Κρίστη Παπαδοπούλου: «Αισθάνομαι την ηρωίδα μου γιατί βίωσα και γω σοβαρή ασθένεια στα 13 μου»

Η Κρίστη Παπαδοπούλου μιλάει αποκλειστικά στο zappIT. Η γοητευτική ηθοποιός ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Alhambra από τις 22/11 με την παράσταση «Ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριάκου. Η κατανόηση στην ηρωίδα που ερμηνεύει λόγω της δικής της περιπέτειας υγείας, η πίεση της τηλεόρασης και ο έρωτας που την έφερε μόνιμα στην Αθήνα σε πρώτο πλάνο από την Κρίστη Παπαδοπούλου…

Πως σε συνάντησαν αλήθεια οι «Ανθισμένες Μανόλιες»;

Τον περασμένο Σεπτέμβρη μου τηλεφώνησε ο σκηνοθέτης για να μου πει πως έχει ακούσει όμορφα λόγια για μένα και η Άννα Ανδριανού θεωρούσε πως μπορώ να υποδυθώ την κόρη της. Συζητήσαμε, συμφωνήσαμε και όπως ήρθε το αποτέλεσμα κατάλαβα ότι ο Κωνσταντίνος Κυριακού έχει κάνει τις σωστές επιλογές γιατί, χωρίς να μας γνωρίζει, η κάθε μία έχει πολλά κοινά με τον ρόλο της. Ήξερα την κινηματογραφική μεταφορά. Κάπως παλιό, ίσως ξεπερασμένο και στην αρχή αναρωτήθηκα τι έχει να μας πει σήμερα αλλά νομίζω ότι η παράσταση μας έχει πραγματικά πολλά να προσφέρει. Για την φιλία, την αγάπη, το πάθος για το οποίο γίνονται όλα και το γεγονός ότι ο άνθρωπος πολλές φορές θέλει να ζήσει άσχετα με το αν αυτό που θα ζήσει σχεδόν γνωρίζει ότι είναι λάθος και μπορεί να χάσει την ζωή του.

Σύστησε μου την ηρωίδα σου πιο καλά, την Σέλμπι σου.

Κάποια στιγμή αναφέρει πως προτιμά να ζήσει 30 λεπτά ευτυχισμένα παρά μια ολόκληρη ζωή δυστυχισμένη. Και για μένα πολύ καλά κάνει και το πιστεύει. Δίκιο έχει. Είναι μια κοπέλα που την γνωρίζουμε την ημέρα που παντρεύεται και πηγαίνει στο κομμωτήριο. Όλα διαδραματίζονται σε αυτό και από εκεί ξεκινάει η ιστορία της κάθε ηρωίδας. Η δική μου έχει όλη την πορεία του έργου. Δηλαδή αρχίζει με τον γάμο της, συνεχίζει με την απόφαση να κάνει παιδί και στο τέλος πως φεύγει από αυτή τη ζωή. Το πάθος είναι πολύ σημαντικό για αυτήν. Λίγο κακομαθημένη θα την χαρακτήριζα αλλά και έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο που θέλει να ζήσει και να απολαύσει την ζωή χωρίς να φαίνεται πως αυτό είναι δύσκολο. Πάσχει από διαβήτη βαριάς μορφής και παλεύει με αυτό καθημερινά.

Και εσένα που σε βρίσκεις στις πτυχές της ηρωίδας, όπως μου ανέφερες προηγουμένως;

Μου ήρθε και μένα μια ασθένεια στη ζωή και γνωρίζω αν θες την ιατρική ίσως πλευρά του ρόλου. Επίσης, την περίοδο που ανέβηκε η παράσταση και συγκεκριμένα έναν μήνα μετά παντρευόμουν. Τέλος, όσον αφορά τη σχέση με την μητέρα της που στην αρχή είναι μια πάλη έντονη αλλά προς το τέλος μαλακώνει. Κάπως έτσι ήμουν και γω με τη δική μου. Θυμάμαι για χρόνια ότι πάλευα μαζί της ώσπου μετά τα τριάντα έχω αρχίσει να την καταλαβαίνω και να σέβομαι όσα κάνει.

