Έργο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος και υψηλής κοινωνικής αξίας σας φέρνω ως πρόταση για το θέατρο σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, εδώ μέσα από το Σεργιάνι του zappIT. Ο λόγος για το «Trans-port» της Ειρήνης Δερμιτζάκη που διακρίθηκε στο Outreach Project και αποφάσισε να ανεβάσει με έμπνευση ο Δημήτρης Καρατζιάς στη σκηνή του Πολυχώρου Vault.
Ένας νταλικέρης μεταφέρει παράνομα με το φορτηγό του, μια γυναίκα από τη Συρία χωρίς να γνωρίζει ότι είναι τρανς. Το ταξίδι με προορισμό την Στοκχόλμη ξεκινά από τον Πειραιά κι όσο τα χιλιόμετρα περνούν, οι δυο ήρωες, η Sabah κι ο Θοδωρής, ανακαλύπτουν όσα τους ενώνουν και όσα τους χωρίζουν. Ένα road trip, ετεροχρονισμένης ενηλικίωσης μέσα απ’ τα βιώματα των χαρακτήρων, τον πόλεμο, την προσφυγιά και τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Μια συνάντηση δύο διαφορετικών ανθρώπων που φέρνει στην επιφάνεια, την ξενοφοβία, τη τρανσφοβία και τον μισογυνισμό μιας παγιδευμένης σε κοινωνικά στεγανά χώρας, που παλεύει να αλλάξει.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς διαβάζει την ουσία του έργου της Δερμιτζάκη, όπως συνηθίζει άλλωστε να πράττει, για να φωτίσει μαεστρικά την σκληρότητα, τον κυνισμό και την συγκίνηση που αυτό φέρει δίνοντας το ώριμο «κουκούτσι» στον θεατή. Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα σε πρώτο πλάνο και την ευρύτερη αποδοχή της. Ευαίσθητη μα συνάμα ρεαλιστική και κατ’ επέκταση τραγική στα περισσότερα σημεία η ιστορία και εκείνος γνωρίζει καλά το μονοπάτι που θέλει να καθοδηγήσει εξ αρχής τους δυο του ερμηνευτές.
Στη σκηνή βρίσκουμε τον έμπειρο Σωτήρη Δούβρη και την νεοφερμένη Kassandra El Najjar σε ένα καθ’ όλα γοητευτικό θεατρικό πάντρεμα. Οι δυο τους καλούνται να μεταφέρουν τις ψυχοσυνθέσεις δυο ηρώων πληγωμένων που περπατούν παράλληλα στον σκοτεινό δρόμο των ανισοτήτων. Με στιβαρότητα μα και ρωγμές δουλεμένες «ντύνει» ο πρώτος τον Θοδωρή του ενώ η τρανς από την Συρία έρχεται να βγάλει με πυγμή μα και μια γλυκιά σκηνική αγουράδα όλη την αλήθεια ζωής και τα εμπόδια που καλείται μονίμως να ξεπερνά, ακόμα και η ίδια, στην Sabah της. Μια διαδρομή αποδοχής ελευθερίας και διαφορετικότητας από τη μια, τραυμάτων και λαθεμένων επιλογών από την άλλη. Προσωπικά με εξίταραν οι ερμηνευτικές κορυφώσεις του ζευγαριού, όπως και το ορθό δόσιμο χαρακτήρων από τον Δημήτρη Καρατζιά, δίχως ακολούθηση της θεατρικής πεπατημένης σε τέτοιους ρόλους.
Ειδική μνεία θα κάνω επίσης με χαρά τόσο στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, η οποία ενισχύει συνεχώς το συναίσθημα στην εξέλιξη της ιστορίας όσο και στην κίνηση που προσφέρει η χορογράφος Φένια Αποστόλου στην ηρωίδα της Kassandra El Najjar.
Θα εκτιμήσω πως πολλοί θεατές θα βγουν από τη σκηνή του φιλόξενου Πολυχώρου με ένα αίσθημα… γροθιάς στο στομάχι, κάτι το οποίο και θα αποτελέσει μια έξοχη αφορμή για εσωτερικό προβληματισμό και ενδοσκόπηση τα επόμενα λεπτά στο φουαγιέ. Ασφαλώς λοιπόν και θα σας προτείνω να εντάξετε την εν λόγω δουλειά στην ατζέντα θέασης σας για να νιώσετε το συναίσθημα τούτο και να συναισθανθείτε την αλήθεια ενός κόσμου δίπλα μας.