Σε μια βραδιά που προκαλούσε κατάθλιψη και την οποία, σε καμιά περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζε κανείς λαμπερή, αφού αν μη τι άλλο θύμιζε τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ο ελληνικός τελικός έμοιαζε μάλλον με μνημόσυνο παρά με γιορτή. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι οι δύσκολες ώρες που περνάμε, ούτε το χαμηλό budjet. Η ψυχή και η φαντασία δεν είναι μόνο θέμα κόστους…
Η παρουσίαση ήταν υποτονική, αμήχανη, εγκλωβισμένη σε καθωσπρέπει τσιτάτα και δημοσιοϋπαλληλίστικη διεκπεραίωση, κανένας παλμός, καμιά ζωντάνια. Ακόμα και η στιγμή της αναγγελίας του νικητή παρέπεμπε σε θλιβερό καθήκον, για να το ελαφρύνουμε, στην γνωστή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, απόψε είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».
Οι euro-fan, άντρες στην πλειοψηφία τους και κατά τεκμήριο κολλημένοι στο θεσμό, απομονωμένοι στο αμφιθέατρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όσες φορές η κάμερα συνδεόταν με αυτούς, θύμιζαν τσούρμο πανηγυριζόντων, βγαλμένοι από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80, χωρίς καν τον ψεύτικο ενθουσιασμό που δίνει ο ανιματέρ στα στούντιο των talent show.
Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς -χωρίς άλλο- ήταν τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου, σχεδόν στην έναρξη του -πέρασε και δεν ακούμπησε- show, ο οποίος με ευριματικότατο τρόπο έκανε ένα μουσικό παζλ με τα ρεφρέν των έξι διαγωνιζομένων τραγουδιών.
Μήπως τελικά να το ξανασκεφτεί η ΕΡΤ και να στείλει αυτό το κομμάτι να μας εκπροσωπήσει τον Μάιο στη Γερμανία; Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά, όπου ο ελληνικός τελικός θα κριθεί από τη δημόσια τηλεόραση ως μη γενόμενος.
Διαβάστε ακόμα: Η στεναχώρια της Nikki και ο χαμός στα παρασκήνια μετά τον ελληνικό τελικό
Διαβάστε επίσης: Λεπτό προς λεπτό όσα συνέβησαν κατά την ήδη …αλήστου μνήμης βραδιά και παρακολουθήστε τα χαρακτηριστικότερα στιγμιότυπα σε βίντεο.