Σε ένα καλοκαίρι όπου παραστάσεις ξεσηκώνουν αναίτια… ντόρο, εσκεμμένα ή μη, το θέατρο χαίρει ευτυχώς έντιμων και σοβαρών αποτελεσμάτων. Μια εξ αυτών πρόταση, λοιπόν, έρχομαι εκτάκτως σήμερα να σας παρουσιάσω εδώ μέσα από Σεργιάνι του zappIT.
Ο λόγος για την «Εκάβη» του Ευριπίδη, σε μετάφραση Ελένης Βαροπούλου, με την επιλέγει να καταπιαστεί η Ιώ Βουλγαράκη έχοντας ένα ενδιαφέρον σύνολο ερμηνευτών στο πλευρό της. Η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι από την βόρεια Ελλάδα, όπου και προσωπικά την συνάντησα, ενώ στις 11 και 12 Αυγούστου θα σταθμεύσει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Στην πρώτη περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431- 420 π. Χ.) ο Ευριπίδης επιχειρεί να καταγράψει και να δείξει στους συμπολίτες του και σε όλους τους Έλληνες την αποκτήνωση του ανθρώπου που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος. 24 αιώνες μετά, το διαχρονικό έργο γίνεται πιο επίκαιρο όσο ποτέ. Καθημερινά φτάνουν στις οθόνες μας εικόνες από πολέμους, εικόνες αφόρητης βίας και σπαραγμού από κάθε σημείο του κόσμου. Το παράλογο του πολέμου μοιάζει να αφορά μόνο αυτούς που το ζουν, για όλους τους άλλους περιορίζεται σε μια στεγνή, εικονική και ακίνδυνη πληροφορία. Εξοικειωνόμαστε με την εικόνα και την πληροφορία της βίας, εκπαιδευόμαστε στον θάνατο, αλλά ξεμάθαμε να πενθούμε.
Η Εκάβη ξεκινά ως πρόσωπο από τον δρόμο του θρήνου με τις γυναίκες πλάι της. Με κεντρικό άξονα το πένθος στο πρώτο μέρος, η σκηνοθέτιδα τοποθετεί ζωντανούς και νεκρούς σε μια διαρκή συνομιλία την ώρα που ένα αγόρι άταφο ταράζει τον ύπνο της μάνας του και ένα κορίτσι στέκει στο όριο ζωής και θανάτου. Ένα πένθος που στο δεύτερο μέρος δίνει σκυτάλη στην εκδίκηση με την οποία η Εκάβη δείχνει πως η βία δεν έχει τελειώσει.
Το επιβλητικό σκηνικό που φέρει την υπογραφή της Μαγδαληνής Αυγερινού, όπως και τα κοστούμια των ερμηνευτών και του χορού, στρώνει εξαίσια το έδαφος στην Ιώ Βουλγαράκη για να φωτίσει τους ορθούς βηματισμούς της αρχαίας τραγωδίας ενώ η μουσική του Νίκου Γαλενιανού έρχεται να ενισχύσει κάθε πτυχή της ροής της ιστορίας εκτελεσμένη επί σκηνής από την μουσικό Άρτεμις Βαβάτσικα. Η σκηνοθέτιδα βουτάει σε βάθος στον απαιτητικό, μα τόσο γοητευτικά σκληρό και ποικίλων χρωμάτων, κόσμο του Ευριπίδη και στήνει μια σκακιέρα ζηλευτή με μέτρο, ρυθμό και συνέπεια σε όλες τις λεπτές εντάσεις και σιωπές.
Μπροστάρισσα του εγχειρήματος είναι η Ελένη Κοκκίδου, η οποία είναι εμφανές από την πρώτη κιόλας σκηνή πως αρπάζει την λαμπρή ευκαιρία να υπενθυμίσει σε όλους τους θεατρόφιλους τους λόγους που επανειλημμένα έχει ξεχωρίσει καλλιτεχνικά. Φωνή καθαρή, εκτόπισμα και συμπαίκτρια εξαίσια όλων. Τα δυο της παιδιά, όμως, η Μαρίνα Καλογήρου που υποδύεται την Πολυξένη και ο Ερρίκος Μηλιάρης που φέρει στη σκηνή το φάντασμα του Πολύδωρου είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Σαν αερικό η πρώτη βαδίζει ακριβώς στις οδηγίες της Ιούς Βουλγαράκη και κατορθώνει να πετύχει μια υπέροχη στιγμή της θεατρική, παρά την πρώτη της απόπειρα σε αρχαία τραγωδία. Ο δεύτερος, δε, ταλαντούχος καλλιτέχνης μοιάζει να ακολουθεί πιστά τον ήρωα του… σε κάθε του βηματισμό και βλέμμα.
Ο Άκης Σακελλαρίου, ο Θανάσης Κουρλαμπάς και ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης αποτελούν άριστες επιλογές και διακρίνονται για το πάθος και την συνέπεια στις λεπτομέρειες με την οποία «ντύνονται» τους ήρωες τους. Τον Πολυμήστορα, τον Οδυσσέα και τον Ταλθύβιο αντίστοιχα. Τέλος, ο Αλέκος Συσσοβίτης συναντά τον Αγαμέμνονα στο τελευταίο μέρος της τραγωδίας και προσφέρει μια ακόμη επαρκή και ασφαλή ερμηνεία στο ενεργητικό του.
Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στην σύνθεση και στο άριστο «κούρδισμα» του Χορού, στον οποίο και ορθά η Ιώ Βουλγαράκη έδωσε πλήρη προτεραιότητα και τον αντιμετώπισε σαν ίσο πιόνι στην σκηνική της σκακιέρα με τα υπόλοιπα. Σε αυτόν ανθίζουν με την κινησιολογία της Χαράς Κότσαλη και βεβαίως την συλλογική μα και προσωπική τους δουλειά, με όρεξη και αγάπη, η Ηλεάνα Μπάλλα (Θεράπαινα), Ασημίνα Αναστασοπούλου, Ελισάβετ Γιαννοπούλου, Μαρία Κωνσταντά, Ευσταθία Λαγιόκαπα, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Μπούνταλη, Αμαλία Τσεκούρα.
*Στις παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων απουσίασε από την σκηνή, λόγω τραυματισμού, η Χρύσα Τουμανίδου η οποία όμως βοηθούσε φωνητικά πλαι στη μουσικό πισω απο τη σκηνή.