Πάνος Μεταξόπουλος: «Η υπερέκθεση δεν μου έκανε καλό ψυχικά…»

Ο Πάνος Μεταξόπουλος μιλά στο περιοδικό Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού για την υπερέκθεση στην τηλεόραση πριν από 10 χρόνια, αλλά και πως είπε τώρα το ναι στο «So you think you can dance».

Μετά από 10 χρόνια κάθεσαι ξανά στην καρέκλα της κριτικής επιτροπής στο talent show So you think you can dance.

ΜΕτά από 10 ολόκληρα χρόνια είπα το «ναί», αφού πέρασαν πολλά από το κεφάλι μου. αρχικά, με φώναξαν από τον ΑΝΤ1 και μάλιστα ήταν ακόμα μυστικό ότι θα γίνει αυτό το παιχνίδι. Ήμουν πολύ επιφυλακτικός, δεν ήξερα, μου είχαν γίνει διάφορες προτάσεις όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν με ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα. Με το που μου είπαν το όνομα του συγκεκριμένου πρότζεκτ, έγινε μέσα μου κάτι, έφερα εικόνες από το παρελθόν, που είχα περάσει πάρα πολύ ωραία με το συγκεκριμένο στην τηλεόραση, γιατί έχει βοηθήσει πάρα πολύ το χορό στην Ελλάδα. Ήταν κάτι που με αφορούσε άμεσα, ήμουν εγώ και όχι κάτι εκτός από εμένα. Χάρηκα στο άκουσμα, ήμουν «μέσα» και ήθελα να βοηθήσω σ’ αυτό.

Τότε είχες περάσει δύσκολα, όπως μου είχες δηλώσει χαρακτηριστικά για τη συμμετοχή σου. Είχες πει ότι είχες αρνηθεί κατηγορηματικά ότι θα ξανάκανες κάτι τέτοιο.

Ναι, είχα αυτό τον κύκλο των ριάλιτι, δεν μπορούσα να το ξανακάνω, γιατί είχα δεχθεί πολλές επιθέσεις σε πολλά επίπεδα. Περνώντας αυτά τα 10 χρόνια, το πρώτο πράγμα που κυριάρχησε στο μυαλό μου και αποφάσισα να το ξανακάνω ήταν ότι είχε φύγει το κακό και είχε μείνει το καλό. Αν μείνεις στη ζωή σου με τα κακά, θα μιζεριάσεις. Η δική μου οπτική τώρα είναι διαφορετική, μπορούσα να διαχειριστώ διαφορετικά τον εαυτό μου και όσα θα μου συνέβαιναν. Τώρα πια δεν θα με ενδιέφερε, που ούτε τότε με ενδιέφερε πάρα πολύ, αλλά ίσως περισσότερο από τώρα. Έτσι, δεν θα με ενδιέφερε το τι θα πουν οι γύρω μου γι’ αυτό που κάνω και πως θα το εκλάβει ο καθένας. Ήθελα να το κάνω και αυτό στην παρούσα στιγμή με αντιπροσωπεύει απόλυτα, ο τρόπος που το κάνω και γιατί το κάνω. Ήμουν απόλυτα καλυμμένος και ήθελα πραγματικά να το κάνω.

Ατσαλώθηκες τώρα, δεν φοβήθηκες τις ενδεχόμενες επιθέσεις;

Ναι, Σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω άλλα σε αυτή τη ζωή, ο τρόπος μου είναι φυσικό να μην αρέσει σε όλους, οπότε ας κάνω αυτό που θέλω, όπως το θέλω.

Παλαιότερα ήσουν ο κακός της παρέας, κάτι που βοηθούσε στην τηλεθέαση. Ήταν «ρόλος» που σου είχε δοθεί;

Δεν ήταν ρόλος, δεν μου είπε κάποιος να κάνω τον κακό, ό,τι έλεγα ήταν αυθόρμητο, είμαι τέτοιος άνθρωπος, το μυαλό μου δεν φιλτράρει την απάντηση πριν τη δώσει, να την πω όμορφα. Λέω την πρώτη σκέψη που θα μου δημιουργηθεί στον εγκέφαλο μου. Όπως αντιδρώ στη σχολή, έτσι κάνω και στην τηλεόραση. Ο ρόλος του κακού ή του αυστηρού που μου είχαν κολλήσει τότε, δεν ξέρω γιατί έγινε, απλώς συνέβη, μπορεί να ήμουν έτσι εγώ, δεν λέω το αντίθετο. Δεν μπορούσα να με αλλάξω. Μπορεί να ήμουν αυστηρός με αυτά που έβλεπα τότε στον χορό, σε σύγκριση με πώς τα βλέπω τώρα.

Τι έβλεπες τότε;

Τότε με ενδιέφερε το επαγγελματικό απόλυτα σε ένα χορευτή. Τώρα βλέπω ότι και μόνο που κάποιος ασχολείται με το χορό έχω ένα κοινό μαζί του, έτσι με κάνει πιο ελαστικό.

Με την επιπρόσθετη εμπειρία των 10 χρόνων τι είδες να αλλάζει στη συμπεριφορά σου;

Απ’ ότι με βλέπω, γιατί δεν θέλω να βλέπω το σόου, για να …μη με βλέπω, να μη χαλαστώ από αυτό που θα δω.

Τι εννοείς;

Γενικότερα, δεν ήθελα και δεν θέλω να με βλέπω στην τηλεόραση. Αποσπασματικά όμως, όταν το δω, παρατηρώ ότι μου βγαίνει πολύ ο …μπαμπάς. Τώρα, τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει περισσότερο και όταν βλέπω νέα παιδιά, έχει αλλάξει η οπτική γωνία. Αυτό κρύβει έναν προστατευτισμό.

Μετά την ολοκλήρωση του σόου έχεις κάποιο φόβο μήπως επιστρέψουν συναισθήματα όπως εκείνα της κατάθλιψης και του κακού που θεωρούσες ότι σου έκανε η τηλεόραση στο προηγούμενο σόου;

Τώρα όχι, δεν φοβάμαι ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Πατάω καλύτερα στη γη, έχω μάθει να δέχομαι τα καλά και τα κακά. μου έχουν έρθει πάρα πολλά κακά, πέρασα πάρα πολύ άσχημα, κατάλαβα ότι πρέπει να δέχεσαι ό,τι σου δίνει η ζωή και να συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά. Ήμουν «υπερευαίσθητος» και δυστυχώς ή κακώς επηρεαζόμουν πολύ από τη γνώμη του καθενός. Η υπερέκθεση δεν μου έκανε καλό ψυχικά τότε και δεν παλευόταν συναισθηματικά αυτή η κατάσταση.