Η Έλενα Ακρίτα εξομολογείται: «Υποφέρω από κατάθλιψη… θα ζω πάντα με την ασθένεια»

Η Έλενα Ακρίτα είναι από τα πρόσωπα που δίνουν σπάνια συνεντεύξεις. Προτιμά την πιο άμεση επικοινωνία μέσα από τη σελίδα της στο Facebook. Η συγγραφέας και σεναριογράφος εξομολογείται για πρώτη φορά στο περιοδικό Down Town και στον Πάνο Ζόγκα τη μάχη της με την κατάθλιψη.

Τι άλλαξε με τα χρόνια; 

Νομίζω ότι αυτά τα χρόνια με την οικονομική κρίση εγώ έγινα καλύτερος άνθρωπος. Είχα πράγματα κρυμμένα μέσα μου που ξαφνικά βγήκαν από μόνα τους στην επιφάνεια. Μάλλον έπρεπε να βγουν και έφτασε η ώρα. Εγώ κυνηγούσα την καριέρα, την επιτυχία και το χρήμα και καλά έκανα. Τώρα άρχισα να ξανασυστήνομαι με τον εαυτό μου και να μου αρέσει αυτή η εκδοχή του. Έχω στο σπίτι ένα σωρό σκυλιά, έχω γάτες, βοηθάω και αυτό μου δίνει σκοπό. Δεν μου αρέσει να είμαστε στο μπλα μπλα, θέλω να κάνουμε πράξεις. Τα έχω βρει καλύτερα με τον εαυτό μου. Παλιότερα δεν τα πήγαινα καλά.

Πώς μετατράπηκε η φιλοδοξία σε προσφορά; Ήσουν άλλη πίστα, έγραφες μαζικά σίριαλ που ήταν επιτυχίες, ήσουν στην πρώτη γραμμή της ματαιοδοξίας. Τι σε έκανε να διεκδικήσεις και να αλλάξεις προτεραιότητες;

Γιατί υποφέρω από κατάθλιψη. Έχω διαγνωστεί με αυτή την ασθένεια, γιατί για ασθένεια πρόκειται, από τα τριάντα μου χρόνια. Και βγήκε ως καθυστερημένη αντίδραση στο θάνατο του πατέρα μου, που έγινε όταν ήμουν 10 χρονών και στη φυλάκιση της μητέρας μου από τη χούντα, όταν ήμουν 12 χρονών. Αυτά είχαν καθίσει μέσα μου, δεν εκτόνωσα ποτέ, κρυβόντουσαν καλά και έσκασαν στα 30. Τα τραύματα μαζευόντουσαν, συσσωρευόντουσαν και όλος αυτός ο πόνος και ο θυμός εκδηλώθηκαν. Η κατάθλιψη είναι πολύ ύπουλη, είναι όπως ο καρκίνος, δεν έχει συμπτώματα στην αρχή και για να σώσω τον εαυτό μου έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Καταρχάς, δεν μπορώ να ζήσω όπως ζούσα οικονομικά. Αυτά τα χρόνια για να συντηρήσω αυτό το σπίτι, που είναι το πατρικό μου και είναι ένα τεράστιο σπίτι – ελέφαντας, μου βγήκε η πίστη ανάποδα. Ίδρωσα. Με έσωσαν τα σίριαλ την περίοδο της κατάθλιψης άρχισα να δουλεύω πάρα πολύ ως αντίδραση.

Κατάθλιψη και παραγωγικότητα συνήθως δεν συμβαδίζουν. Συνήθως, ο δρόμος της κατάθλιψης σε οδηγεί στην παραίτηση.

Όταν άρχισα να βυθίζομαι στην άβυσσο του μυαλού δεν έβγαινα πουθενά, υπάρχει μια μεγάλη περίοδος που δεν θα με δεις σε φωτογραφία στα κοσμικά. Και ευτυχώς βρήκα τη δύναμη και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Εγώ όταν έκανα τις μεγάλες επιτυχίες τελούσα εν καταθλίψει. Η κατάθλιψη δεν μου προκαλούσε ανημποριά, αλλά κοινωνική αγοραφοβία, δεν μπορούσα να βγω, αλλά δούλευα σαν μανιακή. Και λέω μανιακά γιατί δεν ήταν φυσιολογικό.

Και το ξεπέρασες;

Δεν γιατρεύεσαι ποτέ από την κατάθλιψη, απλώς ανακάμπτεις. Εγώ θα ζω πάντα με την ασθένεια, απλώς τώρα την έχω σε καταστολή με την κατάλληλη βοήθεια, ψυχολογική και φαρμακευτική.

Παίρνεις αγωγή; Πολλοί είναι εναντίον των φαρμάκων.

Τι εννοείς; Φυσικά και παίρνω αγωγή. Η κατάθλιψη θέλει αγωγή. Ούτε ψυχολόγοι ούτε τίποτα δεν αντικαθιστά τη φαρμακευτική αγωγή. Εμένα ήταν χρόνια βαθιά κατάθλιψη και χρειαζόταν τα κατάλληλα φάρμακα. Χωρίς αγωγή δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση βελτίωσης, επειδή το ζήτημα είναι καταρχάς παθολογικό και όχι ζήτημα θέλησης.

Το περιβάλλον, οι φίλοι δεν βοηθάνε;

Δεν έχει να κάνει με φίλους και ποιότητα ζωής. Είναι ασθένεια και όπως όλες οι ασθένειες χτυπάει χωρίς να υπολογίσει εξωγενείς παράγοντες. Στην κατάθλιψη με βοήθησαν πάρα πολύ τα ζώα μου. Και λέω ότι δεν είναι αυτά τα τυχερά, αλλά εγώ που τα έχω στη ζωή μου. Σαφώς και τα φάρμακα, η χημεία, είναι αναγκαία, καθώς και η διαδικασία να αλλάξεις την κοσμοθεωρία σου απέναντι στα πράγματα. Έμαθα ότι δεν είμαι μόνο εγώ, η οικογένεια, οι φίλοι και ο εαυτός μου. Είμαι εγώ, είναι και η Κιβωτός με τα παιδιά (σ.σ. Η Κιβωτός του Κόσμου, του πατέρα Αντώνιου) και τα αδέσποτα κακοποιημένα ζώα. Και όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη φαρμακευτική αγωγή και την ψυχιατρική παρακολούθηση.

Πάντως, τόσα χρόνια δεκαετίες, την έκρυβες -πάρα πολύ καλά την κατάθλιψη από τη δημόσια εικόνα σου. 

Όταν έκανα τα σίριαλ, το να πάω να κάνω μια απλή σύσκεψη στο MEGA το πρωί ήταν για μένα μια διαδικασία κόλασης – το να σηκωθώ, στοιχειωδώς να ντυθώ και να πάω – χρειαζόμουν χωρίς υπερβολή, μετά δυο μέρες για αν συνέλθω. Και τα βράδια μου ήταν όλα τηλεόραση, βιβλία και ακινησία. Είναι η πρώτη φορά που το λέω: η κατάθλιψη συμπιέζει στοιχεία που τα έχεις. Η αγάπη μου για τα ζώα υπήρχε από μικρό παιδί, η αγάπη μου για τα παιδιά που έχουν ανάγκη, για τους πρόσφυγες, για τους αδύναμους ήταν στοιχεία που τα είχα από μικρή. Απλώς η κατάθλιψη τα συνέθλιβε γιατί ήταν πιο δυνατή από μένα. Είναι αήττητη μέχρι να ζητήσεις βοήθεια.