Η Μαρία Φιλίππου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και την δημοσιογράφο Μαρία Σοφιανού με αφορμή την θεατρική παράσταση στην οποία και θα πρωταγωνιστήσει το φετινό καλοκαίρι. Μέσα σε όλα, μάλιστα, η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στο κίνημα metoo και τις δίκες των προφυλακισμένων συναδέλφων της.
Για να είναι κάποιος σπουδαίος ηθοποιός, πρέπει να είναι και σπουδαίος άνθρωπος;
Ναι είμαι πολύ σίγουρη γι’ αυτό. Αν δεν έχεις αξίες σαν άνθρωπος κι αν δεν έχεις να πεις κάτι σαν προσωπικότητα, ανεβαίνοντας 1,5 μέτρο σε μια σκηνή, δεν νομίζω ότι μπορείς να ταξιδέψεις το κοινό σου κι ένας καλλιτέχνης οφείλει να το κάνει αυτό. Οφείλει να έχει άποψη σε σχέση με το κοινό του, αλλά και τους συναδέλφους του. Να υπάρχει σεβασμός. Όλοι είμαστε ίσοι αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Υπάρχει ιεραρχία στη δουλειά μας γι’ αυτό λέω ότι δεν είμαστε ίδιοι αλλά σίγουρα είμαστε ίσοι.
Οι δίκες των συναδέλφων σας που έχουν καταγγελθεί είναι σε εξέλιξη. Πιστεύετε ότι με όλα όσα έχουν γίνει θα σταματήσουν να συμβαίνουν τέτοια απαράδεχτα σκηνικά στο θέατρο αλλά και γενικότερα;
Το γενικότερα δεν το ξέρω, γιατί δεν έχουμε ακούσει κάτι ιδιαίτερο από άλλους χώρους, πέρα από την κυρία Μπεκατώρου. Όσον αφορά τον δικό μου χώρο, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κάνετε ακόμα αυτές τις ερωτήσεις και πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να σας πει το αντίθετο. Η ανθρώπινη ύπαρξη και το δικαίωμα στην εργασία είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και πρέπει να διαφυλαχτεί πάση θυσία. Από εκεί και πέρα, οι υποθέσεις αυτές έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη, την οποία προσωπικά εμπιστεύομαι . Κι αν όντως έχουν γίνει αυτά τα εγκλήματα, καθώς υπάρχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας, θα καταδικαστούν. Όμως στο όνομα της ενημέρωσης έχουμε περάσει την κόκκινη γραμμή και οι καθημερινές αναφορές που βομβαρδίζουν το κοινό, κάνουν κακό στο θέατρο. Σκεφτείτε ένα παιδί που θέλει αυτή τη στιγμή να ασχοληθεί, πόσο εύκολα θα το κάνει. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν 4-5, δεν ήταν όλο το ελληνικό θέατρο, το οποίο αυτή τη στιγμή βάλλεται ολόκληρο. Δεν είμαστε εγκληματίες, είμαστε οικογενειάρχες άνθρωποι που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Πρέπει να μιλάμε και για το φως του θεάτρου. Όσον αφορά στο αν θα σταματήσει ή όχι, πιστεύω ότι σίγουρα θα μειωθεί.
Δεν θεωρείτε ότι αν το σιωπήσουμε το θέμα θα ξεχαστεί;
Τι να ξεχαστεί; Εδώ μιλάμε για ανείπωτες πράξεις, αν έγιναν, λόγω κατάχρησης εξουσίας. Για εμένα αυτή η ιστορία κρύβει πολύ πόνο για τα θύματα που έκαναν τις καταγγελίες και στενοχώρια για το πώς αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να κατηγορούνται ότι έκαναν αυτά τα τρομερά εγκλήματα. Αυτά τα παιδιά, βρήκαν το κουράγιο και μπράβο τους και κατήγγειλαν αυτό που τους συνέβη και αυτή τη στιγμή στο δικαστήριο, το ξανά ζουν από την αρχή. Αυτό δεν είναι λίγο. Υπάρχει ο άγραφος νόμος του θεάτρου ότι τίποτα δεν μένει κρυφό, είμασταν οι πιο έντιμοι.