Ποιο κέρδος θα μπορούσες να πεις πως σου άφησε η ασθένεια που αντιμετώπισες;

Με έκανε πολύ δυνατή. Σε στιγμές πολύ ευαίσθητη μα σε άλλες πολύ ρεαλίστρια. Ξέρω ότι αυτό είναι, δεν θα υπάρχει η ζωή για πάντα και πάμε να την πολεμήσουμε και να την αγαπήσουμε. Κάθε μία μέρα που περνάει είναι ένας κύκλος που πρέπει να τον ζήσεις και πρέπει να είσαι ευτυχισμένος για αυτόν. Ότι κι αν είναι. Είτε κλαις, είτε γελάς, είτε περνάς δύσκολα, είτε περνάς όμορφα είναι μια ολόκληρη μέρα και πρέπει να την κρατάς γερά γιατί δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο.

Σε ποια ηλικία βίωσες αυτό το ταρακούνημα, Κρίστη;

Στην ηλικία των 13 χρόνων και σαν στηρίγματα είχα τους γονείς και την οικογένεια μου. Ήμουν στην Α’ γυμνασίου και μέχρι να το αντιληφθώ, δεν καταλάβαινα. Όταν το αντιλήφθηκα όμως ζορίστηκα. Όταν βλέπεις ανθρώπους δίπλα σου να φεύγουν, την μια μέρα να τους βλέπεις ενώ την άλλη όχι, γίνεσαι πολύ σκληρός με την πραγματικότητα. Επίσης συνειδητοποίησα πως δεν με πειράζει αν φύγω εγώ από την ζωή όσο με πειράζει πολύ για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Θέλω πολύ να ζω στιγμές μαζί τους και να νιώθω ότι είναι ξεχωριστή κάθε ώρα και μέρα που περνάμε μαζί.

Δύσκολη αισθάνομαι η αντιμετώπιση και από σένα στην ηλικία αυτή όσο και από το ευρύτερο περιβάλλον, όπως το σχολείο. Είχε διάρκεια;

Περίπου έναν χρόνο, ίσως λίγο περισσότερο. Ήμουν στο νοσοκομείο και όταν πήγαινα στο σχολείο περνούσα πολύ δύσκολα. Είχαν πέσει τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου, τα νύχια μου από τις χημειοθεραπείες και δεν μπορούσα να το κρύψω. Ήταν καρκίνος, φαινόταν από παντού. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν σε αυτή την ηλικία. Έκαναν πλάκα αλλά για εμένα δεν περνούσε έτσι. Ήταν πολύ ζόρικο όλο αυτό. Ήθελα πολύ να πάω στο σχολείο, ενώ για καιρό μου το απαγόρευαν, αλλά δεν ήταν ευχάριστο. Υπήρχε το bullying, που λέμε σήμερα, χωρίς να το κάνουν όμως επίτηδες. Στην ουσία είσαι πολύ παιδί μέχρι τα 15 και δεν μπορείς να αντιληφθείς απόλυτα τέτοιες ευαίσθητες καταστάσεις. Πολλές φορές κοροϊδεύεις κάτι επειδή δεν το γνωρίζεις.

Φεύγοντας από το δύσκολο κομμάτι, περνώντας σε πιο ευχάριστα, την απόφαση να έρθεις μόνιμα πια εδώ στην Ελλάδα πότε την πήρες;

Πηγαινοερχόμουν πολύ συχνά έχοντας δουλειά. Όταν γνωρίστηκα όμως με τον καλό μου και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε, είπαμε ότι πρέπει να είμαστε σε μια χώρα. Κάπου να στεριώσω και γω! Έτσι, επειδή εκείνος ήταν στην Αθήνα, πήρα την απόφαση να έρθω μόνιμα μη έχοντας δουλειά τότε σε αντίθεση με τέσσερις ανοιχτές  που είχα στην Κύπρο. Κυρίως λόγω έρωτα λοιπόν πήρα την απόφαση γιατί η δουλειά ποτέ δεν τελειώνει και όταν πας καλά, δεν φεύγεις εύκολα.

