Για μία ακόμα φορά, λίγο πριν η νέα εβδομάδα κάνει την είσοδο της, μέσα από το zappIT ερχόμαστε να σας παρουσιάσουμε προτάσεις για το θέατρο που αξίζει να συμπεριλάβετε στην ατζέντα της θέασης σας. Παραστάσεις που σίγουρα θα προσφέρουν στην έξοδο σας.
Οι κάτω απ’ τα αστέρια, του Τηλέμαχου Τσαρδάκα
Δευτέρα και Τρίτη στο Σύγχρονο θέατρο
Το θέατρο είναι παιχνίδι. Το θέατρο είναι ο ύμνος του παίζω και αυτό ακριβώς περνούν στην καρδιά του θεατή οι δυο ερμηνευτές. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση που «χορεύουν» με τόση μαεστρία στη σκηνή απλώνοντας κάθε πτυχή του ταλέντου τους.
Ύστερα από την τέταρτη θέαση, δε, της παράστασης από το ξεκίνημα οφείλω να ομολογήσω πως κάθε θεατής θα στερηθεί ουσιαστικής καλλιτεχνικής τροφής εάν δεν επιλέξει να ταξιδέψει, ή ορθότερα δεν αφεθεί να τον ταξιδέψουν εκείνοι κάτω από τα αστέρια.
Αυτή είναι η γλυκόπικρη, ρομαντική, συναρπαστική ιστορία δυο ερωτευμένων νέων. Μια ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης για τις μεγάλες προσδοκίες και την σκληρή πραγματικότητα που σαν φόντο έχει τις παραλίες και την εποχή της αθωότητας. Τέλη των 80s, αρχές των 90s. Ελληνική επαρχία, πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται και ζουν κάτω απ’ τα αστέρια.
Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια και μια συνάντηση εκκρεμεί.
Το καινούργιο παιδί, των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα
Από Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη
Την ωραιότερη επιλογή την κατάλληλη στιγμή έκανε η Κάτια Δανδουλάκη με το νέο μονόλογο που επέλεξε να παρουσιάσει στο θέατρο της οδού Αγίου Μελετίου στην Κυψέλη. Και αυτό διότι, έπειτα από μια καραντίνα διαρκείας και την αποξένωση που όλοι βιώσαμε, τι πιο ουσιαστικό από μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας που σε καλεί να μοιραστεί με γλυκύτητα μα και πόνο ψυχής μαζί σου όλη την ζωή της. Μια ζωή δοσμένη σε ένα βράδυ.
Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Είναι μια γυναίκα της γενιάς μας, μία από μας. Ο συντηρητικός μπαμπάς, η μαμά που διαβάζει ακόμα και τη σκέψη της κόρης της, οι έρωτες, οι γάμοι, οι προδοσίες, οι γέννες, τα παιδιά που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα, τα μπότοξ, οι απώλειες. Η ζωή όπως ξετυλίγεται, άλλοτε σαν δράμα, άλλοτε σαν κομεντί κι άλλοτε σαν φάρσα όμως μπορεί να είναι ξεχωριστή.
Το λειτουργικό κινηματογραφικό σκηνικό υπογράφει ο Γιώργος Γαβαλάς, ενώ τον σχεδιασμό των φωτισμών ο Αλέκος Αναστασίου και την μουσική ο Αντώνης Παπακωσταντίνου. Στοιχεία που προσφέρουν μια υπερπαραγωγή αλήθειας στον θεατή σε σκηνοθεσία και συγγραφή ασφαλώς των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα.
Tape, του David Negrin
Σάββατο και Κυριακή στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο
Για δεύτερη φορά, με νέα σκηνοθετική ματιά, έρχεται να παρουσιαστεί στο ελληνικό κοινό το έργο του David Negrin. Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους αναλαμβάνει να μας συστήσει αυτό το σύγχρονο, γρήγορο με έξυπνο χιούμορ Αμερικάνικο έργο που θίγει πολλά θέματα.
Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του ενός σε τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή…
Πώς αντιλαμβάνεται και πώς αναπαράγει ο κάθε χαρακτήρας ένα περιστατικό που ανήκει στο παρελθόν και με ποιον τρόπο ο χρόνος διαστρεβλώνει τις θέσεις τους;
Ο Κωνσταντίνος Κάππας, η Εμμανουέλα Αλεξίου και ο Δημήτρης Λιακόπουλος απλώνουν στο Tape το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και του βιασμού ενώ απαντούν στα εξής ερωτήματα. Τι συνιστά τελικά τον βιασμό; Ποια είναι τα όρια και ποια τα σημάδια ότι μια γυναίκα συναινεί ή όχι στην σεξουαλική πράξη; Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη παρουσίαση του, το Tape μοιάζει πιο επίκαιρο με το #metoo να δίνει φωνή σε όσους την χρειάζονται.