Λίγο πριν το ξεκίνημα της νέας εβδομάδας, στην τελευταία ατζέντα της χειμερινής σεζόν για το θέατρο, ερχόμαστε μέσα από το zappIT με προτάσεις που αξίζει να συμπεριλάβετε στο πρόγραμμα σας. Παραστάσεις που θα προσφέρουν δίχως άλλο τροφή για σκέψη και συζήτηση στην έξοδο σας.
Καραϊσκάκενα, o Θρύλος, της Σοφίας Καψούρου
Σάββατο και Κυριακή στον Πολυχώρο Vault
Το θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων με πρωταγωνίστριες μάνες σπουδαίων Ελλήνων συνεχίζει με μεράκι ο Δημήτρης Καρατζιάς στον φιλόξενο Πολυχώρο Vault. Αυτή την φορά, μάλιστα, στο έργο «Καραϊσκάκενα, ο θρύλος» ενώνει τις καλλιτεχνικές του δυνάμεις με την Σοφία Καψούρου, η οποία υπογράφει και το κείμενο της παράστασης.
Έργο βασισμένο στη ζωή της μητέρας του Γεώργιου Καραϊσκάκη, της Ζωής Διαμάντως Διμισκή, με λόγο αιχμηρό και έξοχα ενοχλητικό σε σημεία, εναλλάσσει την συγκίνηση με το χιούμορ και κατορθώνει να συμπαρασύρει τον θεατή με την ορμή της ερμηνείας από την Σοφία Καψούρου από το μοναστηριακό κελί και το γήπεδο ως τη σκηνή.
Η ιστορία ξεκινάει με την καλόγρια στο κελί της να παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε. Ένθερμη οπαδός των Πειραιωτών, της ομάδας που έδρα της είναι το στάδιο που φέρει το όνομα του γιου της, του σπουδαίου αρχιστράτηγου της Επανάστασης, άριστη γνώστρια της ιστορίας της ομάδας, αιώνια θαυμάστρια του αείμνηστου Θανάση Μπέμπη και της ντρίμπλας του, αφηγείται τη ζωή της, τις δυσκολίες που συνάντησε για να αναθρέψει τον μικρό Γιώργη και ξαναζεί τη γέννηση αλλά και τον θάνατό του.
Με την αλήθεια του κειμένου σε πρώτο πλάνο και την λιτότητα στη σκηνή, δίχως περιττά καλλιτεχνικά περιτυλίγματα, ο Δημήτρης Καρατζιάς δίνει ζωή σπουδαία στο έργο της Σοφίας Καψούρου με εκείνη να παρασύρει σαν μαγνήτης το βλέμμα του θεατή με τους δουλεμένους χρωματισμούς στις σκηνικές της εξομολογήσεις. Την πρωτότυπη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Μάνος Αντωνιάδης, προσθέτοντας την άριστη πινελιά στον καμβά αυτού του πλέον γοητευτικού σκηνικού εγχειρήματος. Τέλος, ειδική μνεία θα κάνω με χαρά στην δημιουργία των δύο αγιογραφιών δια χειρός Κικής Μαυρίδου που κοσμούν τον σκηνικό χώρο της Ζωής Διαμάντως Διμισκή. Μια παράσταση πραγματικά να… την πιεις στο ποτήρι!
Η Ζωή είναι αγώνας. Η Μάνα του Καραϊσκάκη, ερυθρόλευκη στην ψυχή και στο πάθος, αυθόρμητη και αθυρόστομη, αιχμηρή και ανυπόταχτη, ερωτική και αιρετική, ανορθόδοξη πιστή της ορθοδοξίας, μια «ροκ» προσωπικότητα σε εξορία, έρχεται να γίνει ένα με όλους.
Ηλίθιοι, του Lars Von Trier
Δευτέρα και Τρίτη στον Πολυχώρο Vault
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης επιλέγει να απλώσει για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή την αυστηρώς ακατάλληλη ιστορία του Lars Von Trier, επιμελούμενος τόσο την σκηνοθεσία όσο και την διασκευή και τα καταφέρνει περίφημα. Στην πιο ολοκληρωμένη του, θαρρώ, δουλειά μέχρι σήμερα έχοντας σαφή ματιά όσων θέλει να συναντήσει ο θεατής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και έχοντας στη διάθεση του μια καλοκουρδισμένη, ομοιογενή ομάδα ερμηνευτών βασίζεται πλήρως στην αμεσότητα και την επιδραστικότητα του λόγου.
Ως προς την ιστορία έχουμε στη σκηνή μια ομάδα καλλιεργημένων νεαρών, η οποία αποφασίζει να φέρει στο προσκήνιο την αντισυμβατική πλευρά του εαυτού της, τον ηλίθιο ή την ηλίθια δηλαδή που κρύβει εντός κάθε ένας και κάθε μία, αντιδρώντας έτσι στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει οργανώνοντας ένα κοινόβιο. Η βασική τους δραστηριότητα αποτελείται από παρεμβάσεις στον κόσμο των «κανονικών» με στόχο τις ηθικές αρχές που διέπουν το δυτικό κόσμο. Έτσι, δημιουργούν χάος και αναρχία όπου και αν βρεθούν και με τις πράξεις τους προκαλούν, σοκάρουν, ενοχλούν και γελοιοποιούν τόσο τους εαυτούς τους όσο και τους συνανθρώπους τους.
