Αστέρης Κρικώνης: «Τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα, η πείνα κι οι στερήσεις στέρευαν τα όρια της αντοχής μου»

Όσα του προσέφερε ο ρόλος του Φανούρη στην «Ηλέκτρα» και η … «μεταφυσική» επιστροφή του στα επόμενα επεισόδια, η καλοσύνη που προσπαθεί στη ζωή του να ορίζει τις πράξεις του, η έλλειψη υπομονής που θεωρεί ως το πιο αδύναμο στοιχείο του, η Ελισάβετ Ναζλίδου που τον οδήγησε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου, ο χαμός της που τον σόκαρε, η μεγαλύτερη δυσκολία ως σήμερα της προσωπικής του διαδρομής, η επώδυνη θεατρική συνεργασία, τα «πέτρινα» πρώτα χρόνια της Αθήνας, αλλά και όσα ονειρεύεται να του δωρίσει ο χρόνος. Ο Αστέρης Κρικώνης σε μια εξομολόγηση καρδιάς στο zappit.gr…

Η διαδρομή του Φανούρη στην «Ηλέκτρα» ολοκληρώθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο, τη δολοφονία του, σοκάροντας τους τηλεθεατές που έγραψαν διθυραμβικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την υποκριτική ερμηνεία σου. Ποια είναι η στάμπα που άφησε ο ήρωας σε εσένα τον ίδιο και αλήθεια σε ποιες στιγμές της πορείας του ταυτίστηκες μαζί του;

Ο Φανούρης ήταν ένας ρόλος που μου έδωσε τα περιθώρια να προσεγγίσω πολλές πλευρές και μάλιστα ακραίες ενός χαρακτήρα με αντικρουόμενες προθέσεις και κίνητρα. Με βοήθησε πολύ να δουλέψω πιο βαθιά και να δείξω υποκριτικές μου πτυχές. Η αίσθηση της ματαίωσης και η απελπισία που γεννά η έλλειψη δικαιοσύνης σ αυτήν τη ζωή που συχνά επιβραβεύει το άδικο ή το αφήνει ατιμώρητο, ήταν κάτι που με συνέδεσε με αυτόν τον ήρωα.

Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν ήρωα με τυχοδιωκτισμό, βαθιά καλοσύνη αλλά και πονηριά. Έχετε κοινά χαρακτηριστικά;

Απεχθάνομαι τους τυχοδιώκτες και προσπαθώ να αντιληφθώ και να χειριστώ την πονηριά που συναντώ συχνά γύρω μου. Αυτά τα στοιχεία του Φανούρη δυσκολεύτηκα να τα προσεγγίσω. Την καλοσύνη του όμως την εκτίμησα και είναι μία από τις αρετές που κι εγώ προσπαθώ να ορίζει τις πράξεις μου. Η καλοσύνη είναι μεγάλο όπλο για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.

Υπάρχει ένα στοιχείο του που θαύμασες και θα ‘θελες πολύ να έχεις αντίστοιχα στο δικό σου χαρακτήρα;

Ναι. Ο Φανούρης είχε αυτό που λέμε «γαϊδουρινή υπομονή». Ειδικά με τον Νικόλα. Κάτι που σε μένα δε θα το διακρίνεις. Δυστυχώς, η έλλειψη υπομονής, είναι το αδύναμο σημείο μου!

Ο ήρωας εισέρχεται για μία ακόμη φορά στη σειρά με ένα διαφορετικό τρόπο… Θα αποτελέσει τελικά «κλειδί» για να αποκαλυφθούν οι δολοφονίες του Ορέστη Μίχου;

Ο Φανούρης καταλήγει στον παράδεισο. Εκεί συναντά τον παιδικό του έρωτα, αλλά και ακόμη ένα θύμα του Ορέστη, την Αλίκη – την κόρη της Δόμνας- το Αλικάκι του. Από εδώ και πέρα θα πορευθούν μαζί και θα προσπαθήσουν να ανοίξουν τα μάτια και τα αφτιά της Δόμνας, ώστε να δει καθαρά ποιος είναι ο Ορέστης Μίχος. Το αν θα τα καταφέρουν, θα το δείτε στα επόμενα επεισόδια.

Δένεσαι με τους χαρακτήρες που υποδύεσαι και πώς νιώθεις κάθε φορά που τους «αφήνεις»;

Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε χαρακτήρα προσπαθώ να βάλω στοιχεία από τη ζωή μου και από τον εαυτό μου. Από μνήμες μου, από ανθρώπους που συνάντησα και με γοήτευσαν ή μου κίνησαν την περιέργεια, ώστε πάντα να έχω ένα σημείο αναφοράς. Δεν ξέρω αν ποτέ τους «αφήνω» στ’ αλήθεια. Πάντα υπάρχουν μέσα μου. Απλώς στο καινούριο που θα έρθει τους ξαναπιάνω, τους εξελίσσω, τους πάω ένα βήμα παρακάτω… ή πολλά βήματα πίσω!

