Μαρίνα Ψάλτη για Δημήτρη Λιγνάδη: «Όταν ήρθε στο φως η ιστορία του ένιωσα άσχημα, αμήχανα»
«Μεγάλη στενοχώρια και οργή μέχρι που κάποια στιγμή είπα πως οι επιλογές μας μάς καθορίζουν», λέει η Μαρίνα Ψάλτη.
Η Μαρίνα Ψάλτη άνοιξε την καρδιά της στην εκπομπή «Πάμε Δανάη!» και τον Άρη Καβατζίκη και μίλησε για τα δύσκολα σχολικά χρόνια, τον γάμο με τον Γιάννη Φέρτη, αλλά και τη σχέση της με τον Δημήτρη Λιγνάδη.
«Στο σχολείο τραύλιζα, ήμουν βαριά δυσλεκτική. Άσχημο κοριτσάκι, πεταχτά αυτιά, μου έβαλαν σιδεράκια… Ψιλοχάλια ήμουν και από τότε αυτοσαρκαζόμουν. Διαγνώστηκα με δυσλεξία στο πρώτο έτος της Σχολής Καλών Τεχνών, γι’ αυτό και στο σχολείο υπέφερα. Το μισούσα το σχολείο. Οι συμμαθητές με θεωρούσαν χαζή, καθυστερημένη. Δεν άρεσα σε κανέναν, αλλά πήρα το πιο ωραίο αγόρι που υπήρχε, τον Γιάννη Φέρτη», είπε αρχικά η Μαρίνα Ψάλτη.
Για τον Γιάννη Φέρτη, η Μαρίνα Ψάλτη είπε: «Γνωριστήκαμε στην παράσταση “Γλάρος”. Γίναμε φίλοι, λέγαμε τα ερωτικά μας και μετά από κάποιους μήνες σε ένα αεροδρόμιο έσκυψε και μου έδεσε το κορδόνι. Δεν με φόβισε το ερωτικό παρελθόν του Γιάννη. Και τώρα τον ρωτάω πως νιώθει που έκανε τρεις γάμους κι εγώ κανέναν, και μου λέει πως είμαι η χειρότερη όλων.
Μονόπετρο δεν μου πήρε ποτέ. Εγώ του είπα πως αν δεν με παντρευτεί δεν πρόκειται να συζήσω μαζί του. Τον εξανάγκασα σε γάμο. Ο Γιάννης δεν ήθελε παιδί, ήταν ο όρος του. Θεωρούσε πως ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήθελε το παιδί του να τον βλέπει γέρο στα νοσοκομεία».
Για τον Δημήτρη Λιγνάδη, η Μαρίνα Ψάλτη απάντησε: «Ήξερα τις ερωτικές του προτιμήσεις και ο καθένας κάνει ότι θέλει στη ζωή του. Αλλά ως προς τα άλλα, τα πολύ σκοτεινά, θα αποφασίσει η δικαιοσύνη. Έχω κάνει παρέα με τον Δημήτρη Λιγνάδη ένα διάστημα, μετά δεν ταιριάζαμε και δεν κάναμε πλέον παρέα. Όταν ήρθε στο φως η ιστορία του ένιωσα άσχημα, αμήχανα.
Μεγάλη στενοχώρια και οργή μέχρι που κάποια στιγμή είπα πως οι επιλογές μας μάς καθορίζουν. Εάν αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και καλό για τον εαυτό μου πληγώνει αφόρητα και αβάσταχτα κάποιον άλλον άνθρωπο, πρέπει να τιμωρηθώ. Οι πόρτες όλων μας είναι κλειστές. Μπαίνουμε στο σπίτι μας και κλείνουμε μία πόρτα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει».