Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Είμαι από μεγάλη οικογένεια»!

Αν και ο σπουδαίος στιχουργός, από την 1η Γενάρη… κατέβασε μολύβι, σταματώντας να αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Τα Νέα», όπου είχε τη στήλη του για 54 χρόνια, εντούτοις –ευτυχώς!- συνεχίζει να γράφει στίχους που γίνονται τραγούδια και τα τραγουδάμε όλοι.

Αυτό το Σάββατο, στις 4 το μεσημέρι, μέσα από τη συχνότητα της ΝΕΤ, θα δούμε το Λευτέρη Παπαδόπουλο να μιλά «Προσωπικά» στην Έλενα Κατρίτση.

Με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την εποχή που έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, τη «Φτωχολογιά» και την «Άπονη Ζωή», τονίζει πως «ξέρεις τι θα πει να γράφεις ένα τραγούδι και να το λέει όλη η Ελλάδα; Τι δύσκολο πράγμα είναι και πόση αφοσίωση θέλει; Γράψε – σκίσε, ξαναγράψε; Υπάρχουν τραγούδια που τα έχω γράψει πριν από 50 χρόνια και δεν τα έχω τελειώσει μέχρι σήμερα… Το να έχεις υμνήσει τον έρωτα είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί με τα τραγούδια σου ερωτεύονται και οι άλλοι. Το πιο συγκλονιστικό στη ζωή μου είναι όταν βλέπω ζευγάρια να φιλιούνται ενώ ακούγεται ένα δικό μου τραγούδι.»

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, σε μια εξομολόγηση ψυχής, μιλά για τους ήχους και τις μυρωδιές της παιδικής του ηλικίας, αλλά και την οικογένειά του, τους γονείς του, τον πατέρα του και τη μητέρα του που μπορεί να ήταν βιοπαλαιστές, αλλά ήταν «πλούσιοι» άνθρωποι, γεμάτοι αισθήματα!

«Είμαι από μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Λένε συνήθως “αυτός είναι από μεγάλη οικογένεια” και εννοούν, οι ηλίθιοι, ότι είναι από οικογένεια που έχει λεφτά. Όχι, εγώ είμαι από μεγάλη οικογένεια διότι οι γονείς μου ήτανε φουκαράδες και δουλεύανε για το μεροκάματο. Για να με στείλουν εμένα μέχρι και το πανεπιστήμιο. Άνθρωποι της βιοπάλης. Αυτό θα πει τίτλος τιμής και αυτό θα πει μεγάλη οικογένεια. Είμαι από μεγάλη οικογένεια!»

Για αυτά τα δύσκολα χρόνια, της παιδικής του ηλικίας, λέει πως «μεγάλωσα στην κατοχή, ήμουν 9 χρόνων όταν έφυγαν οι Γερμανοί και μετά ήταν ο εμφύλιος, η δικτατορία, τα πιο απάνθρωπα γεγονότα. Και ήμασταν πολύ φτωχοί… Πέρασα πολλές μέρες της ζωής μου χωρίς να έχω φάει τίποτα. Καθόμασταν με τον πατέρα και τον αδερφό μου σ’ ένα παράθυρο, πίναμε μόνο νερό και τραγουδούσαμε…»
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στη μητέρα του, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «τα πάντα τα χρωστάω στη μάνα μου. Ήταν μια καταπληκτική γυναίκα… Όταν έπαθε ο πατέρας μου φυματίωση, εκείνη βγήκε στους δρόμους και δούλευε για να μας φέρει λίγο ψωμί… Και όταν δεν είχαμε τίποτα να φάμε γδυνόταν και μας χόρευε για να νιώθουμε ευτυχισμένοι… Θυμάμαι μια μέρα στην κατοχή δεν είχαμε τίποτα να φάμε και βρήκε κάπου μια κονσέρβα με 5-6 φασόλια και ήρθε στο σπίτι ευτυχισμένη. Έκανε το δάχτυλό της σαν φτυαράκι και έπαιρνε ένα φασόλι, χόρευε, έβαζε το δάχτυλο στο στόμα μου και μας τάιζε… Ακόμα και όταν μεγαλώσαμε εκείνη μας έπλενε στη σκάφη, δεν ντρεπόταν… Τέτοια ήταν, γυναίκα με μεγάλη δύναμη… Σ’ αυτή χρωστάω τα πάντα, ακόμα και τα πρώτα τραγούδια μου από αυτήν τα έγραψα, από δικές της διηγήσεις…», ενώ τονίζει πως «η μάνα δεν ξεχνιέται. Δεν άκουσα ποτέ κάποιον να λέει “αχ πατέρα”… “Aχ μάνα μου”, λέει. Σκληρό πράγμα να χάσεις τη μάνα σου, δεν έχεις τίποτα πέρα από αυτήν. Όταν τη χάσεις νιώθεις ότι ξεριζώνεσαι. Με τον πατέρα δεν είναι το ίδιο. Η μάνα κρατάει αναμμένο το καντήλι. Η μάνα μου μου έμαθε πόσο σπουδαίες είναι οι γυναίκες. Έχω λατρεία στις γυναίκες. Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι πολύ καλύτερες από τους άντρες και ότι ίσως η κατάντια των χωρών να οφείλεται στην φαλλοκρατία…».

Λογικό λοιπόν, όπως αποκαλύπτει στην κάμερα της εκπομπής να έχει… μετανιώσει που «δυστυχώς όταν είσαι νέος και διεκδικείς μια θέση στην κοινωνία σκέφτεσαι πως να βρεις δουλειά και να διακριθείς… Θα ήθελα να ήταν αλλιώς η ζωή μου, με λιγότερο γράψιμο και περισσότερα κορίτσια… Θα προτιμούσα να μπορούσα να θυμάμαι 500 γυναικεία ονόματα», αλλά ξεκαθαρίζει πως «βέβαια η Ράια, η γυναίκα μου, είναι ο μεγάλος μου έρωτας.»

Αυτό το Σάββατο λοιπόν, στις 4 το μεσημέρι, ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του στο ελληνικό τραγούδι, μιλά «Προσωπικά» στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση, στη ΝΕΤ. Κι είναι σίγουρο ότι για ακόμα μία φορά, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θα γράψει με όσα λέει…!

Γρηγόρης Μελάς

Διαβάστε ακόμα:

Οι πρώτοι «κάτοικοι» της «Βίλας Αμαλίας» θυμούνται…!