Θέατρο: Σεργιάνι με την Φιόνα Γεωργιάδη στον Μανδραγόρα και στο φευγιό του Πάνου Νάτση

Μια εκλεκτή πρόταση για το θέατρο σας φέρνουμε αυτή την εβδομάδα, μέσα από το zappIT, καθώς έτσι μας επέβαλλαν οι συνθήκες που έφερε η κακοκαιρία «Ελπίς» στο κέντρο της Αθήνας. Την πρόταση που χρήζει προσοχής και θέασης έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με την ηθοποιό Φιόνα Γεωργιάδη, που κερδίζει τα βλέμματα ως Λουκρητία στο ανέβασμα της Ρέινας Εσκενάζυ στη σκηνή της Αθηναϊδας ενώ ακολουθούν και κάποιες σκέψεις.

Μανδραγόρας, του Μακιαβέλι
Παρασκευή και Σάββατο στην Αθηναϊδα

«Ο Νικολό Μακιαβέλι, ο διάσημος πολιτικός στοχαστής γράφει για πρώτη και τελευταία φορά μια θεατρική κωμωδία… με έντονη την πολιτική σάτιρα. Αυτό από μόνο του είναι γοητευτικό ως ανάγνωσμα, πόσο μάλλον να το αναπαριστά κανείς» μου εξομολογείται, αρχικά, η ηθοποιός για το έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί.

«Όταν ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, που ταξιδεύαμε με τον Προμηθέα Δεσμώτη για το Αρχαίο Θέατρο των Ιωαννίνων, με κάλεσαν ο παραγωγός Βαγγέλης Αγάλου και η σκηνοθέτιδά μας Ρέινα Εσκενάζυ και μου έκαναν την τιμή της πρότασης, είπα με μεγάλη μου χαρά το ναι. Θα υποδυόμουν τη σύζυγο του Νικία και τη μακιαβελλική ερωμένη του Καλλίμαχου πράγμα που θεώρησα μια πραγματικά ευτυχή συγκυρία».

Όσον αφορά την ηρωίδα που ντύνεται με χάρη, την Λουκρητία, η Φιόνα Γεωργιάδη παραδέχεται πως «παρουσιάζεται ως βράχος ηθικής, «ικανή να κυβερνήσει ένα ολόκληρο βασίλειο». Βρίσκεται μέσα σε ένα γάμο, που θεωρεί περισσότερο καθήκον της να συντηρήσει και ακόμα περισσότερο να διανθίσει μέσω της απόκτησης απογόνων. Έτσι, μέσω μιας απάτης που στήνεται εν αγνοία της, με τη βοήθεια του Μανδραγόρα, γνωστού και ως βοτάνι της αγάπης, πείθεται να υποπέσει στην απιστία. Αρχικά, είναι περισσότερο το θύμα, μετά όμως έρχεται και η δική της ρωγμή. Το λευκό/αγνό που τη χαρακτήριζε, γίνεται μέσα σε μια νύχτα πορφυρό. Ο Μακιαβέλι τη μετατρέπει σε θύτη και εφαρμοστή της μακιαβελικής αρχής πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Η ιδιαίτερη οπτική της σκηνοθέτιδας, Ρέινας Εσκενάζυ φώτισε ξεχωριστά το στοιχείο του ζωοποιού έρωτα που γεννιέται τελικά ανάμεσα στον Καλλίμαχο και τη Λουκρητία, ανεξάρτητα από τους αρχικούς λόγους που τους έφεραν κοντά».

Πόσο θεωρείς αλήθεια, αγαπητή Φιόνα, πως μπορεί να μας αγγίξει σήμερα η ιστορία; «Ξέρεις, η ιστορία είναι η ίδια ανά τους αιώνες με διαφορετικά χρώματα. Στην ουσία, ο Μανδραγόρας θέτει το διαχρονικό ερώτημα περί της ανθρώπινης φύσης. Μήπως τελικά η διαφθορά και η χειριστικότητα είναι εγγενή της εξουσίας, μήπως η απάτη που πετυχαίνει το σκοπό της καθαγιάζεται; Εγώ απαντώ βροντερά όχι, όμως παρατηρώ ότι τόσο στην πολιτική σκηνή όσο στην κοινωνική ζωή ακόμα και στις εσωτερικές προσωπικές αναζητήσεις, αυτό παραμένει ως διακύβευμα».

Εάν ήσουν εσύ στη θέση της ηρωίδας, θα συμβάδιζες με τις σκέψεις της και τον χειρισμό της συνθήκης που απλώνεται στην παράσταση; «Προσωπικά δεν πιστεύω στο ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και είναι δύσκολο να ταυτιστώ με την αίσθηση ότι δεν έχω καμία άλλη επιλογή δράσης. Βασική μου αντίληψη είναι ότι πάντα υπάρχει άλλη επιλογή, ακόμα και όταν δεν φαίνεται καθαρά. Άρα θα κινούμουν με βάση αυτά που θέλω και θα έδινα τον αγώνα μου γι’ αυτά».

