Θέατρο: Σεργιάνι με έναν Έλληνα βάτραχο που έχει πολλά, σήμερα, να μας υποδείξει

Οι προτάσεις μας για το θέατρο συνεχίζονται μέσα από το zappIT και αυτή τη φορά έχουν ως προορισμό την καρδιά του Βοτανικού και το έργο του Δημήτρη Ποταμίτη, «Έλληνας Βάτραχος» που ανεβαίνει στη σκηνή του φιλόξενου Πολυχώρου Vault. Το άκρως ενδιαφέρον και καθ’ όλα επίκαιρο κείμενο αναλαμβάνει να στήσει με όρεξη ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος έχοντας ως ερμηνεύτρια επί σκηνής την Αννίτα Κούλη.

Έπειτα από μια βιβλική καταστροφή, μια γυναίκα μισολιπόθυμη ξυπνάει μεταξύ λάσπης και σκουπιδιών και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πάνω στα μάρμαρα της στέγης του Παρθενώνα. Ο βράχος της Ακρόπολης, μετά τον κατακλυσμό, έχει μετατραπεί σε νησί αφού ολόκληρη η Ελλάδα έχει πια βυθιστεί. Δίπλα της, απομεινάρια ενός πολιτισμού που χάθηκε. Όλα δείχνουν πως μόνο αυτή έχει επιζήσει. Αναζητώντας στους λαβύρινθους του μυαλού της, τη στιγμή της καταστροφής, αναρωτιέται αν ο κύκνος με το όνομα Αίσωπος, την έκρυψε στα φτερά του μαζί με τον μύθο του και την έσωσε. Βρίσκει έναν βάτραχο, τον οποίο και ονομάζει Διογένη, τον διορίζει φίλο της και κάθε μέρα, μέσα από ένα μύθο, του μαθαίνει όλη την νεότερη Μυθολογία των Ελλήνων. Έτσι αρχίζει ένα ταξίδι με δέκα αλληγορικούς μύθους, ψάχνοντας να καταλάβει και η ίδια τους λόγους που οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα στο βυθό.

«Ο τρόπος μυθοπλασίας του ήρωα είναι παραληρηματικός, όχι μόνο λόγω της φαινομενικής τρέλας του, αλλά γιατί τα πάντα είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους σαν κρίκοι μιας αλυσίδας, σαν κόμποι σε ηλεκτροφόρα καλώδια, που σε όποιο σημείο της αν τα ενώσεις, θα παράγουν σπίθα. Η λογική διαδοχή εδώ δεν έχει καμιά σημασία. Αντίθετα μπορεί να υπεραπλούστευε και να εγκεφαλοποιούσε τα υλικά ενός οικοδομήματος, που στηρίζει την κατασκευή του στην χημεία και όχι στα μαθηματικά. Γιατί, αν νοσεί ο νεοελληνικός μας βίος, η νόσος του είναι αποτέλεσμα βίαιων, ετερόκλητων και τυχάρπαστων χημικών προσμίξεων, κι όχι λογικών ή μαθηματικών εκτιμήσεων και υπολογισμών» υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, ο αείμνηστος Δημήτρης Ποταμίτης στο συγγραφικό του σημείωμα.

Σαν ένα λυρικό ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, με όχημα την ελληνική μυθολογία, έρχεται λοιπόν να μας παρουσιαστεί εντέχνως σήμερα ο «Έλληνας βάτραχος» καταγράφοντας την άνοδο και την πτώση των ανθρώπων, την εξιλέωση μα και την αναβίωση.

Ο Αυγουστίνος Ρεμνούνδος δείχνει να έχει προχωρήσει σε μια βαθιά ανάγνωση του έργου του Ποταμίτη, έχοντας ανακαλύψει τις λεπτές του πτυχές τις οποίες και αναδεικνύει τα μέγιστα. Αξίζει να σημειωθεί, δε, πως η προσαρμογή που έχει πράξει σε σημεία του έργου, ώστε να συγχρονιστούν κατά τι με το σήμερα, είναι ζηλευτή και άκρως προσεγμένη.  Ακολουθεί μια καθ’ όλα καθαρή σκηνοθετική γραμμή φωτίζοντας το πλήθος των στοιχείων που αντικατοπτρίζονται στην πυκνότητα του λόγου και βοηθώντας την ερμηνεύτρια του να ανθίσει μιας και ξετυλίγει το σύνολο των ερμηνευτικών της χρωμάτων στη σκηνή.

Στην πλέον ώριμη καλλιτεχνική της στιγμή, όπου αφήνεται να παρουσιάσει ερμηνευτικές της πλευρές ελαφρώς κρυμμένες, η Αννίτα Κούλη θαρρώ πως επανασυστήνεται θεατρικώς. Σπουδαίοι ελιγμοί στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας της, από το χιούμορ της στιγμής στο δράμα της επιβίωσης και ξανά πίσω όπως ακόμα και η διαδρομή από την απόγνωση στην ελπίδα. Σαφέστατα εύστοχη και επιτυχημένη η θύμηση του εν λόγω έργου και η προσέγγιση του σε μια μικρή σκηνή, σαν το φιλόξενο Vault, όπου όλα εισπράττονται 100% από τον θεατή.

Ειδική μνεία, δε, θα κάνω στον μουσικό κόσμο που δημιουργεί ο Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr), ο οποίος συνοδεύει και ενισχύει εξαίσια την ροή του μονολόγου. Το λειτουργικό σκηνικό και το κοστούμι της πρωταγωνίστριας υπογράφει η Τόνια Αβδελοπούλου ενώ τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς η Γιέλενα Γκάγκιτς.

Μια παράσταση που θα προτείνω με θέρμη να προγραμματίσετε σύντομα, φίλοι, μιας και θα προσφέρει πολύ τροφή για σκέψη και προβληματισμό αποχωρώντας από την αίθουσα του θεάτρου. Ένα έργο που έχει – και πάντα, εκτιμώ, θα έχει – να μας θυμίζει πολλά!