Την απίστευτη περιπέτεια της στην Αμερική περιέγραψε στο περιοδικό «Λοιπόν» η Νάσια Κονιτοπούλου. Η τραγουδίστρια παρέμεινε στο κρατητήριο για 20 ώρες μέσα σε 3 μέρες γύρισε πίσω.
Στο εξωτερικό έχουν αλλάξει τα δεδομένα, όταν πηγαίνεις για να τραγουδήσεις;
Το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης είναι παγκόσμιο. Τα πράγματα δεν είναι ίδια στην Αμερική και την Αυστραλία, όπως ήταν πριν από 10 χρόνια. Κι εκεί είναι δύσκολα, αλλά λίγο καλύτερα απ’ ότι εδώ. Έχω πάει δυο φορές στην Αυστραλία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στην Αμερική έχω πάει στη Νέα Υόρκη. προσπάθησα να πάω και πρόσφατα, αλλά δεν τα κατάφερα.
Γιατί δεν τα κατάφερες, τι συνέβη;
Έγινε μπέρδεμα. Δεν πήγαινα για δουλειά, ήμουν καλεσμένη για μια εκδήλωση, για τον απόδημο ελληνισμό. Ο σύλλογος εκεί μου πρόσφερε τα εισιτήρια μου και φιλοξενία σε κάποιο σπίτι ομογενών για μία εβδομάδα περίπου. Δεν θα πληρωνόμουν, δεν θα έκανα πρόγραμμα, θα πήγαινα να πω δυο τραγούδια τιμής ένεκεν. Ήταν δελεαστικό για μένα να πάω εκεί μια εβδομάδα, θα έκανα διακοπές. Χάρηκα, γιατί η πρόταση ήρθε σε μια φάση της ζωής μου που είχα την ανάγκη να ξεφύγω, να ηρεμήσω. Η χαρά μου όμως έμεινε στη μέση, έγινε μπέρδεμα, γιατί η βίζα που μου είχαν βγάλει ήταν για τουρισμό, ανακαλύφθηκε στον έλεγχο του αεροδρομίου και με πήγαν στην αστυνομία του αεροδρομίου.
Τι έγινε στη συνέχεια;
Ήμουν με άλλο κόσμο, που θεωρούσαν ότι έπρεπε να εξεταστούν κι εκείνοι για να μπουν στην Αμερική. Μου έκαναν ανάκριση για το αν έχω έρθει για δουλειά, αρνήθηκα, αλλά δεν τους έπεισα, νευρίασα, γιατί με είχαν ταλαιπωρήσει. Μέσα σε τρεις μέρες πήγα και ήρθα στην Αμερική, πέρασα 20 ώρες στο κρατητήριο, βάλε και τις ώρες αναμονής στο λόμπι. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αυστηρά, γιατί είχαν γίνει λίγες ημέρες πριν τρομοκρατικές ενέργειες. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Μέσα στο κρατητήριο ήμουν με 3 κοπέλες, μία από τις Φιλιππίνες, μία από την Ιορδανία και μία από τη Νότιο Αφρική, έγκυες, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα ήθελαν να πάνε στην Αμερική για να γεννήσουν εκεί.
Πώς πέρασαν 20 ώρες μέσα στο κρατητήριο;
Άρχισα να τραγουδάω για να περάσει η ώρα από κάποια στιγμή και μετά που χαλάρωσα, ψυχαγώγησα και τις κοπέλες. Τραγούδησα το «Λάθος» του Βαρδή, που λέει η μελίνα Ασλανίδου, το «Ανάθεμα σε», το γνωστό παραδοσιακό «Ωραία που είναι την αυγή».
Δηλαδή, έκανες πρόγραμμα μέσα στη φυλακή…
Ναι. (Γέλια) Μάλιστα, στα κορίτσια εκεί άρεσαν πολύ οι μελωδίες, άκουγαν με προσήλωση. Από τη μελωδία και τον τρόπο που τα έλεγα καταλάβαιναν ότι πρόκειται περί ερωτικών τραγουδιών. με την ιδέα ότι ήμουν κλεισμένη εκεί δεν μπορούσα, χτυπούσα συνέχεια την πόρτα και φώναζα αυτόν που με είχε ανακρίνει. Ζητούσα να στείλω μήνυμα στο γιο μου, να πάρω τηλέφωνο, να πιω ένα χάπι για τον πονοκέφαλο… Δεν αισθανόμουν καλά κι έλεγα: «Θα με αφήσουν να φύγω αυτοί ή θα με έχουν εκεί κλεισμένη για πάντα;». Ένιωσα ασφάλεια όταν ένας φύλακας εκεί έμαθα ότι ήταν Έλληνας. Σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στην Αμερική και πόσο εύκολο είναι στην Ελλάδα.