Θέατρο: Σεργιάνι με την Ηλέκτρα, ή τη Λένα, στην υποδειγματική ακολούθηση του ρόλου

Με μια ακόμα ξεχωριστή πρόταση για το θέατρο έρχομαι σήμερα, εδώ μέσα από το Σεργιάνι του zappIT, που χρήζει προσοχής και σίγουρα αξίζει μια θέση στην ατζέντα θέασης σας. Ο λόγος για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που καλείται να στήσει η Λιλλύ Μελεμέ, σε συμπαραγωγή της εταιρείας Τέχνης Ars Aeterna και του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, με την Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο και μια διαφημισμένη ομάδα ερμηνευτών πλάι της.

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης εκδικούνται για το φόνο του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, πληρώνοντας το αίμα με αίμα. Βαθιά επηρεασμένος από την εποχή του, που διακατέχεται από πνεύμα αμφισβήτησης, διερεύνησης και αποδόμησης, ο Σοφοκλής επιλέγει να αφηγηθεί τον μύθο των Ατρειδών μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα της κεντρικής ηρωίδας. Ένα βλέμμα θρυμματισμένο από τον πόνο και το πένθος, που αντανακλά, μεγεθύνει και ενίοτε παραμορφώνει την πραγματικότητα που την  περιβάλλει.

Πρόκειται για μία πραγματικότητα ζοφερή. Ένα σύμπαν που βουλιάζει στην διαφθορά και την αδικία. Ένας κόσμος αντιηρωικός όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί και η τάξη των πραγμάτων έχει διασαλευτεί επικίνδυνα. Σε αυτόν τον κόσμο, η Ηλέκτρα επιλέγει να αποτελέσει το μοναδικό κύτταρο ζωντανής συνείδησης που δεν θα πάψει να καταγγέλλει στο διηνεκές την ανηθικότητα και την υποκρισία. Η φωνή της αποτελεί μια γενναία και δυναμική πράξη ενεργητικής αντίστασης που ενοχλεί διαρκώς και υπενθυμίζει ακατάπαυστα την ανάγκη για αποκατάσταση της φρικτής αδικίας. Αυτή η εμμονική προσκόλληση στις αρχές και τα ιδανικά της, θα φθείρει αναμφισβήτητα και την ίδια. Διαδηλώνει τον πόνο της στα πρόθυρα του παλατιού, μεταμορφώνεται σε ζωντανή Ερινύα για τους εγκληματίες και προσδοκεί ανυπόμονα την έλευση του σωτήρα αδερφού.

«Πρωταγωνιστρια λαμπρή» αναδείχθηκες εδώ, αγαπητή Λένα, όπως σου εξομολογήθηκα με θέρμη αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. Βουτιά ζηλευτή, με μέτρο και απόλυτο εστιασμό στις λεπτές ρωγμές που φέρει η ηρωίδα σου και δεν έχεις παρά να την αναζητήσεις πια σε όλα τα επόμενα εγχειρήματα που θα σου φέρει ο θεατρικός δρόμος. Έχοντας την χαρά να γνωρίζω και να παρακολουθώ σε σταθερή βάση την ηθοποιό, μετρώντας δε ορισμένες εκλεκτές ραδιοφωνικές συναντήσεις και στο Τέχνης Σεργιάνι, είμαι βέβαιος πως θα το πράξει. Συνέπεια, εργατικότητα και ταλέντο είναι άλλωστε στοιχεία που την χαρακτηρίζουν από το ξεκίνημα της μέχρι και σήμερα.

Στηριζόμενη σε μια ονειρική και κεντημένη μαεστρικά μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, όπως συνηθίζει να μας προσφέρει ευρύτερα ο ποιητής, η Λιλύ Μελεμέ επιχειρεί να παρουσιάσει καθαρά και δίχως φλυαρίες την ιστορία. Στο μεγαλύτερο μέρος, δε, το επιτυγχάνει ακολουθώντας μια ασφαλή οδό χωρίς, ωστόσο, να κάνει τις υπερβάσεις που ενδεχομένως απαιτούνται ώστε να μπορέσει η παράσταση να ανθίσει απ’ τους ερμηνευτές.

Πλάι στην Ηλέκτρα της Λένας Παπαληγούρα «ντύνουν» με πυγμή και σταθερότητα, τον Ορέστη και τον Παιδαγωγό, ο Στρατής Χατζησταματίου και ο Ιωάννης Παπαζήσης αντίστοιχα. Την υπέροχη εκφραστικότητα της Ελισάβετ Μουτάφη και τα ισχυρά ομολογουμένως ερμηνευτικά της μέσα έρχεται να καλύψει, δυστυχώς, μια έντονη αίσθηση κινησιολογικής αμηχανίας την οποία προσωπικά δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω όσο κι αν προσπάθησα. Παράλληλα, ο Δαυίδ Μαλτέζε εισέρχεται στο τελευταίο μέρος με δυναμισμό και καθαρότητα, σε κίνηση και φωνή, ως Αίγισθος. Στην Εριέττα Μανούρη, που υποδύθηκε την Χρυσόθεμη, θα εκτιμήσω την προσπάθεια και την αγάπη που έβαλε στον ρόλο παρά την όποια σκηνική ανωριμότητα στο εν λόγω είδος. Τέλος, ο Πάρης Λεόρντιος ερμήνευσε τον βουβό Πυλάδη δείχνοντας σεβασμό στο ευρύτερο αποτέλεσμα.

Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στην προσεγμένη επιλογή του Χορού και την ορθή βαρύτητα που δόθηκε σε αυτόν από την σκηνοθέτιδα. Ομοιομορφία, σοβαρότητα και μελέτη της τραγωδίας εις βάθος από την Μελισσάνθη Ρεγκούκου, την Ήβη Νικολαϊδου, την Κωνσταντίνα Νταντάμη, την Δανάη Πολίτη και την Φιόνα Γεωργιάδη.

Το σκηνικό φέρει την υπογραφή της Μικαέλας Λιακατά, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα ενώ την κίνηση επιμελείται η Κική Μπλάκα. Μια καθ’ όλα άρτια και καλοκουρδισμένη παράσταση, παρά την ελαφριά ανομοιογένεια στις ερμηνείες, που σαφέστατα τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για την στιγμή – «διαμάντι» της πρωταγωνίστριας θα σας προτρέψω ασφαλώς να συμπεριλάβετε στην ατζέντα σας.