Με μια δημόσια ανάρτηση της στο Facebook, η Μάνια Παπαδημητρίου θέλησε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους την ιστορία της με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, που σκοτώθηκε το 2008 σε τροχαίο, λίγες ημέρες πριν το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου…
«Και ήμασταν σε μια παράσταση με τον Κωνσταντίνο που έγινε τεράστια επιτυχία. Αυτό που λέμε ΜΠΑΜ !!!! Και όλοι βραβευτήκαμε με μεγάλα βραβεία εκτός από τον Κωνσταντίνο γιατί λέει τον έβρισκαν μεγάλο σε ηλικία για το Χορν και μικρο για το μεγάλο βραβείο. Και μετά πέθανε ο διευθυντής του θεάτρου και ο καινούριος δεν ανέβασε ξανά την παράσταση, όπως ήταν προγραμματισμένο, παρά έδωσε τα δικαιώματα της αλλού!! Χωρίς καν να κρατήσει το αναγκαίο τρίμηνο που προέβλεπε το συμβόλαιο των έργων του εθνικού. Και η παράσταση παιζόταν απέναντι μας, ως η επιτυχία που συνεχίζεται από άλλους ανθρώπους. Και μια μέρα παίρνω ένα ταξί να πάω στο θέατρο που έπαιζα και μου λένε ότι πάνε να δουν τον Παπαχρόνη και την Παπαδημητρίου στο Γάλα. Και εγώ τους είπα ότι εγώ είμαι η Παπαδημητρίου και παίζω αλλού αλλά δεν με πίστεψαν. Και μια μέρα βλέπω στο δρόμο τον Κωνσταντίνο και μου λέει: Ρε μαλάκα δεν νιώθεις σαν να μην υπάρχεις;;» Κάποιους μήνες ή ένα χρόνο μετά ο Κωνσταντίνος έφυγε στ’ αλήθεια και ένιωσα την πιο μεγάλη οργή που είχα νιώσει στη ζωή μου. Λίγες μέρες μετά στη γειτονιά μου δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και η οργή μου ενώθηκε με των δεκαπεντάχρονων παιδιών για έναν παράξενο λόγο. Και στήριξα τη δύναμη των φωνών τους, αλλά όχι τις καταστροφές της πόλης μου. Μόνο που η οργή, όταν είσαι 15 χρονών, δεν είναι σαν τη δική μας των μεγάλων που ξέρει να μπαίνει σε κουτάκια και να γίνεται χαμόγελο. Η οργή των παιδιών δεν μαζεύεται καμιά φορά.
Και σήμερα που είναι η επέτειος του θανάτου του Κωνσταντίνου θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη μνήμη μου. Γιατί είναι αναγκαίο να καταγράφονται οι ιστορίες των ανθρώπων και των θεάτρων.
Ευχαριστώ τον Νίκο Μαστοράκη και βέβαια τον Νίκο Κούρκουλο, που δεν υπάρχει πια, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστώ πάνω στη σκηνή με αυτόν τον αληθινό Πρίγκιπα τον Κωνσταντίνο που δεν υπάρχει πια. Και ελπίζω να νιώθουν πολύ άσχημα εκείνοι που ξαστόχησαν να τον βραβεύσουν όταν του έπρεπε. Ενώ βραβεύουν με μεγάλη ευκολία οποίον θέλουν, όποτε τους βολεύει να το κάνουν.
Μετά την ενασχόληση μου με την πολιτική άρχισα να καταλαβαίνω μερικά πράγματα καλύτερα από την άλλη πλευρά των κλειστών γραφείων και ξέρω πια πώς να παλέψω για να μην ξανασυμβούν τέτοιου είδους αδικίες απέναντι στους ανθρώπους, στην τέχνη και στη ζωή.
Κι όσο περνάει απ’ το χέρι μου θα το κάνω μέχρι να πεθάνω. Γιατί το θέατρο δεν γίνεται με συμβόλαια, ούτε με διαπραγματεύσεις αλλά με πόνο, δάκρυα, ιδρώτα και σάρκα αληθινή που δεν αντικαθίσταται εύκολα όταν πετύχει και δεν αποτιμάται σε χρήμα. Όμως όλα τα άλλα σ’ αυτόν τον κόσμο γίνονται με νομικές πράξεις. Και δυστυχώς μόνο από αυτές καταλαβαίνουν οι άνθρωποι σε κάποιες περιπτώσεις. Και δεν πρέπει καθόλου να το υποτιμούμε οι καλλιτέχνες αυτό», γράφει η Μάνια Παπαδημητρίου, η οποία είχε πρωταγωνιστήσει με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στην παράσταση «Το γάλα».