Ποιος είναι, όμως, κανονικός και ποιος ηλίθιος; Πόσο ηλίθιος μπορεί να γίνει κανείς για αυτά που πιστεύει; Πόσο καλά μπορούμε να κάνουμε, αν θέλουμε και μπορούμε, τους ηλίθιους; Αυτές είναι ορισμένες, από τις πολλές είναι η αλήθεια, ερωτήσεις στις οποίες θα κληθεί ο θεατής να δώσει απαντήσεις έχοντας ολοκληρώσει τη θέαση της παράστασης.
Αξίζει να σημειωθεί, δε, πως η ταινία του Lars von Trier γυρίστηκε με βάση τις αρχές του Dogma 95 το οποίο και αποτελεί ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο – αντίδραση στην κουλτούρα του Hollywood. Ένα μανιφέστο που βάζει ουσιαστικά μια «ζώνη αγνότητας» στη διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας. Έτσι, η μεταφορά της ιδέας στη θεατρική σκηνή δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την απόφαση από την ομάδα ProvaT.O. Athens να δημιουργηθεί ένα αντίστοιχο σύστημα από κανόνες. Το Dogma 2020 ακολουθεί, λοιπόν, ορισμένους από τους κανόνες που πρωταγωνιστούν στο Dogma 95 για τους οποίους και ενημερώνονται καταλλήλως οι θεατές στην έναρξη της παράστασης από τους ηθοποιούς στη σκηνή.
Με εξέχοντες ερμηνευτικά τον Τάσο Τζιβίσκο και την Βασιλική Δρακοπούλου, οι οποίοι γοητεύουν με τις ρωγμές που προσδίδουν στους ήρωες τους στις πιο απαιτητικές στιγμές του έργου, συναντάμε επί σκηνής ένα συμπαγές σύνολο ερμηνευτών αποτελούμενο από τον Δημήτρη Δημάκη, την Ίριδα Κατσούλα, την Ελένη Κόντη και τον Νικόλα Παπαϊωάννου. Σε μια παράσταση που πρωταγωνιστεί πλήρως το μέτρο, μες στην αναρχία της ιστορίας, οι γοητευτικά ρεαλιστικοί πλην αντισυμβατικοί χαρακτήρες και το πάθος της θεατρικής ομάδας να μοιραστεί την αλήθεια της με τους θεατές. Σπεύσατε, εν συντομία, φίλοι!
Αμερικάνικος βούβαλος, του David Mamet
Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στο θέατρο Φούρνος
Με ένα ακόμη εμβληματικό έργο, του David Mamet αυτή την φορά, αποφασίζει να αναμετρηθεί ο Θανάσης Σαράντος στην απαιτητική σκηνή του θεάτρου Φούρνου. Ένα έργο σταθμό στη δραματουργία του συγγραφέα, μια σύγχρονη τραγωδία που μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ στηριζόμενη στην αναθεωρημένη μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου.
Τρεις μικροαπατεώνες θέλουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι από το αμερικανικό όνειρο. Όλη η πλοκή εκτυλίσσεται σ’ ένα παλιατζίδικο. Οι τρεις ήρωες ξεχασμένοι από την κοινωνία, όπως και τα ξεχασμένα αντικείμενα του παλαιοπωλείου, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο του εύκολου κέρδους και στην επιχειρηματική «ηθική» αποτελούν τον ορισμό της διάψευσης του αμερικανικού ονείρου.
«Οι ήρωες του Βούβαλου έχουν αλήθεια μέσα τους και, παρά το πρώτο τους επίπεδο που σχετίζεται με την αγωνία για χρήμα, υπάρχει και η αγωνία αληθινών ψυχών που πάλλονται να βρουν νόημα για να υπάρξουν σ’ ένα σύστημα που συνεχώς τις αποβάλλει. Το έργο είναι αισιόδοξο αφού στην τελική μεγάλη μάχη μεταξύ προδοσίας και πραγματικής φιλίας, αλήθειας και ψέματος, ζωής και θανάτου επικρατεί η απροσποίητη αγάπη έστω και μ’ έναν χαμένο θησαυρό» υπογραμμίζει ο Θανάσης Σαράντος στο σκηνοθετικό του σημείωμα.
Σε μια εξαίσια σκηνική σύμπραξη ο Θανάσης Σαράντος συναντά τον Χριστόδουλο Στυλιανού επιτυγχάνοντας μια ζηλευτή χημεία σε όλο το φάσμα της σχέσης που αναπτύσσουν οι ήρωες τους. Με γλώσσα σκληρή, που άλλοτε προκαλεί το γέλιο και άλλοτε την θλίψη, ο Μάμετ «ακούγεται» ορθά στον θεατή και περνά εύστοχα όλα τα μηνύματα του. Την τριάδα συμπληρώνει ο νεότερος στη σειρά, Πάρις Σκαρτσολιάς που ντύνεται με πάθος τον πληγωμένο ήρωα του. Και οι τρεις φέρνουν μπρος στον θεατή την άγρια σάτιρα για την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος, την απατηλή λάμψη του αμερικάνικου ονείρου και την αποδόμηση των ανθρώπινων σχέσεων. Μέσα από μια σκηνοθετική γραμμή που φωτίζει με τόλμη το ίδιο το έργο, οι τρεις άνδρες μοιάζουν να έχουν βουτήξει βαθιά στον δύσκολο μα εκπληκτικό ομολογουμένως κόσμο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα.