Zappit

Σέβη Αμανατίδου: Συγκινεί για την απώλεια του συζύγου της και βουλευτή Μανούσου Βολουδάκη

"Πίστευε ότι θα κερδίσει κι αυτή, όπως κι όλες τις άλλες. Εκεί αμφέβαλες, ήθελες να το πιστέψεις ότι θα τα καταφέρει, αλλά είχες να κάνεις με άλλο θηρίο" δήλωσε η Σέβη Αμανατίδου Βολουδάκη.

Η Σέβη Αμανατίδου Βολουδάκη παραχώρησε συνέντευξη στο Happy Day και στην Σταματίνα Τσιμτσιλή και μίλησε για την απώλεια του συζύγου της και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας,  Μανούσου Βολουδάκη και την απόφασή της να κατέβει κι η ίδια στην πολιτική.

«Είναι μια μεγάλη λύπη, που μαθαίνεις να ζεις με αυτήν. Είναι σαν να συνεχίζω να ζω με μία μόνιμη αναπηρία. Ήμασταν μαζί περίπου 20 χρόνια και αποκτήσαμε τρία παιδιά. Ήμασταν αγαπημένο ζευγάρι μαζί σε όλα. Τον έχουμε τόσο πολύ μέσα μας που είναι σαν να υπάρχει. Πιστεύαμε ότι μέχρι τελευταία στιγμή ο Μανούσος θα τα καταφέρει, γιατί ήταν ένας αισιόδοξος άνθρωπος και αυτό μας το μετέδιδε και εμάς, αισθανόμασταν ότι όλα θα πάνε καλά. Μάλιστα, οι τελευταίες του κουβέντες ήταν θα τα καταφέρουμε» είπε η Σέβη Αμανατίδου Βολουδάκη.

«Ήθελε να ζήσει, το πίστευε, ήταν αγωνιστής έτσι κι αλλιώς και έδινε μάχες. Πίστευε ότι θα κερδίσει κι αυτή, όπως κι όλες τις άλλες. Εκεί αμφέβαλες, ήθελες να το πιστέψεις ότι θα τα καταφέρει, αλλά είχες να κάνεις με άλλο θηρίο. Πρόλαβα να του πω όσα ήθελα. Τις τελευταίες ημέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο κι ήταν με τον όρο και τα σωληνάκια, έλεγε ο ένας στον άλλον ότι περνάμε χρόνο μαζί. Τα παιδιά μας είναι 15, 14 και 9 ετών. Είναι δύσκολο γιατί ο Μανούσος ήταν παρών σε όλα, μπαμπάς. Έχουν κληρονομήσει από εκείνον την αισιοδοξία και λένε ότι μπορεί να έχει φύγει, αλλά είναι κάπου καλά και μας προσέχει. Είναι εδώ στις αποφάσεις μας» πρόσθεσε η Σέβη Αμανατίδου Βολουδάκη και συμπλήρωσε ότι χρειάστηκε και την βοήθεια ψυχολόγου για να διαχειριστεί την απώλεια.

«Στην αρχή, όταν μου έγινε η πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν κάτι εξωπραγματικό. Δηλαδή είπα όχι, πώς; Είχα βυθιστεί σε μία θλίψη που προσπαθούσα να διαχειριστώ μόνη μου γιατί σε ένα σπίτι με τρία παιδιά δεν μπορεί να υπάρχει μόνιμο πένθος. Έπρεπε τα παιδιά να μπούνε σε ένα πρόγραμμα και να φανεί ότι η ζωή συνεχίζεται Η πρώτη συζήτηση που έκανα με τα παιδιά γι’ αυτό, μου είπαν να το κάνω με ενθουσιασμό, με χαρά και να το κάνουμε παρέα. Δεν ξεχνάς ποτέ ούτε σταματάς να λυπάσαι, ο πόνος είναι εκεί, αλλά κάνεις ένα βήμα μπροστά» πρόσθεσε.