Παρά το ότι σπούδασες νοσηλευτική μια τυχαία προτροπή της αδερφής σου να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο υποκριτικής της Ελισάβετ Ναζλίδου σε έφερε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου που περπατάς εδώ και 18 περίπου χρόνια. Τελικά πιστεύεις πως οι άνθρωποι είμαστε με ένα τρόπο «θύματα» της τύχης μας;

Δεν ξέρω αν είμαστε θύματα της τύχης μας, πιστεύω όμως όσο μεγαλώνω και ωριμάζω ότι το θέμα «timing» παίζει μεγάλο ρολό. Τόσο στη ζωή μας, όσο και στο επάγγελμά μας!

Τι θυμάσαι από την Ελισάβετ Ναζλίδου και αν θες σε σοκάρει όταν μαθαίνεις πως έκλεισε ο κύκλος ζωής ανθρώπων που επηρέασαν τη διαδρομή σου;

Ο χαμός της Ελισάβετ πράγματι με σόκαρε. Είχαμε χαθεί λόγω υποχρεώσεων. Είχα φτάσει στη Λάρισα και είπα θα την πάρω τηλέφωνο να τα πούμε, να την ευχαριστήσω, να της πω πως της οφείλω αυτό το πρώτο έναυσμα για την καλλιτεχνική μου πορεία, πως την σκέφτομαι συχνά με αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Δεν πρόλαβα. Δυο μέρες μετά με πήραν και μου ανακοίνωσαν το τέλος της. Δεν πρόλαβα. Δεν… Αυτά τα “δεν” που βαραίνουν τη ζωή μας.

Ποιοι άνθρωποι θεωρείς ότι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη ζωή σου;

Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και κάποιοι ξεχωριστοί συνάδελφοι και άνθρωποι του χώρου. Σίγουρα όμως οφείλω ένα ευχαριστώ σε έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα μου πάντα και που με στήριξε σε όλα, όλα αυτά τα χρόνια.

Τι σου έμαθαν;

Μου έμαθαν τι σημαίνει η συμπόρευση, η κατανόηση, η ενσυναίσθηση, το νοιάξιμο, το δόσιμο και όλα τα συναισθήματα που μπορούν να ενώνουν τις ζωές των ανθρώπων και να τους πηγαίνουν λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο πάνω.

Ποια είναι η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισες ως σήμερα στην προσωπική σου πορεία και τι σε δίδαξε;

Η μεγαλύτερη δυσκολία, ήταν όταν σε μια παράσταση, δεν άντεχα καθόλου το περιβάλλον και την τοξικότητα που γεννήθηκε ήδη από τις πρόβες. Και παρόλα αυτά ο επαγγελματισμός μου, μου υπαγόρευσε να μείνω και να υπομείνω καταστάσεις, να παλέψω να μην καταρρεύσω, τη στιγμή που ευχόμουν μέχρι και να με βρει κάποιο κακό αρκεί να μη χρειαστεί να πάω στην δουλειά. Κατάφερα να ολοκληρώσω την επαγγελματική συνεργασία αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να μείνω αλώβητος ψυχικά. Ήταν ένα μαύρο κεφάλαιο στη ζωή μου. Αυτό που
με δίδαξε όμως, είναι ότι στο άδικο πρέπει να υψώνεις τη φωνή σου με όποιο κόστος, και επίσης να ακολουθείς το ένστικτό σου από την αρχή!

Το πρώτο διάστημα της διαδρομής σου ερχόμενος στην Αθήνα έφτασες ουσιαστικά στο όριο του να μην έχεις τα απαραίτητα για την επιβίωση. Ζούσες με ελάχιστα. Πως διαχειριστικές εκείνη την περίοδο; Τι σου έδινε δύναμη και άφησε αν θες τραύμα στη ζωή σου;

Δύσκολη πίστα η Αθήνα. Τα πρώτα χρόνια μου εδώ, έφτασα πολλές φορές στα όρια μου, κι εξουθενωμένος έλεγα ότι δεν πάει παρακάτω. Και ενώ η πείνα κι οι στερήσεις στέρευαν τα όρια της αντοχής μου, η ενασχόληση μου μ αυτό που ονειρευόμουν από παιδί ήταν το οξυγόνο μου. Το μυαλό δημιουργούσε κάθε μέρα κάτι καινούργιο και ακολουθούσε το ταλαιπωρημένο σώμα στις νέες εμπειρίες. Το κίνητρο πάντα ανακαλύπτει δυνάμεις που εμείς αγνοούμε. Αυτά τα χρόνια θα τα θυμάμαι πάντα με αγάπη, τρυφερότητα, και θαυμασμό για το παιδί που άντεξε. Δεν ξεχνώ από που ξεκίνησα.

Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Δυστυχώς συνέχεια το αναβάλλω αλλά πιστεύω πως φέτος θα προσφέρω στον εαυτό μου αυτό το δώρο της πιο ώριμης εσωτερικής αναζήτησης της γαλήνης. Σ έναν κόσμο που προσκυνά την εφήμερη εικόνα ας στραφούμε λίγο όλοι στο μέσα μας.

Κλείνοντας πως ονειρεύεσαι τα επόμενα βήματα σου;

Ονειρεύομαι όμορφες συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες και σπουδαίους ανθρώπους που σε κάνουν καλύτερο. Η ομορφιά της δουλειάς μας συνίσταται στις ανθρώπινες σχέσεις που διαμορφώνονται πάνω και κάτω από τη σκηνή. Αυτές μένουν στο τέλος. Εκεί είναι ο απολογισμός.