Την λατρεμένη του Μαρί Πιερ αποφάσισε να επαναφέρει στο θέατρο και να την ξανασυστήσει στο κοινό ο Φαίδων Καστρής μέσα από τον φιλόξενο χώρο στο Παγκράτι, Show What. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση με τον πατέρα του, Αντρέ μια Τρίτη σε κάποιο σούπερ μάρκετ ο εκλεκτός καλλιτέχνης επανέρχεται στην διαδρομή που ορίζει ο συγγραφέας Εμμανουέλ Νταρλέ στηριζόμενος στην μετάφραση της Μήνας Πατεράκη – Γαρέφη.
Είχε για χρόνια εξαφανιστεί από την γειτονιά που έζησε την παιδική της ηλικία. Εκείνη που όλοι την γνώριζας ως Ζαν Πιερ και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν υπερίσχυσε η εσωτερική της φωνή να γίνει «αυτή καθ’ αυτή». Πριν από λίγους μήνες, όμως, η μητέρα της απεβίωσε και η Μαρί Πιερ – πια – θεώρησε υποχρέωση της να βρει μια μέρα στην οποία θα μπορούσε εβδομαδιαίως να φροντίζει τον ηλικιωμένο πατέρα της και ίσως να ξανανάψει την σβησμένη τους σχέση. Έτσι, κάθε Τρίτη πρωί φτάνει με το πρώτο τραίνο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. Καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας.
Η συνύπαρξη όμως είναι δύσκολη μέσα στο σπίτι, πόσω δε μάλλον στο δρόμο όπου γίνεται ακόμη δυσκολότερη και βεβαίως κορυφώνεται στο χώρο του σούπερ μάρκετ. Εκεί όπου όλα τα βλέμματα σαν να τα μαγνητίζει η αυτή καθ’ αυτή Μαρί Πιερ γιατί, βλέπεις, η εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα της γειτονιάς μοιάζει να λειτουργεί σαν «τερατικό» αξιοθέατο.
Τι να πρωτοπώ για αυτόν τον ζηλευτό καλλιτέχνη που όποιος δεν τον έχει απολαύσει σε όποια του θεατρική στιγμή, ειλικρινά, δεν γνωρίζει την σπουδαιότητα της υποκριτικής Τέχνης. Εκλεκτέ μου Φαίδωνα, στο είπα αμέσως κατ’ ιδίαν και οφείλω να το μοιραστώ δημόσια εδώ στο Σεργιάνι του zappit, είσαι σπουδαίος και ολοκληρωμένος ερμηνευτής. Κάθε φορά που θα σε ανταμώσω στη σκηνή δεν βλέπω ποτέ το πρόσωπο και την ψυχή σου, μα παρουσιάζεται μόνο το πρόσωπο και η ψυχή της περσόνας την οποία και υποδύεσαι.
Κάτι που πραγματικά πολλαπλασιάζεται στην αυτή καθ’ αυτή σου, την Μαρί Πιερ σου που τόσο λατρεύεις, όπως εκείνη εσένα και με μεράκι και προσωπικό κόπο φέρνεις εκ νέου στη σκηνη. Ένα κέντημα, ένα κομψοτέχνημα, μια προσφορά σε μας και σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς. Οφείλω, δε, να πω πως η επιτυχία του κείμενου του Εμμανουέλ Νταρλέ είναι πως ρίχνει στα βαθιά νερά της διαφορετικότητας τον θεατή, πτυχές που ελάχιστα κείμενα θίγουν σε αυτό τον βαθμό, εκεί όπου πρωταγωνιστούν οι προβληματισμοί για την θλιβερή αντιμετώπιση των διπλανών μας χθες και σήμερα. Μια στιγμή καλλιτεχνική που θα συστήσω με θέρμη, ανεπιφύλακτα, προκειμένου να κερδίσει θέση στην ατζέντα θέασης σας!