Η Κατερίνα Παπουτσάκη ήταν καλεσμένη στη διαδικτυακή εκπομπή της Μαρίας Σολωμού και μίλησε για την περίοδο που είχε υποδυθεί την Αλίκη Βουγιουκλάκη και πόσο δύσκολα πέρασε με τα σχόλια που υπήρξαν.
«Με τη σειρά Αλίκη έκλαψα πάρα πολύ. Ήταν δύσκολα γιατί το υλικό των πρώτων 5 επεισοδίων ήταν ότι είσαι θεά. Όταν παίχτηκε και η λάσπη ήταν πανταχόθεν για το ίδιο υλικό ήταν ότι δεν είναι καλό κι ότι μιμείσαι. Ήμουν χαζή μάλλον που το έκανα αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα συνέβαινε, αφελής ήμουν. Πριν από αυτό ήταν και η Λαμπέτη και λέω “ωραία, εποχής είναι, πάμε”. Το να παίζεις τη ζωή ενός ανθρώπου που περνάει από όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων, πόσο ωραίο είναι αυτό; Θα μπορούσε να έχει ένα βάθος και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Δεν φοβήθηκα καθόλου» είπε αρχικά η Κατερίνα Παπουτσάκη.
«Ήταν και η άγνοια της νιότης. Καταλαβαίνω ότι κάτι τους θύμιζε για να μου το πουν. Μάλλον τους έφερνα στον τρόπο. Όταν βάφεις τα μαλλιά σου ξανθά, μήπως βλέπει το μάτι ότι επηρεάστηκες; Ουσιαστικά κάποια πράγματα που μπορεί να έμοιαζαν και να τονίστηκαν με τη δουλειά, αυτά τα χαρακτηριστικά αν τα έβλεπες σε άλλη συνθήκη να μην τα έβλεπες. Ήταν μέσα στα πλαίσια της όλης διαδικασίας.
Μετά έλεγα όχι σε όλες τις προτάσεις και τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις που πλησίαζαν στην Αλίκη. Για πολλά χρόνια σταμάτησα να κάνω τηλεόραση ενώ υπήρχαν προτάσεις, δεν έπεσα στην παγίδα γιατί λέω ότι θα καώ. Και έκτοτε ξεκίνησα τα υπόγεια. Επέλεγα πράγματα που θα ξεκολλούσαν από αυτό. Ήθελα να κάνω πράγματα για να πω ότι παιδιά είμαι κι αυτό. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχα καεί. Θα μπορούσα να μην το είχα κάνει, να το είχα αφήσει στην άκρη. Τη σειρά δεν την είχα δει. Ήταν τόσο τραυματικό, είχα πάθει με το έντερό μου ολόκληρη ιστορία. Ήμουν συνέχεια στο γύρισμα στην τουαλέτα με φοβερό πόνο στην κοιλιά μου, τραγική κατάσταση. Ούτε νερό δεν μπορούσα να πιώ. Ήμουν σε άσχημη κατάσταση. Δεν περνούσε με τίποτα με ό,τι φάρμακο κι αν έπαιρνα από τον γιατρό. Πέρασα όταν τελείωσε η Αλίκη, μέσα σε ένα δίμηνο είχα γίνει καλά» δήλωσε η Κατερίνα Παπουτσάκη για τη δύσκολο περίοδο που βίωσε και κατέληξε:
«Πόνος; Αδιανόητος, απελπισία. Νόμιζα ότι έμεινε κουσούρι, ότι θα μου έμενε μια ζωή. Κλάμα; Στα πατώματα ήμουν. Δεν έβγαινα από το σπίτι τότε. Το πήρα πολύ βαριά τότε. Η ιδιοσυγκρασία μου και το παλεύω είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που με ενδιαφέρει τι θα πει ο άλλος. Είναι καταστροφικό αυτό».