Ο αγώνας να αποκτήσει παιδί, ο καρκίνος, η απώλεια των γονιών της, το σημάδι στα χείλη… Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση, η Φώφη Γεννηματά μίλησε για όλα -έτσι όπως δεν την έχουμε ακούσει ποτέ- σε μια εξαιρετική συνέντευξη της Σάσας Σταμάτη για το «Πρωινό».
Δέκα χρόνια αγώνας για να αποκτήσει παιδί
«Παντρεύτηκα με τον πρώτο μου άντρα όταν ήμουν 22 χρονών. Δύο χρόνια μετά μας είπαν ότι δεν θα κάνουμε παιδιά. Μετά το πρώτο σοκ, όταν συνήλθα είπα «Δεν υπάρχει περίπτωση, εγώ θα κάνω». Απέκτησα τη μεγάλη μου κόρη μετά από δέκα χρόνια αγώνα. Στον Γιώργο ήμουν υπερνομάρχης, δούλευα απίστευτες ώρες και γεννήθηκε πρόωρος. Εκεί να δεις τύψεις. Έλεγα «εγώ φταίω». Τώρα είναι παίδαρος, τελειώνει το δημοτικό. Όταν έμεινα έγκυος στη μικρή δεν το πίστευα. Έλεγα κάποιο πρόβλημα θα έχω πάλι και τελικά προέκυψε η Κατερίνα. Είναι η ευτυχία στη ζωή μου, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό».
«Η μικρή όταν αρρώστησα ήταν μόλις δύο χρονών»
«Σοκ! Πολύ δύσκολες στιγμές. Παρ’ όλο που τα είχα ζήσει είναι άλλο πράγμα να συμπαραστέκεται κανείς στους δικούς του και άλλο να τα ζει στο σώμα του. Να αντιμετωπίζει την αγωνία, θα υπάρχει αύριο; Η μικρή όταν αρρώστησα ήταν μόλις δύο χρονών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από μία μάνα από το να ζει με την αγωνία αν θα μπορέσει να είναι δίπλα στα παιδιά της να τα μεγαλώσει. Κάθισα και σκέφτηκα… ή θα ζεις συνέχεια με τον φόβο του τι θα γίνει αύριο ή θα πεις τη ρουφάω τη ζωή και αν είναι να ζήσω δύο χρόνια θα τα ζήσω όπως θέλω εγώ. Αυτό έκανα».
«Γιατί να μην είναι εδώ οι δικοί μου»;
«Τους έχασα πολύ νωρίς, πολύ άδικα. Όταν πήγαινα στην παιδική χαρά των παιδιών και έβλεπα τον παππού ή τη γιαγιά αισθανόμουν μία πίκρα μέσα στην καρδιά μου κι έλεγα «γιατί να μην είναι εδώ οι δικοί μου»;».
Το σημάδι στα χείλη
«Έτσι γεννήθηκα και δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πάω να κάνω πλαστική. Εγώ ήμουν πάρα πολύ ωραία με τον εαυτό μου και δεν αισθάνθηκα ποτέ ανάγκη να το κάνω».