Με τον «Barman» Αλέξη Γεωργούλη τα είπε το βράδυ της Τρίτης ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος ο οποίος αναφερόμενος στις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες και το λόγο που δεν ακολούθησε τη διπλωματία δήλωσε: «Δεν έγινα διπλωμάτης γιατί ως αδελφή θα περνούσα άσχημα. Θα με στέλναν σε κάτι ορεινές πρωτεύουσες, δεν θα μπορούσε αυτός που μένω μαζί να μένει μαζί μου. Εγώ θεωρούσα ότι θα είναι δύσκολο. Τώρα μιλάμε για το σύμφωνο συμβίωσης, είναι ένας νόμος στη Βουλή που ρυθμίζει τις σχέσεις των διπλωματών που έρχονται με τον άντρα τους αυτό το θέμα, το οποίο εμένα με απέτρεψε τότε από το να γίνω διπλωμάτης. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία γιατί ήταν πιο εύκολο.
Ο Γρηγόρης συνέχισε αναφερόμενος στο σύμφωνο συμβίωσης:
«Είναι δυνατόν το 2015 να συζητά μια χώρα με ποιον θα τα φτιάξω εγώ; Έχει ένα ψήγμα σοβαρότητας αυτή η συζήτηση; Θα ήταν ποτέ θέμα νόμων το τι θα φάμε το βράδυ; Αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε μια χώρα καθυστερημένη που δεν καταλαβαίνει απλά πράγματα, που θέλει να ασχολείται με το βρακί του άλλου και δεν ασχολούμαστε με σοβαρά θέματα. Καταρχήν το σύμφωνο συμβίωσης, σε ένα συμβολαιογράφο πας, δεν γίνεται κανένα νταβαντούρι, ο άλλος νομίζει ότι θα πάμε στην εκκλησία με τα ρύζια. Εγώ ρωτάω γιατί εμπλέκονται οι παπάδες; Αφού από το 1981 θεώρησαν ότι ο πολιτικός γάμος δεν τους πάει, δεν το θέλει η θρησκεία τους, ότι είναι αμαρτωλό. Αφού όμως προχωράμε σε παραλλαγές του πολιτικού γάμου, γιατί ασχολούνται; Τους τρώει κάτι; Θέλουν να το ξαναδούν; Ακόμα και η Αριστερά κρατιέται από τα μπιμπ της Εκκλησίας για να συνεχίσει αυτό που τόσα χρόνια έλεγε ότι θα χωρίσει την Εκκλησία από το Κράτος. Προφανώς το σύμφωνο δεν θα περάσει αν αναφερθεί σε υιοθεσία. Για να υιοθετήσεις ένα παιδί το κύριον είναι το συμφέρον του παιδιού. Άρα λοιπόν λέει ο νόμος ότι υπάρχει μια επιτροπή η οποία κρίνει από αυτούς που έρχονται για να υιοθετήσουν ένα παιδί αν είναι κατάλληλοι. Ποιος θα μου πει ότι ένα ζευγάρι – ένας άντρας και μία γυναίκα – είναι εξ ορισμού πιο κατάλληλοι να μεγαλώσουν ένα παιδί, από δύο γυναίκες και δύο άντρες. Για να σοβαρευτούμε λίγο.»