Με μια πρόταση από τα όμορφα ενδεχομένως, μα σίγουρα αστραφτερά, ’80s σας φέρνω για το θέατρο σήμερα εδώ, μέσα από το Σεργιάνι του zappIT, αγαπημένοι φίλοι. Ο λόγος για το νέο έργο του Χάρη Ρώμα, το «Πιρούνι» το οποίο αναλαμβάνει να στήσει με έμπνευση ο Δημήτρης Καρατζιάς στη φιλόξενη σκηνή του Πολυχώρου Vault στην καρδιά του Βοτανικού.
Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, με συμμετρικές πινελιές γέλιου και προβληματισμού, την οποία ο σκηνοθέτης φέρνει εύστοχα στα ’80s καυτηριάζοντας όλα τα κακώς κείμενα του νεοέλληνα. Της γενιάς του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», της ευημερίας των χρόνων εκείνων, της πατριαρχίας, του κιτς, της μίζας και της λαμογιάς. Της γενιάς που μας οδήγησε στο σήμερα.
Θεσσαλονίκη 1984. Η οικογένεια Παλιούρα, της γνωστής αλυσίδας γραφείων κηδειών «Ο Ουρανός», Αποστόλης και Ζαμπέτα, μαζί με την κόρη τους Φιόνα, και τη Ρουμάνα υπηρέτρια τους Μιλένα, ετοιμάζονται πυρετωδώς για να υποδεχτούν τον μέλλοντα γαμπρό τους Αλέξανδρο που καταφθάνει μαζί με τον πατέρα του, τον πρόξενο Αιμίλιο Δοξιάδη. Μια οικογένεια με κάποια από τα χειρότερα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα. Νεόπλουτοι, επιδειξιομανείς, κακόγουστοι, κουτοπόνηροι, ημιμαθείς, ρατσιστές, σεξιστές, άξεστοι, διψασμένοι για καταξίωση και κοινωνική αναγνώριση.
Θαμπωμένοι από την κοινωνική θέση, το στάτους και την οικονομική κατάσταση των συμπεθέρων τους, το μόνο που επιθυμούν είναι να βολέψουν, δηλαδή να καλοπαντρέψουν την μοναχοκόρη τους. Μέσα σε μια βραδιά που εξελίσσεται σε εφιάλτη, με εφαλτήριο το χιούμορ, αποκαλύπτονται σταδιακά μια σειρά από μυστικά και ψέματα, μια σειρά από μικρές τραγωδίες, που κορυφώνουν την πλοκή μέχρι το απροσδόκητο φινάλε.
Έχοντας με ευκολία κατανοήσει όλα όσα ο συγγραφέας θέλει να θυμίσει στον θεατή, ο Δημήτρης Καρατζιάς οργανώνει μια καλοκουρδισμένη ερμηνευτική ομάδα και φροντίζει να μας παρασύρει σε 90 λεπτά γέλιου που ευτυχώς, όμως, φέρει και ουσία. Δηλαδή ναι μεν πολλές στιγμές θα κάνουν τον θεατή να γελάσει με σκηνικά γνώριμα από τα παλιά αλλά αρκετές επίσης, για μένα και γοητευτικότερες, θα τον κάνουν να προβληματιστεί και κυρίως να συναισθανθεί τους πληγωμένους ήρωες και τις αντιλήψεις αυτών σε εκείνα τα χρόνια. Χρόνια που βεβαίως μας έφεραν στα επόμενα και τα επόμενα με… γλύκα στο σήμερα.
Εντός του πολύ ενδιαφέροντος σκηνικού, φερμένο σαν από σπίτι πράγματι του ’84 στη συμπρωτεύουσα που που υπογράφουν η Κική Μαυρίδου και ο Μιχάλης Παπαδόπουλους, συναντάμε ηθοποιούς με κέφι και αγάπη για αυτό που καλούνται να υπηρετήσουν. Με εξέχουσες του εγχειρήματος τις πληρέστατες, ισορροπημένες και εις βάθος δουλεμένες, ερμηνείες της Χριστίνας Σαμπανίκου και του Γιάννη Οικονομίδη, έρχεται ο Δημήτρης Φραγκιόγλου να συναισθανθεί πλήρως τα χρώματα το «ηγέτη» της οικίας Παλιούρα με την Φανή Παλιούρα που ως Ρουμάνα οικιακή βοηθός προσθέτει συνεχώς μπριόζικες πινελιές.
Θα ξεχωρίσω, δε, την όμορφη σκηνική ενέργεια της Μαρίζας Μανατάκη και του Τάσου Τζιβίσκου, οι οποίοι εκφράζουν με πυγμή όλα όσα ιδανικά θα ήθελαν να αποφύγουν ως γόνοι μιας συγχυσμένης γενιάς. Σαφέστατα η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη συμβάλλει τα μέγιστα στην προσπάθεια να στηθεί μια παράσταση ισχυρότερη της βάσης του κειμένου, ενισχύοντας τόσο τις κωμικές όσο κυρίως τις πιο βαθιές στιγμές των ηρώων της παράστασης.
Μια δουλειά που σε κάθε περίπτωση θα σας προσφέρει μια ευχάριστη έξοδο, αν επιλέξετε να την εντάξετε στην ατζέντα της θέασης σας, συνοδεία προβληματισμού και μιας μικρής θλίψης για όσα έφερε και δη άφησε εκείνη η εποχή και η γενιά του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου…