Οι Φοίνισσες, με σταθερή παρουσία στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου στις σκηνοθεσίες του Αλέξη Μινωτή, που ανέβασε τελευταία φορά το έργο το 1988, επανέρχονται στην Επίδαυρο σε μια σύγχρονη παράσταση μ’ ένα ξεχωριστό επιτελείο ερμηνευτών και συντελεστών και την υπογραφή του Γιάννη Μόσχου στη σκηνοθεσία.
Ο Ευριπίδης αφηγείται μια ανατρεπτική εκδοχή του μύθου των Λαβδακιδών. Το έργο εκτυλίσσεται τη μέρα που ο Πολυνείκης έχει κυκλώσει με στρατό τη Θήβα, διεκδικώντας από τον αδελφό του Ετεοκλή να τηρήσει τη συμφωνία που είχαν κάνει να βασιλεύουν εκ περιτροπής στην πόλη. Η μητέρα τους, η Ιοκάστη, προσπαθεί απεγνωσμένα να τους συμφιλιώσει∙ δίπλα της τα άλλα πρόσωπα του μύθου, η Αντιγόνη, ο Κρέων, ο Μενοικέας, ο Τειρεσίας, ο τυφλός Οιδίπους, θύματα και θύτες ενός επικείμενου καταστροφικού πολέμου. Μπορούν οι γιοι του Οιδίποδα να ξεφύγουν από την κατάρα του πατέρα τους;
Θέλουν πραγματικά οι άνθρωποι να αποφύγουν την εμφύλια διχόνοια; Να διακόψουν τον κύκλο του αίματος;
Σημείωμα σκηνοθέτη, Γιάννη Μόσχου: Κατά την αντίληψή μου, κάθε παράσταση ενός έργου του παρελθόντος οφείλει να επαναδιατυπώνει το έργο στο σήμερα, ώστε να επιτρέψει την άμεση επικοινωνία του με το σύγχρονο κοινό. Γι’ αυτό και προχώρησα σε κάποιες δραματουργικές παρεμβάσεις παίρνοντας αρκετές ελευθερίες στα χορικά και στο φινάλε του έργου, σε μια προσπάθεια να συνδεθεί ο Χορός πιο οργανικά με τη δράση των επεισοδίων και να δοθεί μια καθαρότερη λύση για το τέλος, ενώ έγιναν και κάποιες συμπτύξεις του κειμένου καθώς και λίγες μεταθέσεις στίχων, χάριν σκηνικής οικονομίας. Ακόμη, οι σκηνοθετικές επιλογές όρισαν και κάποιες άλλες παρεμβάσεις: ο πρόλογος του έργου αποδόθηκε πολυφωνικά από τον Χορό, αντί της Ιοκάστης, επιπλέον στη δική μας παραστασιακή εκδοχή του έργου προστέθηκε η παρουσία ενός βωβού προσώπου: της Σφίγγας, του μυθολογικού αυτού πλάσματος που αναφέρεται συχνά στο κείμενο αλλά δεν εμφανίζεται επί σκηνής. Ελπίζω πως οι δραματουργικές και σκηνοθετικές παρεμβάσεις αυτές λειτουργούν προς όφελος της πρόσληψης του έργου, την αποτελεσματικότητά τους θα την κρίνουν βέβαια οι θεατές της παράστασης.
Οι «Φοίνισσες», αυτή η τραγωδία της διχόνοιας, της εμφύλιας διαμάχης, είναι, ήταν, και θα παραμείνουν −όπως φαίνεται−, επίκαιρες. Ένας κόσμος που μένει τυφλός απέναντι στην Ιστορία και αρνείται να μάθει από το παρελθόν, συνεχίζοντας τις καταστροφικές επιλογές του διχασμού. Παντού στον κόσμο οι λαοί μοιράζονται διαρκώς σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, μια τάση που πριμοδοτούν −διαχρονικά− οι περισσότεροι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων, χωρίς καμία διάθεση πραγματικής συνεννόησης και ουσιαστικού διαλόγου, καλώντας τους πολίτες να επιλέξουν στρατόπεδο, να διαλέξουν ανάμεσα σε «αυτούς» και σε «εμάς». Ο Ευριπίδης στις «Φοίνισσες» βάζει έναν καθρέφτη απέναντί μας, ώστε να αναλογιστούμε την ευθύνη όλων μας για τη διαιώνιση αυτού του κλίματος διχασμού.
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Γλάστρας (Αγγελιοφόρος), Μαρία Κατσιαδάκη (Ιοκάστη), Σεσίλ Μικρούτσικου (Σφίγγα), Λουκία Μιχαλοπούλου (Αντιγόνη), Κώστας Μπερικόπουλος (Παιδαγωγός), Αλέξανδρος Μυλωνάς (Τειρεσίας), Βασίλης Ντάρμας (Μενοικέας), Αργύρης Ξάφης (Ετεοκλής), Δημήτρης Παπανικολάου (Οιδίπους), Θάνος Τοκάκης (Πολυνείκης), Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (Κρέων)
Χορός Νεφέλη Μαϊστράλη, Ζωή Μυλωνά, Ελπίδα Νικολάου, Σταύρια Νικολάου, Κατερίνα Παπανδρέου, Κατερίνα Πατσιάνη, Ελίνα Ρίζου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Θάλεια Σταματέλου, Στυλιανή Ψαρουδάκη
Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία, Δραματουργική προσαρμογή: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Χορογραφία: Αμάλια Μπένετ
Συνεργάτις χορογράφου: Αντιγόνη Γύρα
Βίντεο Design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Επιστημονική σύμβουλος: Ελένη Παπάζογλου
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νάκου
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Αντωνοπούλου
Δραματολόγος παράστασης: Βιβή Σπαθούλα
Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Παρασκευή 3 0Ιουλίου, Σάββατο 31 Ιουλίου και Κυριακή 1 Αυγούστου