Εφυγε για τη Ρωσία, λίγο μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, επειδή ήθελε να ζήσει σε έναν μαγικό χώρο, εκεί όπου κατοικούσαν οι ήρωες της Τέχνης του, της μουσικής. Αυτό που βρήκε ήταν τελικά ένας χώρος στον οποίο μπόρεσε να δημιουργήσει. Μαθητής του Κρατικού Ωδείου της Αγίας Πετρόπουλης, ο Θόδωρος κατάφερε γρήγορα να γίνει ένας από τους πιο διάσημους διευθυντής ορχήστρας, μουσικός, συνθέτης και ποιητής και να θεωρείται σήμερα μια εμβληματική, σχεδόν αιρετική φυσιογνωμία που βλέπει κάθε του κονσέρτο να γίνεται sold out. Δεν θα γύριζε στην Ελλάδα, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί, αντίθετα με τη Ρωσία, η έλλειψη διαπαιδαγώγησης και πειθαρχείας είναι κάτι που δεν του ταιριάζει.
Ζούσε σε μια πόλη λίγο βόρεια της Μόσχας, τη Γιάροσλαβ, στο λεγόμενο τουριστικό «χρυσό δαχτυλίδι» της Ρωσίας και δούλευε ως ξεναγός σε μουσεία. Σπουδασε ιστορικός, αλλά η οικονομική κατάσταση της Ρωσίας στα τέλης της δεκαετίας του ’90 την έφερε στην Ελλάδα για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή. Οι προσπάθειες της να δουλέψει ως ξεναγός απέτυχαν λόγω του παράλογου ελληνικού συστήματος και σήμερα διατηρεί ένα φωτοτυπικό κατάστημα, ενώ ασχολείται και με την έκδοση μιας ρωσικής εφημερίδας που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και βοηθάει τους μετανάστες να βρουν χρήσιμες πληροφορίες για τη ζωή τους στην ξένη χώρα. Ο ελεύθερος χρόνος της μοιράζεται ανάμεσα στα τρία χιλιόμετρα περπάτημα την ημέρα, στο τάι τσι και στην οικογένεια της. Είναι σίγουρη πως «αν δεν είχε καταρρεύσει το καθεστώς» θα ήταν ακόμη στη Ρωσία και ενώ πιστεύει πως δεν έχει καταφέρει πολλά, συνεχίζει να ελπίζει στο μέλλον.