του γάμου και τις δυσκολίες της συζυγικής πίστης, μετατοπίζοντας την πραγματικότητα όσο χρειάζεται για να μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει από απόσταση και βεβαίως με χιούμορ.

Αυτή είναι και η πρώτη φορά που ανεβαίνει το έργο στο Εθνικό Θέατρο και ο σκηνοθέτης επιλέγει να το παρουσιάσει σε μια λιτή, κενή σκηνή όπου το ταλέντο των πρωταγωνιστών του απλώνεται σε κάθε της γωνιά. Το ρόλο της συζύγου του Τσαρλς, της Ρουθ ερμηνεύει με μαεστρία και γοητευτικές ρωγμές η Κωνσταντίνα Τάκαλου ενώ το φιλικό ζευγάρι που έρχεται πάντα σε κομβικές στιγμές «ντύνονται» η Κατερίνα Λέχου και ο Γιώργος Γλάστρας με χάρη αμφότεροι μα και ιδιαίτερες στιγμές στους ρόλους τους. Ειδική μνεία δεν θα μπορούσα, ασφαλώς, να μην κάνω στην Αμαλία Μουτούση η οποία απολαμβάνει εμφανώς το εκκεντρικό της μέντιουμ προσφέροντας μια, ακόμα, πλευρά του ταλέντου της ζηλευτή!

Την μουσική υπογράφει ο Θοδωρής Οικονόμου, ενώ τα έξοχα κοστούμια φέρουν της υπογραφή της Ιωάννας Τσάμη. Άνοιξη 1941. Το Λονδίνο βομβαρδίζεται άγρια από τους Γερμανούς και ο Κάουαρντ πάει στην εξοχή για να γράψει μια κωμωδία με φαντάσματα. Γιατί η ζωή συνεχίζεται! Κι έτσι «μέσα στην ανασφάλεια, την τρέλα και τη μαυρίλα, ανθίζει μια εξωφρενική κωμωδία», όπως σημειώνει ο Γιάννης Χουβαρδάς. Το Πονηρό πνεύμα θα γραφτεί μέσα σε πέντε μέρες και θα κάνει ρεκόρ παραστάσεων στο Ουέστ Εντ, με τον κόσμο να σχηματίζει ουρές, υποκρινόμενος πως όλα είναι καλά, όλα είναι όπως πριν. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε κάνουν και οι ήρωες του έργου. Από τη μία πόνος και καταστροφή κι από την άλλη η αιώνια φόρα του ανθρώπου προς τα εμπρός, η ανάγκη μας να συνεχίσουμε πάση θυσία, η πεποίθησή μας πως η ζωή δεν σταματά ποτέ. Εστιάζοντας σ’ αυτό το δίπολο και την αντήχησή του στις μέρες μας, ο Γιάννης Χουβαρδάς αναπτύσσει ως κεντρικό άξονα της παράστασης την ιδέα ενός συνεχόμενου πάρτι.

Οι άθικτοι, των Olivier Nakache & Eric Toledano
Τετάρτη με Κυριακή στο θέατρο Νέος Ακάδημος

Μια αληθινή  ιστορία, γεμάτη ελπίδα και συγκίνηση, που περιγράφει την σχέση δύο διαφορετικών ανθρώπων που συναντήθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και δέθηκαν τόσο δυνατά, έρχεται να απλώσει ο Νικορέστης Χανιωτάκης στη σκηνή του Νέου Ακάδημου. Ο λόγος για τους Άθικτους, τους οποίους και ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με μεράκι επιθυμώντας να αναδείξει την αλήθεια της σχέσης των δύο ηρώνω.

Από την μία βρίσκεται ο Φιλίπ, ένας τετραπληγικός δισεκατομμυριούχος αριστοκράτης και από την άλλη ο πρόσφατα αποφυλακισμένος μετανάστης Αμπντέλ, τον οποίο ο πρώτος επιλέγει απρόσμενα για βοηθό του.  Δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται και, παρά τις διαφορές τους, οι ήρωες μοιράζονται μια αληθινή φιλία, γεμάτη χιούμορ, αστείες στιγμές αλλά και γνήσια συγκίνηση.

«Είχα δει την γαλλική ταινία και γνώριζα ότι πρόκειται για την αληθινή ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων. Δεν γνώριζα, όμως, ότι δύο χρόνια μετά έγραψαν ο καθένας από ένα βιβλίο σαν αυτοβιογραφία» μου είχε τονίσει, πριν λίγες εβδομάδες, ο Αντώνης Καρυστινός. «Το κείμενο στην παράσταση έχουν επιμεληθεί και έχουν κάνει τη θεατρική μεταφορά ο Αντώνης Γαλέος και η Φελίς Τόπη. Στο θέατρο χρειάζεσαι κάποια άλλα δραματουργικά εργαλεία για να αφηγηθείς την ιστορία σε αντίθεση με το σινεμά, λόγω του μοντάζ, οπότε εδώ κατά τη γνώμη μου το κείμενο είναι πιο πλήρες καθώς περιέχει περισσότερα στοιχεία των χαρακτήρων. Μου άρεσε πολύ η ιδέα ώστε να κάνουμε αυτό το τόλμημα. Με το που είδα, δε, τις δυσκολίες είπα πως «εδώ είμαστε» και με ιντρίγκαρε πάρα πολύ! Διαβάζοντας το κείμενο, όλο και περισσότερο με προκαλούσε για να αναλάβω τον ρόλο».

Με πάθος, τόλμη και δουλειά στις ρωγμές και τις λεπτές ισορροπίες του ήρωα του, του Φιλίπ, ο Αντώνης Καρυστινός κατορθώνει να προσθέσει μια πολύ σημαντική στιγμή στο θεατρικό του βιογραφικό. Πλάι του βρίσκεται, ως ιδανικός συμπαίκτης, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης ο οποίος και κερδίζει με την ορμή που επιλέγει να βουτήξει στον ήρωα του, Αμπντέλ. «Με αφορά το ότι αναπνέουμε και κινούμαστε μαζί σε όλη την παράσταση όπως ακριβώς οι δύο άνθρωποι που ενσαρκώνουμε. Ήταν ωραία ιδέα να μας προτείνουν να παίξουμε μαζί και αυτό ενθουσιάζει και συγκινεί πέραν του κοινού και τους συναδέλφους θεατές» μου είχε εξομολογηθεί με ενθουσιασμό ο Αντώνης Καρυστινός.

Με πλήθος γοητευτικών σκηνικών χρωμάτων έρχονται η Τζωρτζίνα Λιώση και η Χρύσα Μιχαλοπούλου να συναντήσουν τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ ο Σταύρος Καλλιγάς και ο Μιχάλης Ψαλίδας συμπληρώνουν τον πολύ λειτουργικό θίασο της παράστασης. Με σύμμαχο, δε, το εντυπωσιακό σκηνικό που φέρει την υπογραφή της Αρετής Μουστάκα, όπως και τα κοστούμια, ο θεατής που θα επιλέξει να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη ιστορία μόνο κερδισμένος μπορεί να αποχωρήσει από την αίθουσα!

Μια ωδή στην ψυχή και την ανθρωπιά, τη φιλία, τη χαρά της ζωή και το άνοιγμα σε νέους κόσμους και εμπειρίες που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.