«Νιώθω ευγνωμοσύνη και συγκίνηση βαθιά που βλέπω το κοινό να επενδύει το χρόνο, την ενέργεια του αλλά και την ανάγκη του για ψυχική σύνδεση, μέσω της παρουσίας του στην παράστασή μας σε αυτούς τους μουδιασμένους καιρούς που ζούμε» ομολογεί η ηθοποιός για το θέατρο στα… χρόνια της πανδημίας.

Με τι αίσθηση, τέλος, νιώθεις πως αποχωρεί ο θεατής από την Αθηναϊδα και την γλυκιά ιστορία που του έχετε αφηγηθεί με πληρότητα και σφιχτούς ρυθμούς; «Σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια! Μια φράση που ακούμε συχνά είναι πως οι θεατές ξεχάστηκαν λιγάκι από τους ρυθμούς της καθημερινότητας λόγω του κωμικού στοιχείου της παράστασης και φεύγουν πιο ανάλαφροι».

* Ο Μανδραγόρας συνεχίζεται στην Αθηναϊδα με την Φιόνα Γεωργιάδη να συναντά στη σκηνή τους Αρη Λεμπεσόπουλο, Γιώργο Ψυχογιό, Νικορέστη Χανιωτάκη, Λουκία Πιστιόλα, Παναγιώτη Σπηλιόπουλο και Ευάγγελου Σαμιώτη.

Πάνος Νάτσης. Μια τόσο άδικη, πρόωρη αυλαία
(Πάνος Νάτσης 1991 – 2022)

Θλίψη στον χώρο του θεάτρου σκόρπισε η είδηση πως ο Πάνος Νάτσης έφυγε από την ζωή, σε ηλικία μόλις 31 χρόνων, τα ξημερώματα του Σαββάτου. Βρισκόμενος για τρίτη χρονιά στην μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Καπουτζίδη, «Όποιος θέλει να σηκώσει το χέρι» στο θέατρο Ήβη και έχοντας ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την νέα σειρά του δημιουργού όπου κρατούσε επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι ειλικρινά τόσο κρίμα να μαθαίνεις πως άνθρωποι της δικής σου γενιάς, μιας ηλικίας, νέοι, με ταλέντο και πάθος για τον δρόμο που επέλεξαν να ακολουθήσουν οδηγούνται σε ένα τέτοιο απρόσμενο, σκληρό φευγιό.

Προσωπικά τον Πάνο τον γνώριζα λίγο, ήταν το 2018, τέσσερα περίπου χρόνια πίσω, όταν και ανταμώσαμε στα μέρη του Βοτανικού. Τότε που εισήλθε με φόρα στην επανάληψη της παράστασης «Curring Room» στον Πολυχώρο Vault. Παιδί γλυκό, με ευγένεια, σεμνότητα και φως. Έκτοτε σε όλες τις συναντήσεις μας διέκρινα πάντα με χαρά αυτά τα στοιχεία. Στοιχεία που μεγαλώνουν την θλίψη στο άκουσμα της είδησης και με γυρνούν ακόμα πιο πίσω, ξυπνώντας μια έτερη ακόμα πιο σκληρή μνήμη από το 2014, ξημερώματα 20ης Ιανουαρίου.

Τότε που ο αγαπημένος φίλος, που λάτρευε με τρόπο ουσιαστικό τον χώρο αυτόν τον θεατρικό, Γιώργος Κατινάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία κοντά στα 40 σε τροχαίο επίσης δυστύχημα οδηγώντας την μηχανή του. Θυμάμαι το σφίξιμο στο άκουσμα του φευγιού τις πρωινές ώρες της ημέρας και την αμήχανη συνέχιση της παράστασης δίχως εκείνον, όπου οι συντελεστές επέλεξαν να μην πραγματοποιηθεί αντικατάσταση. Τότε που μαζί με την Νίκη Παλληκαράκη και τον Δημήτρη Αλεξανδρή, στην παράσταση που ανέβαινε στο θέατρο Αλκμήνη, δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε πολλά, να ανασύρουμε στιγμές, να γελάσουμε.

Και βέβαια πολλοί άλλοι νέοι και νεότεροι άνθρωποι που δυστυχώς καθημερινά αφήνουν την τελευταία πνοή στην άσφαλτο είτε από δικό τους είτε από λάθος άλλων. Μεγάλη προσοχή, φίλοι, προκειμένου να κρατήσουμε αυτή την θλιβερή αυλαία για όσο το δυνατόν πιο αργά. Θερμά συλλυπητήρια από καρδιάς στην οικογένεια και τους κοντινούς ανθρώπους του Πάνου Νάτση για την πολύ δύσκολη απώλεια τους.