Ένας Άμλετ υψηλών προδιαγραφών και σπουδαίων ερμηνειών στο Αμφι-Θέατρο

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ανεβάζει το εμβληματικό έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Άμλετ» σε μια φιλόδοξη παραγωγή της Λυκόφως που άνοιξε στις 11 Δεκεμβρίου το, κλειστό εδώ και οκτώ χρόνια, Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου.

Μια ιστορία εκδίκησης αποτελεί τη βάση για να αναπτυχθεί ένα πολυσύνθετο έργο, που άλλαξε την πορεία της ανθρώπινης σκέψης και επηρέασε όσο σχεδόν κανένα άλλο, ένα ευρύτατο φάσμα στοχαστών, επιστημόνων και δημιουργών από την εποχή που γράφτηκε μέχρι σήμερα. Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο “είναι” και το “φαίνεσθαι”; Πώς εκφράζεται η λειτουργία του πένθους; Υπάρχει ταμπού στην επιθυμία; Γιατί δρω ή δεν δρω; Η τέχνη του Θεάτρου πώς αποκαλύπτει την πυρηνική μας αλήθεια; Ποιος φόβος κινεί την ύπαρξή μας;

Η παράσταση ανεβαίνει στο «Αμφι-Θέατρο» οκτώ χρόνια μετά το κλείσιμό του αλλά και 28 χρόνια μετά την παράσταση του «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τους συνεργάτες της κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επαναλειτουργία της ιστορικής σκηνής, μόνο για την παραγωγή του «Άμλετ» και μόνο για μία σεζόν, ενώ θα διατηρηθεί η φυσική φθορά του χώρου, ο οποίος παραμένει κλειστός ως σήμερα.

Σημείωμα Σκηνοθέτιδας, Κατερίνας Ευαγγελάτου

Το 1991 ήμουν παιδί ακόμα, όμως η πρώτη μου επαφή με τον Άμλετ στην παράσταση του Αμφι-θεάτρου με σημάδεψε ανεξίτηλα. Η γοητεία που άσκησε επάνω μου η ατμόσφαιρα του ανεβάσματος σε συνδυασμό με τα νοήματα του έργου, με έκαναν, όχι μόνο να επιστρέψω στο θέατρο για να ξαναζήσω την εμπειρία της συγκεκριμένης παράστασης πολλές φορές, αλλά και να ξεκινήσω μια διαρκή μελέτη/ανάγνωση του έργου, η οποία διατρέχει τον βίο μου.

Έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές πως το έργο αναφέρεται σε όλα σχεδόν τα θεμελιώδη -και φυσικά αναπάντητα- ερωτήματα του Ανθρώπου. Για εμένα πυρήνας του έργου είναι ο Θάνατος. Όχι μονάχα ο βιολογικός θάνατος του ατόμου και το τι υπάρχει – και αν υπάρχει-μετά από εκείνον, αλλά και ο θάνατος του Θεάτρου: o θάνατος της Τέχνης του Θεάτρου, ο θάνατος ενός κτηρίου που κάποτε ήταν θέατρο, ο θάνατος των παραστάσεων, και ο θάνατος των ανθρώπων που έστησαν θέατρα τα οποία σφράγισαν τις ζωές των συγχρόνων τους, ο θάνατος μιας εποχής. Η παρουσίαση της παράστασης στο εγκαταλελειμμένο κτήριο που στέγαζε το Αμφι-Θέατρο για περισσότερα από τριάντα χρόνια ήταν μοιραία.

Παρουσιάζουμε σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την παράσταση του 1991 έναν δικό μας Άμλετ που συνομιλεί ευθέως με την μνήμη όχι μόνο της παλαιάς παράστασης στον ίδιο χώρο, αλλά και με το σκηνικό, τα αντικείμενα, τις αισθητικές αναφορές, με τα ίδια τα πρόσωπα που μας καθόρισαν. Παίζουμε στα ίδια ξύλινα σανίδια που ο Γιώργος Πάτσας έφτιαξε για την παράσταση του 1991, με τα απομεινάρια διαφόρων σκηνικών που βρήκαμε στο χώρο . Ένα παλίμψηστο μνήμης που ξηλώνεται, απογυμνώνεται για να φθάσει στο τίποτα, στο χώμα αφού όλοι είμαστε από χώμα. Και ο Νεκροθάφτης μας, παραλλάσσει ελαφρά τα λόγια του Σαίξπηρ ώστε να πει για την νεκροκεφαλή του Γιόρικ – “Αυτό εδώ βρίσκεται μέσα στη γη από το ’91” (“Αυτήν την είχαν φυτέψει στη γη πριν από είκοσι τρία χρόνια”)

Και όντως, πρόκειται για το ίδιο αντικείμενο, που βγήκε από τα σπλάχνα του θεάτρου μαζί με άλλα φροντιστηριακά αντικείμενα που ανακαλύπταμε με συγκίνηση, αλλά και το έντυπο πρόγραμμα της παράστασης του ’91 που ξεθάβεται κι αυτό και εμφανίζεται μπροστά μας μέσα από το χώμα ως ένα τεκμήριο μιας άλλης εποχής, ως ένας κρίκος σε μια αλυσίδα θεατρικής ιστορίας.

Όμως το ανέβασμά μας δεν επιθυμεί να συνομιλήσει μόνο με το χθες. Φτιάξαμε μια δραματουργία σφιχτή, που δεν περιλαμβάνει την παράλληλη ιστορία του Φόρτεμπρας, αλλά επικεντρώνεται στην υπαρξιακή καταβύθιση όλων των προσώπων και επιδιώκει να φωτίσει την σταδιακή “αποσύνθεσή” τους με οδηγό το κράμα ειρωνείας, ωμότητας και τρυφερότητας που ρίχνει ο Σαίξπηρ στα πρόσωπά του. Καθρεφτιζόμαστε στο παρελθόν και προβάλλουμε τις εικόνες μας στο μέλλον. Με τόλμη κοιτάζουμε κατάματα τους εαυτούς μας γυμνούς, μέσα σε όλη τη φθαρτή φύση της Τέχνης που υπηρετούμε. Τα ερωτήματα που μας βασανίζουν είναι αιώνια, ωστόσο τα αισθήματά μας είναι απολύτως σημερινά, προσωπικά και ειλικρινή. Καταθέτουμε, ο καθένας από την μεριά του αλλά όλοι στην ίδια γραμμή, μια εντελώς προσωπική παράσταση. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους συνεργάτες για την γενναιοδωρία τους κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της.

Ηθοποιοί: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Νίκος Ψαρράς, Άννα Μάσχα, Δημήτρης Παπανικολάου, Αμαλία Νίνου, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Γιώργος Ζυγούρης, Γιάννης Κότσιφας, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Βασίλης Μπούτσικος

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Δραματουργία,Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικό: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί-Βίντεο,Φωτογραφίες: Σίμος Σαρκετζής
Φωτογραφίες παράστασης: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Artwork αφίσας: Ιφιγένεια Βασιλείου – Σταύρος Μπιλιώνης
Διεύθυνση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή

Hμέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη, Κυριακή 20:00
Πέμπτη 20:30
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 17:30 & 21:30

Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου
Αγγελικής Χατζημιχάλη 15, Πλάκα