Τα τελευταία 7 χρόνια μένει μόνιμα στην Πάρο, όπου έχει το δικό του στούντιο, αλλά και τη μουσική σχολή του. Εκεί τον επισκέπτονται συνάδελφοι του, μουσικοί, τραγουδιστές, από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Ο Νίκος Χατζόπουλος μίλησε στο Λοιπόν και στη Ρενέ Σαραντινού για τη ζωή του, τη δουλειά του, την αγάπη του για τη μουσική, αλλά και το λόγο που τον έκανε να… αποκεντρωθεί. Αναφέρθηκε ακόμα στο δύσκολο κομμάτι που βίωσε, όταν υπέστη βαρύ ισχαιμικό επεισόδιο, όπου οι πιθανότητες να κρατηθεί στη ζωή ήταν ελάχιστες, ενώ στην περίπτωση που τα κατάφερνε, θα ζούσε με αναπηρία.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισες στη ζωή σου; Σε προσωπικό επίπεδο, το πιο άσχημο πράγμα που μου συνέβη και είπα κάποια στιγμή ένα μεγάλο «Ωχ» ήταν ένα πρόβλημα με την υγεία μου, που παρουσιάστηκε ξαφνικά το 2010. Ήταν κάτι πάρα πολύ ζόρικο και που έχει ποσοστό στο να γλιτώσεις γύρω στα 2%, τόσες ήταν οι ελπίδες. Όλοι οι γιατροί είχαν πάθει πλάκα, γιατί ήταν ανεξήγητο γι’ αυτούς, δεν πίστευαν το πως βγήκα από αυτό και τελικά πως είμαι τώρα.
Αναθεώρησες πράγματα στη ζωή σου από τότε; Εννοείται, γιατί όταν συνέβη αυτό και αναγκαστικά ήμουν μόνος, εντελώς, για πολλές μέρες, αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή.
Βρισκόσουν σε νοσηλεία; Ναι, σ’ εκείνη τη νοσηλεία που δεν εύχομαι σε κανέναν. Όταν κάποιος περνάει τέτοιες σοβαρές καταστάσεις, κάθεται μόνος και οι ώρες του φαίνονται αιώνες. Κοντά μου ήταν από την πρώτη στιγμή η μάνα μου, οι αδελφές μου, τα αδέλφια μου, η γυναίκα μου, η Γωγώ… όλοι ήταν κοντά, αλλά τις ώρες του επισκεπτηρίου. Ευτυχώς δεν μπήκα στην εντατική, γιατί δεν περίμεναν πολλά πολλά. Είχα να αντιμετωπίσω ένα πολύ βαρύ ισχαιμικό επεισόδιο… πάρα πολύ βαρύ. Μιλάμε τώρα για κόψιμο και «εξαφανιζόλ» στη μέση της εγκεφαλικής αρτηρίας. Αυτό που έπαθα εγώ, ανάμεσα στα 100 άτομα, έχουν ποσοστό να γλιτώσουν 1-2 άτομα και να μείνουν ανάπηροι μετά. Άρα, εγώ πραγματικά βίωσα ένα θαύμα. Είμαι πάρα πολύ καλά, δεν έχω κανένα πρόβλημα τώρα και στις εξετάσεις που έκανα αργότερα, βλέποντας τις οι γιατροί δεν το πίστευαν ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απορούσαν πώς ζω και είμαι καλά, πώς συνέβη αυτό, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία από κάτι τέτοιο. Αυτό μου λένε ακόμα και τώρα οι γιατροί.