Κώστας Μακεδόνας: Το Rising Star, το δικό του ξεκίνημα και η απάντηση σε όσους κρίνουν τα talent show

Ο Κώστας Μακεδόνας, μιλάει για το ρόλο του κριτή στο «Rising Star» του ΑΝΤ1, αν είχε σκεφτεί να πάει κι εκείνος στο talent show που υπήρχε, το «Να η ευκαιρία» και δίνει στο Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη τη δική του απάντηση για όσους έχουν αρνητική άποψη για τα talent shows…

Ενώ στο παρελθόν σάς είχαν γίνει κι άλλες προτάσεις για να συμμετάσχετε σε κάποιο talent show, εσείς προτιμήσατε το «Rising Star» στον ΑΝΤ1. Ποιος είναι ο λόγος;

Η αλήθεια είναι ότι μου είχαν προτείνει κι άλλες φορές να συμμετέχω, αλλά είχα αρνηθεί. Δεν είναι ότι σνόμπαρα την τηλεόραση κι αυτά τα προγράμματα -αν και, γενικά, δεν παρακολουθώ τηλεόραση, εκτός από ποδοσφαιρικούς αγώνες, ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές και ταινίες- όμως, ειλικρινά σας μιλάω, δεν είχα τον χρόνο! Πάντα οι χειμώνες μου ήταν πλήρεις και γεμάτοι από δουλειά. Φέτος, όμως, δεν είχα τόσο βεβαρημένο πρόγραμμα και είπα το «ναι». Άσε που πολλοί φίλοι μου, μου έλεγαν «ρε συ, Κώστα, αφού σε καλούνε, γιατί δεν πας;». Είπα να το δοκιμάσω κι έτσι το έκανα. Χαίρομαι που είναι μία τόσο αξιοπρεπής και όμορφη δουλειά!

Φοβηθήκατε το μέγεθος της έκθεσης που προσφέρει η τηλεόραση;

Όχι. Αν και η τηλεόραση έχει την τάση να μεγεθύνει τα πράγματα -το κακό το κάνει χειρότερο και το καλό καλύτερο. Δεν τρόμαξα όμως, γιατί έχω εμφανιστεί αρκετά στην τηλεόραση και ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Ό,τι κάνω το κάνω με σεβασμό.

Αν ξεκινούσατε τώρα την πορεία σας, θα ξεκινούσατε μέσα από κάποιο talent show;

Τον καιρό που ξεκινούσα εγώ, υπήρχε μόνο το «Να η ευκαιρία!». Όλοι μου οι φίλοι και οι δικοί μου άνθρωποι, με ωθούσαν να λάβω μέρος. Δεν έκανα το βήμα. Θεωρούσα ότι ήταν πολύ νωρίς για τόσο υπερβολική έκθεση του εαυτού μου. Όταν ξεκινούσα τότε εγώ, υπήρχαν άλλοι τρόποι για να ξεχωρίσει ένας τραγουδιστής. Είχε την ορχήστρα του, έκανε εμφανίσεις κι ευελπιστούσε στο να τον ακούσει κάποιος και να επενδύσει πάνω του. Με εμένα έτσι έγινε. Ήμουν 20 ετών όταν με άκουσε τυχαία μία μέρα ο Σταμάτης Κραουνάκης. Κι αντί να δώσει τα κομμάτια του στους σπουδαίους τραγουδιστές που συνεργαζόταν τότε, τα έδωσε σε μένα που ήμουν εντελώς άγνωστος. Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές κι οφείλουμε να προχωράμε και να συμβαδίζουμε με την εποχή μας.

Πολλοί συνάδελφοί σας υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που συμμετέχουν στα τηλεοπτικά shows είναι περισσότερο τηλεοπτικά προϊόντα, παρά τραγουδιστές. Τι γνώμη έχετε;

Δεν το πήρα ποτέ με άσχημο μάτι όλο αυτό, ούτε θεωρώ ότι «εκμεταλλεύεται κανείς τα παιδιά», και όλα αυτά που ακούμε συχνά. Λίγο ή πολύ όλοι όσοι εμφανιζόμαστε στην τηλεόραση είμαστε «τηλεοπτικά προϊόντα». Εκ των πραγμάτων. Και τα παιδιά δεν αποτελούν εξαίρεση. Αυτό, όμως, που συμβουλεύω όλα τα νέα παιδιά είναι μόνο ένα πράγμα: τελειώνοντας το παιχνίδι, είτε κερδίσουν τον τίτλο του νικητή είτε όχι, να ξέρουν ότι δεν είναι απολύτως τίποτα, ότι ξεκινάνε από την αρχή. Μην περιμένουν, με λίγη προβολή, να γίνουν ξαφνικά Πάριος, Αλεξίου, Μαρινέλλα, Νταλάρας. Έκαναν απλά ένα μικρό βηματάκι. Τίποτε άλλο. Το μετά έχει σημασία. Το να επενδύσει επάνω τους κάποιος πολύ σημαντικός συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός. Η ευχή μου είναι αυτή. Κάποιος να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς.

Η τύχη σας βοήθησε πιστεύετε;

Σαφώς. Μεγάλος παράγοντας η τύχη. Ήμουν τυχερός την ημέρα που με άκουσε ο Κραουνάκης και με ανέδειξε. Γενικά, αισθάνομαι τυχερός άνθρωπος. Και το γεγονός ότι σώθηκα από το ατύχημα που είχα, με την πτώση του αεροσκάφους, πριν μερικά χρόνια, ήταν τύχη. Όταν συνειδητοποίησα πως έζησα αισθάνθηκα ευγνώμων για την τύχη που είχα μέχρι σήμερα, για την αγάπη που μου χαρίστηκε απλόχερα από τον κόσμο – και από άγνωστους σ’ εμένα ανθρώπους, αλλά και απ’ τους δικούς μου ανθρώπους.