Πόσα… ροδοπέταλα συνάντησες στον δρόμο της απόφασης να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Μέχρι το 2010, έναν χρόνο δηλαδή περίπου αφού τελείωσα την σχολή, ήταν πολύ καλά τα πράγματα οικονομικά και ήταν όλα πολύ όμορφα. Κράτησε όμως μόνο έναν χρόνο αυτό γιατί μετά ήρθε η κρίση, πήγαν όλα πολύ άσχημα αλλά ήμουν και τυχερή. Συνήθως φεύγω από κάτι, πηγαίνω κάπου άλλο και πάντα βρίσκω τον δρόμο. Για να βρίσκομαι εδώ σήμερα έχω πει πολλά όχι, τα οποία δεν ξέρω που θα με οδηγούσαν. Μπορεί να ήταν και καλύτερα τα πράγματα αλλά από την άλλη θέλεις να έχεις την συνείδηση σου καθαρή και να κοιμάσαι καλά. Δεν με στεναχώρησε όμως κάτι στη διαδρομή. Από την σχολή μού έλεγαν πως πρέπει να είμαι ατσαλένια για να μπορώ να αντέξω στο επάγγελμα και με τα χρόνια αντιλήφθηκα πως αυτό το εφάρμοσα.

Τηλεοπτικά φέτος έχεις αποφασίσει να απέχεις. Είχες πρόταση από τον Ανδρέα Γεωργίου να τον ακολουθήσεις στη «Γη της Ελιάς»;

Ο κύριος λόγος που θέλησα να μην κάνω τηλεόραση είναι ο φόβος μου για την όλη κατάσταση που επικρατεί. Πέρυσι τρόμαξα με τον κορονοϊό και τα γυρίσματα. Ήμουν συνεχώς σε ένα άγχος και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Φέτος λοιπόν αποφάσισα να το αφήσω για όσο με παίρνει. Από τον Ανδρέα δεν υπήρχε πρόταση γιατί ήθελε να αλλάξει όλους τους ηθοποιούς. Ήμασταν πολύ καιρό στο προηγούμενο σίριαλ οπότε πήγε στο MEGA να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό με καινούργια πρόσωπα. Γενικώς προτάσεις υπήρχαν αλλά είμαι λίγο δύσκολη φέτος. Ίσως αν αλλάξουν τα δεδομένα να το ξανασκεφτώ αλλά σίγουρα μέχρι τα Χριστούγεννα ζορίζομαι μέσα μου.

Μπήκες βέβαια στα βαθιά τηλεοπτικά νερά με σερί, δημοφιλών μεν καθημερινών δε, σίριαλ. Ίσως υπάρχει και η κούραση στη σκέψη σου.

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, τόσο εδώ όσο και στην Κύπρο, μόνο καθημερινά σίριαλ κάνω. Με κουράζουν, ναι, γιατί δεν έχεις τον χρόνο να αφουγκραστείς τον ρόλο που σου γράφουν και να τον δουλέψεις σωστά σε τόσο γρήγορους ρυθμούς. Το ότι πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τον ρόλο σου στο πικ συνεχώς κάπου σε ζορίζει. Πόσο μάλλον αν κάνεις και θέατρο σίγουρα δεν ξέρεις ποιος είσαι. Δεν νομίζω ότι έπαιξε όμως αυτό ρόλο. Μου αρέσει να ζορίζομαι, τα κάνω όλα και νιώθω πιο δημιουργική.

Κλείνοντας με τις «Ανθισμένες μανόλιες», τι θα κερδίσω με τη θέαση ως άντρας θεατής αφήνοντας στην άκρη την επαγγελματική μου ιδιότητα;

Θα καταλάβεις σίγουρα περισσότερο τις γυναίκες στις πιο δικές τους στιγμές, όπως μια παρέα αντρών για παράδειγμα βλέπει ποδόσφαιρο και μια γυναικών είναι στο κομμωτήριο. Θα γνωρίσεις τα συναισθήματα μητέρας – κόρης και όσα μπορεί να αναδεικνύονται όταν δεν είναι παρών ένας άντρας ενώ παράλληλα θα παρακολουθήσεις την ευαισθησία και την δύναμη τους. Σίγουρα θα δει ευχάριστα την παράσταση ένας άνδρας που νιώθει την ανάγκη να δει θέατρο, να προβληματιστεί σε έναν βαθμό και σαφώς δεν είναι ενάντια στις γυναίκες.