Ο τραγουδοποιός Νίκος Πορτοκάλογλου μίλησε στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly και στην Κατερίνα Μπούσιου για την εφηβεία και την πρώτη μπάντα, το ρόκ, τη χούντα αλλά και τις επιτυχίες και τις αδυναμίες του.
Δώσατε στην μπάντα σας τον εμπνευσμένο τίτλο «Φτερωτές κιθάρες»…
Αυτή η δουλειά είναι τα τραγούδια του πατέρα μου, του παππού μου, του τόπου μου με τον ήχο της εφηβείας μου. Όταν μεγαλώνουμε, τα θεωρούμε ρίζα μας. Στην εφηβεία μου δεν ήθελα καθόλου τα δημοτικά τραγούδια. Μου θύμιζαν τα χρόνια της χούντας στο σχολείο που βηματίζαμε υπό των ήχο των κλαρίνων. Τραυματική εμπειρία εκείνη η μαύρη και αυταρχική περίοδος.
Στον εαυτό σας τι επαναπροσδιορίσατε με την πάροδο των χρόνων;
Έμαθα να εκτιμώ και να χαίρομαι αυτά που έχω. Μερικές φορές στη ζωή μου, τα τραγούδια μου προανήγγειλαν τους μπελάδες που θα με έβρισκαν.
Δώστε μου ένα παράδειγμα…
Ας πούμε το «Θάλασσα μου σκοτεινή» με το στίχο – σχόλιο για την απληστία τα «είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω». Όταν το έγραψα για την ταινία «Μπραζιλέρο», νόμιζα ότι το έγραφα για τον πρωταγωνιστή. Μετά κατάλαβα ότι απευθυνόταν σε μένα. Είναι ολόκληρο θέμα ψυχανάλυσης αυτό…
Με την οποία έχετε ασχοληθεί;
Έκανα ψυχανάλυση για 8 χρόνια περίπου.
Με ποια αφορμή;
Γιατί είχα χάσει τον «μπούσουλα», όπως λέμε απλά. Είχα χάσει το δρόμο μου και στα προσωπικά, και στα υπαρξιακά, και στα επαγγελματικά. Δεν το χαρακτηρίζω ως κατάθλιψη, γιατί είναι πολλά πράγματα μαζί. Είχα μέσα μου πάντα, από παιδί σχεδόν, δύο αντίθετες δυνάμεις που πάλευαν. Η μία με έσπρωχνε με φόρα μπροστά, με ωθούσε να παλέψω για το όνειρό μου, για αυτό που θέλει η ψυχή μου. Υπήρχε όμως και η άλλη μου πλευρά, η λιγότερο δυναμική, που ζητούσε πάντα βοήθεια στα δύσκολα. Θα μπορούσα ως δραστήριος άνθρωπος να έχω και το σύνδρομο του άτρωτου, του γενναίου. Δεν το είχα. Γι' αυτό το τραγούδι έγινε εργαλείο εξομολόγησης των πιο κρυφών μου φόβων. Αποκαλύφθηκα, ομολόγησα τις αδυναμίες μου.