Θέατρο: Σεργιάνι με ένα προσωπείο στον παραλογισμό της νέας πραγματικότητας
Προσωπείο, κάθε Σάββατο στο θέατρο Εργοτάξιον.
Πρωτομηνιά σήμερα και έρχομαι να σας φέρω αγαπητοί μου φίλοι μια νέα ενδιαφέρουσα πρόταση για το θέατρο εδώ, μέσα από το Σεργιάνι του zappIT, ώστε να την εντάξετε προεσεχώς στην ατζέντα της θέασης σας. Ο λόγος για το νέο έργο του Γιάννη Παπάζογλου, «Προσωπείο» που ανεβαίνει για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή σε σκηνοθεσία Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλου στο Εργοτάξιον της Δάφνης.
Μέσα από το πρίσμα της τάσης του σύγχρονου ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα, το νεοελληνικό αυτό έργο μάς φέρνει σε πρώτο πλάνο έναν υπάλληλο μεγάλης πολυεθνικής που ασχολείται με την τεχνητή νοημοσύνη. Ο Θωμάς όμως βρίσκεται σε προσωπικό και οικονομικό αδιέξοδο, γι’ αυτό και δέχεται να πάρει μέρος σε ένα ανορθόδοξο πείραμα προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά τον ίδιο και την οικογένεια του.
Με τη βοήθεια της Άννας, μιας πλαστικής χειρουργού, δημιουργείται ένα ολόιδιο προσωπείο το οποίο μεταμοσχεύεται πάνω απ’ το πρόσωπο του ήρωα. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης για την προσαρμογή στο νέο του «ρόλο» ωστόσο, βαθμιαία, η προσωπικότητα του αλλοιώνεται μέχρι να εξαφανιστεί τελείως. Δεν ξέρει πια αν είναι ήρωας ή λιποτάκτης και τα σύνορα ανάμεσα στην πραγματικότητα, τη φαντασία και τη μνήμη μπερδεύονται. Όπως εκείνος, έτσι και εκείνη, έχουν πληγές ανοιχτές από το παρελθόν και καλούνται αμφότεροι να αντιμετωπίσουν μία νέα ζοφερή πραγματικότητα.
Ακολουθώντας μια καθ’ όλα ασφαλή, πλην καθαρή, σκηνοθετική οδό, ο Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος είναι εμφανές πως έχει βουτήξει εις βάθος στον κόσμο του έργου του Παπάζογλου και έχει σαν στόχο να το ταξιδέψει μέσω των ερμηνευτών του. Κατορθώνει να αναδείξει ουσιαστικά χρώματα και των δύο, του Θωμά και της Άννας του, ενώ αποδίδει ομαλά τις παρορμήσεις και τις βαθύτερες επιθυμίες των ηρώων στη ροή υπαρξιακού θρίλερ που δίνει με όρεξη. Εντιμότητα και ευδιάκριτες κορυφώσεις διακρίνουν την σκηνοθεσία του.
Στη σκηνή, σε έναν χορό ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, συναντάμε την Αγάπη Παπαθανασιάδου και τον Παναγιώτη Μαρίνο. Ηθοποιοί με ενδιαφέροντα όπλα στην ερμηνευτική τους φαρέτρα, έχοντας την χαρά να τους έχω παρακολουθήσει αμφότερους και στο παρελθόν σε διαφορετικά είδη. Από τη μιά η γοητευτική εσωτερικότητα της ηθοποιού, με την οποία αγκαλιάζει από την αρχή τις ρωγμές της ηρωίδας της και από την άλλη η αίσθηση σιγουριάς του συμπρωταγωνιστή της για το ανασφαλές και δύσβατο μονοπάτι που καλείται να βαδίσει ο ήρωας του. Η ομοιογένεια και η σκηνική σύμπνοια εκτιμώ πως έχουν τον πρώτο λόγο εδώ ενώ μια αμοιβαία εμπιστοσύνη, του ενός στον άλλον καθ’ όλη τη ροή της ιστορίας, κάνει ιδιαίτερα θελκτικό στη θέαση το εν λόγω δίδυμο πρωταγωνιστών.
Την μινιμαλιστική σκηνογραφία του χώρου υπογράφει Ιωακείμ Κάσδαγλης, την καλοκουρδισμένη χορογραφία επιμελήθηκε η Δέσποινα Χρυσάνθου ενώ την μουσική του tango συνέθεσε ο Απόλλων Ρέτσος. Τέλος, ο Τάκης Σπανός υπογράφει τους φωτισμούς.
Συμπερασματικά θα σας προτρέψω, φίλοι, να αναζητήσετε την εν λόγω παράσταση στο νεοσύστατο Εργοτάξιον μιας και πρόκειται για ένα «διαμάντι» δωματίου, ιδιαιτέρως δουλεμένο στις λεπτομέρειες, που θα σας προσφέρει αρκετή τροφή για προβληματισμό και συζήτηση μετά το τέλος της. Ως το επόμενο θεατρικό Σεργιάνι, να περνάτε όμορφα…